Των Άγγελου Σκορδά, Αλεξάνδρας Τάνκα

Στο νοητό τρίγωνο που σχηματίζουν οι οδοί Αγίου Κωνσταντίνου, Σωκράτους και Μάρνη περικλείονται, μεταξύ άλλων, κομψοτεχνήματα της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής – όσα, δηλαδή, κατάφεραν να διατηρήσουν τη θέση τους, απέναντι σε τσιμεντένιους κύβους, παράγωγα του πατρόν της αντιπαροχής. Κορωνίδα τους, το κτίριο Τσίλλερ του Εθνικού Θεάτρου. Από τον επιβλητικό θριγκό του έχουν περάσει αθροιστικά δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι και επισκέπτες για να απολαύσουν τις ερμηνείες θρυλικών μορφών του ελληνικού θεάτρου.

Εκατόν είκοσι ένα χρόνια μετά την περιπετειώδη περάτωση του Εθνικού Θεάτρου, στο ίδιο τρίγωνο, η αίγλη των αρχών του περασμένου αιώνα έχει παρέλθει. Αντ’ αυτής, όπως μαρτυρά και το οδοιπορικό των «ΝΕΩΝ», έχουν κυριαρχήσει ο θάνατος και η ανομία. Στο «βάθρο» του ισογείου του κτιρίου Τσίλλερ δεν ακουμπούν πια ενθουσιώδεις θεατρόφιλοι, αδημονώντας να δουν επί σκηνής τον Μινωτή, τον Μυράτ, την Παξινού, τον Καλλέργη, την Κοτοπούλη, τον Κουν και όσους, δεκάδες, τους διαδέχθηκαν στις κουίντες τους.

Οσοι «τολμούν» – ακόμα – να βρεθούν στο 22 της Αγίου Κωνσταντίνου, τρέχουν με το βλέμμα κατεβασμένο, το στομάχι και τους μυς σφιγμένους, μέχρι να περάσουν μέσα, στην ασφάλεια του φουαγιέ και εν τέλει να χαθούν στον κόσμο της τέχνης.

Αλλος κόσμος

Κλείνοντας την πόρτα, αφήνουν για λίγο πίσω τους έναν άλλον κόσμο. Τον ερεβώδη κόσμο των ναρκωτικών που έχει στραγγαλίσει κάθε ίχνος ζωής στο τρίγωνο Αγίου Κωνσταντίνου – Σωκράτους – Μάρνη: Καχύποπτοι τσιλιαδόροι παραφυλούν σε κάθε στενό, βιαστικοί ντίλερ ανταλλάσσουν φιξάκια χέρι με χέρι για λίγα ευρώ και τοξικοεξαρτημένοι ημιθανείς «ψήνουν», «πίνουν», «ρουφούν» φτηνή πρέζα.

Αλλοτε μόνοι, άλλοτε σε μικρές ομάδες «γίνονται» όπου τους επιβάλλει η ανάγκη τους – στο πάρκο Ξούθου της Μενάνδρου και Βερανζέρου, στην εσοχή κάποιας πολυκατοικίας της Χαλκοκονδύλη, στο πλατύσκαλο ενός εγκαταλελειμμένου νεοκλασικού της Κουμουνδούρου, στις γωνίες των πεζοδρομίων της Σατωβριάνδου ή στον μαρμάρινο περίβολο του ναού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Αποκομμένοι από το γύρω περιβάλλον, ψάχνονται για μια υγιή φλέβα. Αλλος χτυπάει στα χέρια, άλλος στα πόδια, οι πιο ρημαγμένοι στα γεννητικά όργανα, στον λαιμό. Κατόπιν, τα σύνεργα πετάγονται στον δρόμο – ένα λαστιχάκι, ένα στραβοκομμένο αλουμίνιο, μια ματωμένη σύριγγα. Εν τω μεταξύ, τα βαποράκια που τριγυρίζουν σαν όρνεα ανάμεσα σε αποστεωμένους νεκροζώντανους έχουν αδειάσει, φεύγουν. Στη θέση τους έρχονται άλλοι. Και ξανά…

«Παρά τις προσπάθειες των εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής, αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι η έντονη υποβάθμισή της και η καθημερινή αγωνία ημών αλλά και των επισκεπτών για την ασφάλεια και τη σωματική μας ακεραιότητα» αναφέρουν στην επιστολή – κραυγή αγωνίας τους προς τον δήμαρχο Αθηναίων και τους υπουργούς Προστασίας του Πολίτη και Πολιτισμού οι εργαζόμενοι του Εθνικού Θεάτρου. Οπως υπογραμμίζουν, «το «επίσημο» εμπόριο, η διακίνηση και η διανομή των ναρκωτικών ουσιών του κέντρου της Αθήνας, διενεργείται ανενόχλητα δίπλα από το Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας και στο πίσω μέρος του κτιρίου της Δημοτικής Αστυνομίας».

