Προβλέψιμος

Tρεις ώρες χώρισαν τα δύο γεγονότα. Το πρώτο ήταν η κοινή δήλωση που εξέδωσαν χθες το πρωί ο πρόεδρος και η πρωθυπουργός της Φινλανδίας, επισημαίνοντας την ανάγκη να εγκαταλείψει η χώρα τους την ουδετερότητα που τήρησε σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και να ενταχθεί το συντομότερο δυνατό στο ΝΑΤΟ. Οταν ο πρόεδρος Σάουλι Νιινίστο είχε ρωτηθεί μια ημέρα νωρίτερα κατά πόσον η Φινλανδία θα προκαλέσει τη Ρωσία με την ένταξή της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, απάντησε: «Εκείνοι το προκάλεσαν. Ας κοιταχτούν στον καθρέφτη».

Το δεύτερο γεγονός ήταν η ομιλία που εκφώνησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ελληνική Βουλή για την αμυντική συμφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ. Διευκρινίζοντας ότι μιλάει την «πατριωτική» και όχι την «κομματική» γλώσσα, ο Αλέξης Τσίπρας κατηγόρησε τον Πρωθυπουργό ότι προβαίνει στην πιο επικίνδυνη αλλαγή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής την εποχή της μεταπολίτευσης, του καταλόγισε ότι «οδηγεί τον ελληνικό λαό από ήττα σε ήττα, κοινωνική και εθνική» και τον χαρακτήρισε «προβλέψιμο σύμμαχο» των ΗΠΑ. Μια ημέρα νωρίτερα, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κλείσει το μάτι στο εθνικιστικό του κοινό μπλέκοντας σε μια ανακοίνωση τα όπλα που κατόπιν αμερικανικών πιέσεων στέλνουμε στην Ουκρανία, τις τουρκικές υπερπτήσεις σε ελληνικά νησιά και την επ’ αόριστον παραχώρηση στις ΗΠΑ έξι ελληνικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων.

Η συζήτηση έχει πολλές πτυχές, ο πρώην πρεσβευτής Τζέφρι Πάιατ θα είχε απ’ ό,τι φαίνεται πολλά να πει για τη συνεργασία του με τον Τσίπρα. Αλλά γιατί είναι κακό να είναι η Ελλάδα «προβλέψιμος σύμμαχος» των ΗΠΑ; Θα προτιμούσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να είμαστε κάτι σαν την Ουγγαρία του Ορμπαν, που εκβιάζει την ευρωπαϊκή οικογένεια, ή την Τουρκία του Ερντογάν, που παίζει διπλά παιχνίδια; Είναι αλήθεια υπερήφανος για τον «απρόβλεπτο» χαρακτήρα της δικής του κυβέρνησης, που οργάνωσε ένα γελοίο δημοψήφισμα και στη συνέχεια ανέτρεψε το αποτέλεσμά του;

Η προβλεψιμότητα, η σταθερότητα και η αξιοπιστία μιας χώρας, ανεξαρτήτως της κυβέρνησής της, αποτελούν προτερήματα, όχι ελαττώματα. Και αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο σε μια εποχή έντονων αναταράξεων όπως η σημερινή. Οπως θα έπρεπε να είχε καταλάβει ο πρόεδρος Πούτιν, κοιτώντας στον καθρέφτη, η Φινλανδία και η Σουηδία κινήθηκαν με προβλέψιμο τρόπο: το 20% της κοινής τους γνώμης που ήθελε παλιότερα ένταξη στο ΝΑΤΟ απογειώθηκε στο 70% και 80% μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Τι πιο λογικό από το να θέλουν αυτές οι χώρες μια νατοϊκή ομπρέλα όταν νιώθουν την ανάσα ενός εισβολέα; Τι πιο λογικό, και πατριωτικό, από το να θέλει η Ελλάδα μια αμερικανική και ευρωπαϊκή ομπρέλα για να προφυλαχθεί από οποιονδήποτε επιβουλεύεται την ακεραιότητά της; Και από πού κι ως πού αυτό λογίζεται ήττα;

Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να ξεσηκώσει τα πλήθη με μια κακοφτιαγμένη εκδοχή τού «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Αλλά δεν τα καταφέρνει.