Η ιδέα ότι οι πολιτικές εξελίξεις εξηγούνται πάντα με τη λογική, ή, αντίθετα με τη δημαγωγία, ή και με παραμέτρους όπως οι παροχές ή τα συμφέροντα, έχει αποδειχθεί πολλάκις λανθασμένη. Ειδικά όταν φτάνει η ώρα της κάλπης, οι εξελίξεις ενίοτε υπακούουν και σε βαθύτερους νόμους που δεν είναι μετρήσιμοι και κατανοητοί με τέτοιους όρους. Ενας εξ αυτών, είναι ο νόμος των συμβόλων. Και η δύναμή του φάνηκε μόλις προχθές, όταν το ΠΑΣΟΚ επανέφερε θριαμβευτικά στο επίκεντρο τον «ήλιο τον πράσινο», όπως έλεγε και το παλαιό κομματικό τραγούδι.

Αλλάζει τίποτα «λογικό» με την επιστροφή του πράσινου ήλιου και την αντικατάσταση του προηγούμενου σήματος του ΚΙΝΑΛ; Ασφαλώς όχι. Αλλάζει όμως ο ψυχικός μαγνητισμός και η ένταση με την οποία το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη δηλώνει τώρα παρουσία. Το πάλαι ποτέ κορυφαίο brand της ελληνικής πολιτικής ζωής, που πρώτος βάλθηκε να το ξεπαστρέψει ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και να το μετατρέψει σε… κλώνο ιταλικής ελιάς, πέρασε έκτοτε τα μύρια όσα. Και απαξιώθηκε βαθιά. Ομως προχθές απέδειξε ότι, τελικά, είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει.

Και μόνον από αυτή τη διαδικασία της επιστροφής στη συμβολική κοιτίδα, ήδη έχει απλωθεί η αίσθηση ότι το ΠΑΣΟΚ εισέρχεται εκ νέου με ορμή στις εξελίξεις και ότι διεκδικεί με αξιώσεις σοβαρό τμήμα του χώρου που, καλώς ή κακώς, θεωρεί ότι του ανήκει. Αυτή η αναβάπτιση στο βαθύ παρελθόν έχει ήδη σπρώξει στη λήθη το πιο πρόσφατο. Το «μέσα μέτωπο» έχει ήδη κλείσει. Και όποιος πάει να το ανοίξει, θα το πληρώσει. Ομως τι γίνεται με τα μέτωπα με τα άλλα κόμματα από την εξέλιξη στα οποία θα κριθεί και η επόμενη πολιτική ισορροπία;

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλά θα κάνει να μην κοιμάται πλέον ήσυχος. Οι προϋποθέσεις για να του πάρουν πίσω ένα ουσιώδες τμήμα της δύναμης που απέκτησε λόγω των μνημονίων, έχουν ήδη διαμορφωθεί. Φυσικά, τώρα πρέπει να ασκηθεί και η πολιτική που θα οδηγήσει από τις προϋποθέσεις στα αποτελέσματα. Ομως ο κίνδυνος για την Κουμουνδούρου είναι άμεσος: η μάχη για το ποιος είναι τελικά η «δημοκρατική παράταξη» στην Ελλάδα, μόλις ξεκινά. Καλά ξεμπερδέματα.

Ουσιώδης κίνδυνος υπάρχει όμως και για τη ΝΔ. Και όσο πιο «θολή» γίνεται η ταυτότητά της, τόσο αυτός μεγαλώνει. Τώρα που ο κεντρώος χώρος διεκδικείται πλέον «δικαιωματικά» από τους φερόμενους ως παλαιούς του ιδιοκτήτες, η ΝΔ θα πρέπει να σκεφτεί δυο και τρεις φορές αν θα τη βοηθήσει να πλασάρεται ως νέα παράταξη του Κέντρου που η Δεξιά κάπως της «μυρίζει». Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτό κάνει. Οσο ο χώρος ήταν κενός είχε ίσως μια κάποια λογική. Τώρα όμως;

Κάτι που πολλοί ξεχνούν είναι ότι ο Μητσοτάκης προέρχεται πολιτικοϊδεολογικά από το Κέντρο. Από κεντρώα πολιτική οικογένεια. Που βρέθηκε τελικά στη Δεξιά λόγω του ’65 και, αργότερα, επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε να εξαφανίσει τα υπολείμματα του προδικτατορικού Κέντρου από τον χάρτη. Και ριζοσπαστικοποίησε τη μεταπολιτευτική συνέχειά του. Αυτό το πολιτικό DNA η οικογένεια Μητσοτάκη ουδέποτε το απέκρυψε ή το απαρνήθηκε άλλωστε.

Και σήμερα είναι πιο εμφανές από ποτέ. Τόσο στις επιλογές προσώπων όσο και πολιτικών. Ομως, στις επόμενες εκλογές, με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ εκ νέου παρόντα, πόσο βοηθούν αυτά; Κάτω από την αφόρητη πίεση της καθημερινότητας για τους πολίτες, που έγινε εκρηκτική με την εκτόξευση των λογαριασμών του ρεύματος και του αερίου, το να οδηγείς εθελοντικά την πολιτική σύγκρουση στο γήπεδό του ήλιου του πράσινου, με απλή αναλογική, εύκολα μπορεί να σε κάψει.

Headlines