«Καθημερινά, σχεδόν όλο το 24ωρο, η περιοχή μετατρέπεται σε σημείο συνάντησης διακινητών και εξαρτημένων ατόμων με τραγικές συνέπειες για την υγεία και την ασφάλεια κατ’ αρχήν των ίδιων και κατά συνέπεια όλων μας», συνεχίζουν, ζητώντας την άμεση παρέμβαση της πολιτείας, ώστε να λυθεί ένα ζήτημα «που τα τελευταία τρία χρόνια γιγαντώνεται».

Παρακμή

Την εικόνα παρακμής της πάλαι ποτέ πολυσύχναστης γειτονιάς του κέντρου δίνει, από την πλευρά του, στα «ΝΕΑ» και ο δικηγόρος, δημοτικός σύμβουλος της αντιπολίτευσης Γιώργος Αποστολόπουλος: «Ναρκωτικά, πορνεία, κλοπές και ληστείες, διαρρήξεις, βανδαλισμοί, συμπλοκές, παρεμπόριο και ηχορύπανση, αποτελούν συνηθισμένα φαινόμενα. Οι κάτοικοι βρίσκονται σε απόγνωση καθώς τόσο δήμος όσο και το αρμόδιο υπουργείο αδυνατούν να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα. Ειδικά ο Δήμος Αθηναίων θα έπρεπε να πιέζει συνεχώς την κυβέρνηση και να μεριμνά για τον φωτισμό που βοηθάει στην αποτροπή των έκνομων δραστηριοτήτων και είναι ελλιπής».

Την ίδια ζοφερή πραγματικότητα περιγράφουν οι επαγγελματίες και οι κάτοικοι της περιοχής. «Ολα αυτά που είδατε συμβαίνουν μπροστά στην πόρτα μας. Πληρώνουμε από την τσέπη μας για να κλείνουμε στοές στις οποίες φωλιάζουν οι χρήστες. Εχουμε απομονωθεί κοινωνικά, αφού ο φόβος κυριαρχεί ακόμα και με το φως του ηλίου» λέει ο Γιάννης Κοτρώνης, επαναλαμβάνοντας ότι όλα αυτά συμβαίνουν στα 150 μέτρα από την… ανακαινισμένη Ομόνοια. «Εχω διαβιβάσει το θέμα προς πάσα κατεύθυνση και έχω λάβει απαντήσεις ξύλινες. Η περιοχή παρουσιάζει σημάδια εγκατάλειψης – από τα πεζοδρόμια μέχρι τον φωτισμό και όλο αυτό» καταλήγει.

«Ζω με την οικογένειά μου εδώ, ενώ έχω και την επιχείρησή μου στην περιοχή. Μέρα μεσημέρι βλέπουμε τους διακινητές και γύρω τους μαζεύονται οι χρήστες που παίρνουν τις δόσεις και φεύγουν. Βλέπουμε τις σύριγγες παντού στους δρόμους. Τα παιδιά μας έχουν μεγαλώσει με αυτές τις εικόνες. Τα τοξικοεξαρτημένα άτομα δεν μας έχουν δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα. Ισα-ίσα, όποτε μπορούμε, τους παρέχουμε τροφή και οτιδήποτε μας ζητήσουν. Το βλέπουμε, άλλωστε, από την ανθρώπινη πλευρά. Τους διακινητές τούς έχουμε κυνηγήσει, με κίνδυνο της ζωής μας. Γίνονται επιχειρήσεις-σκούπα αλλά πρόκειται για ημίμετρο. Δεν αντιμετωπίζεται έτσι ένα τέτοιο πρόβλημα» εξηγεί ο Νίκος Κωνσταντάκης.

Μέχρι, όμως, οι αρμόδιοι να συμφωνήσουν στην ενδεδειγμένη θεραπεία του, το αθηναϊκό τρίγωνο των… Βερμούδων θα συνεχίζει να καταπίνει αξιοπρέπεια, ανθρωπιά, όνειρα, ζωές.

Headlines