Η ανακοίνωση ότι πρόκειται επί τέλους να θεσμοθετηθεί ο γάμος για ομόφυλα ζευγάρια είναι σίγουρα ένα καλοδεχούμενο νέο.

Βεβαίως έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση.

Ευθύνη για την καθυστέρηση έχουν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 10-12 ετών και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ μπορούσε να το είχε θεσπίσει – και να μην είχε περιοριστεί μόνο στην κατοχύρωση του συμφώνου συμβίωσης – επέλεξε τότε να μην προσπαθήσει για να τηρήσει «ισορροπίες».

Είναι προφανές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ριζοσπαστικό μέτρο. Αλλά με μια αυτονόητη ενσωμάτωση στη νομοθεσία αυτού που γίνεται στη ζωή.

Γιατί στη ζωή υπάρχουν ομόφυλα ζευγάρια, όπως υπάρχουν και οικογένειες στις οποίες οι γονείς είναι του ίδιου φύλου.

Και αυτά τα ζευγάρια όπως και αυτές οι οικογένειες αναζητούσαν και αναζητούν το αυτονόητο: να αναγνωρίζονται από τον νόμο ως αυτό που είναι, δηλαδή ως ζευγάρια και οικογένειες.

Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να αναγνωριστεί και το δικαίωμα στην τεκνοθεσία γιατί μια χαρά μεγαλώνουν τα παιδιά και σε οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου και αυτό, όλοι το ξέρουμε ήδη γίνεται.

Και δεν υπάρχει χειρότερη θεσμική υποκρισία από το να ξέρουμε ότι πράγματα γίνονται και καταστάσεις υπάρχουν και να μην τις αναγνωρίζουμε ως τέτοιες και να τους δίνουμε την προστασία (αλλά και την ευθύνη) που ο νόμος συνεπάγεται.

Και ας μην ακούσω το «η κοινωνία δεν είναι έτοιμη».

Γιατί είναι μια αντίληψη που στην πραγματικότητα υποτιμά την κοινωνία, τα βήματα προς τα εμπρός που έχει κάνει, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ότι το οικογενειακό δίκαιο πρέπει να εξελιχτεί.

Σίγουρα υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και σεξισμός και πατριαρχικές αντιλήψεις και ομοφοβία.

Όμως, υπάρχει και αλληλεγγύη και ανεκτικότητα και μια νέα γενιά που δεν σκέφτεται, ευτυχώς, όπως οι προηγούμενες και αντιλαμβάνεται ότι το μέλλον θα είναι πολύχρωμο.

Και αυτό είναι σίγουρα ένα σημάδι ελπίδας.

Headlines