Το ήθος της κοινωνίας και της πολιτικής

Πολύς λόγος είχε γίνει τον Δεκέμβριο όταν διμοιρία των ΜΑΤ εν πλήρη εξαρτήσει παρατεταγμένη στην Πλατεία Συντάγματος φυλούσε το χριστουγεννιάτικο δέντρο για να μη γίνει παρανάλωμα του πυρός κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης πορείας της 6ης Δεκεμβρίου. Πέντε μήνες μετά ανακοινώνεται ότι τα ΜΑΤ θα επιτηρούν νυχθημερόν τις εργασίες κατασκευής βιβλιοθήκης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο για να μην αποτελέσει πάλι πεδίο άσκησης επαναστατικής γυμναστικής. Το ότι παντού, σε όλες τις χώρες υπάρχουν ανεγκέφαλοι που επιχειρούν να καταστρέψουν δημόσια περιουσία είναι γνωστό. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν έχει υπάρξει προηγούμενο δυτικής χώρας, όπου τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της ευνομούμενης Πολιτείας απέναντι σε βανδαλισμούς αποτελεί αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Κοινοβουλευτικά κόμματα τα οποία υποδαυλίζουν τη βία και δικαιολογούν όσους μπαίνουν σε πανεπιστήμια με βαριοπούλες και γκρεμίζουν βιβλιοθήκες επειδή εκεί ήταν το στέκι τους…

Εδώ που τα λέμε βέβαια δεν έχει υπάρξει και δυτική χώρα όπου μέσα στα πανεπιστήμιά της στεγάζονται στέκια αντιεξουσιαστών. Ποιος ξέχασε ότι κατά τη διάρκεια έρευνας σε τρεις εσωτερικούς χώρους του Οικονομικού Πανεπιστημίου τον Νοέμβριο του 2019 «βρέθηκαν και κατασχέθηκαν: κοντάρια, κράνη, γάντια, κουκούλες full face, πυροσβεστήρες, διαρρηκτικά εργαλεία, φυλλάδια αναρχικού περιεχομένου και κομμάτια από μάρμαρα και πέτρες που χρησιμοποιούνται σε επιθέσεις». Τη στιγμή που ευρωπαϊκά πανεπιστήμια πραγματεύονται ζητήματα που αφορούν την ένταξη στο παγκόσμιο περιβάλλον της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, των νέων τεχνολογιών και προκλήσεων και λειτουργούν ως θερμοκοιτίδες διανοητικού κεφαλαίου, στην Ελλάδα καθηγητές πανεπιστημίου προσφεύγουν στο ΣτΕ αντιδρώντας στην ύπαρξη πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Τελικά, βέβαια, το ΣτΕ απεφάνθη ότι δεν παραβιάζονται οι ακαδημαϊκές ελευθερίες εάν απαγορευτεί σε τύπους με κουκούλες να μπαίνουν σε πανεπιστήμια με σφυριά και να γκρεμίζουν βιβλιοθήκες. «Αντιδημοκρατικό» αναφώνησαν οι προσφεύγοντες μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, ενισχύοντας τη στρεβλή εντύπωση περί δημοκρατικότητας που έχει δημιουργηθεί στη χώρα. Ας πούμε, το να μπαίνει η αστυνομία σε πανεπιστήμιο είναι φασισμός. Είναι όμως προοδευτισμός να λειτουργεί σε πανεπιστήμιο στέκι αναρχικών, στο οποίο διατηρείται ολόκληρο οπλοστάσιο.

Είναι δημοκρατικό να μπαίνουν κάποιοι με κράνη και βαριοπούλες και να γκρεμίζουν αίθουσες ή να χτίζουν καθηγητές στα γραφεία τους. Συνεργοί του ανορθολογισμού βέβαια συχνά και εμείς οι δημοσιογράφοι που στεκόμαστε άκριτα υπέρ κάθε σηκωμένης γροθιάς, αδιαφορώντας αν τελικά αυτή στρέφεται εναντίον της κοινωνίας. Εναντίον του φοιτητή που θέλει να σπουδάσει, εναντίον του πολίτη που πληρώνει κάθε τόσο τις καταστροφές σε πανεπιστημιακά ιδρύματα (65.000 ευρώ στοίχισαν πέρσι οι βανδαλισμοί στην κατάληψη του ΑΠΘ), εναντίον του κοινωνικού συνόλου που πληρώνει αστυνομικούς για να καταπολεμούν το έγκλημα και καταλήγουν να περιφρουρούν τις κατασκευές βιβλιοθηκών.

Μέσα σε όλο αυτό τον θόρυβο, χάνεται το πραγματικό ερώτημα. Οχι αν έπρεπε να μπει η αστυνομία στον χώρο που βρισκόταν υπό κατάληψη στο ΑΠΘ επί 34 χρόνια, αλλά πώς γίνεται επί 34 χρόνια να βρίσκεται χώρος εντός πανεπιστημίου υπό κατάληψη. Βέβαια, από την άλλη, όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα, όπου πάλι προχθές κάποιοι πήγαν και κρέμασαν κομματικό πανό στην Ακρόπολη και βουλευτής σχολίασε πως το πανό ανέδειξε το μνημείο. Το είχε γράψει πριν από 35 χρόνια ο Παύλος Μπακογιάννης. «Το ήθος της πολιτικής προοπτικά γίνεται ήθος της κοινωνίας»…