Ενα παλιό τέχνασμα της προπαγάνδας είναι να αποδίδει την ενοχή σ’ εσένα που διαμαρτύρεσαι για το έγκλημα που έκανε κάποιος άλλος: δεν φταίει ας πούμε ο ισλαμιστής που έσφαξε με το γιαταγάνι πέντε άτομα, αλλά εσύ που πάσχεις από ισλαμοφοβία. Το γεγονός δεν συνέβη, ο δράστης αθωώνεται και βγαίνεις και κερατωμένος.

Κι όχι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ισλαμοφοβία, χριστιανοφοβία, βουδοφοβία, Ελληνοφοβία, εθνικοφοβία, κομμουνιστοφοβία, ή αραχνοφοβία – από φοβίες, πια, άλλο τίποτε. Αλλά όχι και να τα εξηγούμε όλα με μια λέξη, να καταντήσει φοβία και η άποψη, η αρέσκεια, ή, η απαρέσκεια. Αν δεν σ’ αρέσουν απλώς τα μακαρόνια, έχεις μακαρονοφοβία. Είσαι ρατσιστής κατά των σπαγκέτι. (Υποκατηγορία είναι όσοι έχουν φοβία ειδικά με τις πένες, τις φαρφάλες, ή τα Rafale).

Τώρα, ας πούμε, δεν φταίει ο Πούτιν αλλά εσύ που έχεις εμφανίσει αντιρωσική υστερία. Εισβολή δεν υπάρχει και για όλα ευθύνεσαι εσύ που είσαι ρωσοφοβικός, για ζουρλομανδύα.

Δεν φταίει ο άλλος που είναι φιλελεύθερος, ή κομμουνιστής, ό,τι και να κάνει, αλλά εσύ που είσαι αντι-κομμουνιστής, ή αντιδεξιός. Κυρίως  ευθύνεσαι επειδή δεν είσαι σταλινικός, φέρεις υπαρξιακή ευθύνη, διότι αποτελεί εγγενή, αυτογενή ενοχή να μην είσαι με τον πατερούλη. Δεν έχεις την άλφα ή τη βήτα ιδέα, αλλά ΕΙΣΑΙ η ιδέα ενσαρκωμένη, στα όρια του φυλετισμού. Οπως κάποτε κάποιος δεν ήταν καλός ή κακός, απλώς ήταν Εβραίος άρα σε κάθε περίπτωση ήταν κακός εκ γενετής κι είχε εξ υπαρχής άδικο. Οπως πρόσφατα που έσφαξαν το παιδί, όχι επειδή ήταν οπαδός του Αρη, αλλά επειδή ήταν Αρειανός. Δηλαδή είχε κύτταρο, DNA Αρειανού, εφόσον κανείς γεννιέται και με την υποστήριξη προς μια ομάδα, εκ φύσεως. (Που σημαίνει ότι είναι κληρονομικό το να είσαι Εδεσσαϊκός;).

Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που εκμεταλλεύονται κάποια αναδρομική υποτιθέμενη φοβία – τώρα ο Πούτιν για παράδειγμα, πολεμάει κατά των ναζιστών του 1941, αναμοχλεύοντας κάποιον παλιό: και κατά συνέπεια όποιος δεν είναι Πουτινόφρων είναι ναζιστής στον αιώνα τον άπαντα. Ενώ εθνικιστής δεν είναι εκείνος που εισβάλλει αλλά εκείνος που προασπίζεται τη χώρα του. Κι όποιος Ουκρανός την προδίδει είναι πατριώτης. Διεθνιστής.

Πρόσφατα εν Ελλάδι είχαμε κι άλλες ποικιλίες επιθέτων στιγματισμού: Γερμανοτσολιάς, δωσίλογος, κατά το φραγκοραγιάς (του Περικλή Γιαννόπουλου) – κι αυτά τα λέγανε οι ίδιοι που όταν καβάλησαν το άλογο έγιναν (για τους αντιπάλους) Συριζοδαγκωμένοι, δοσίπρωκτοι,  Τραμπολάγνοι, αμερικανόδουλοι, αναρχοάπλυτοι και άλλα γλαφυρά.

Το θέμα έχει βέβαια τεράστια προϊστορία. Προϋπήρχαν οι Γερμανοτσολιάδες, οι Σταλινοτσολιάδες, τα φασιστόμουτρα, οι κομμουνιστόφατσες, οι αντιδραστικοί, οι ταγματαλήτες, οι ολετήρες, τα μιάσματα, οι συνοδοιπόροι, οι χολερόβλητοι, οι νενέκοι, οι κομμουνισμένοι,  οι Εαμοβούλγαροι, οι Βουλγαρόγυφτοι, οι αναρχοσυμμορίτες, οι βασιλοχουντικοί, και κατόπιν οι αυριανοτομπριστές, οι ευρωλιγούρηδες και άλλα ανάλογου επαίνου σημαντικά. Στον ευγενή τομέα του μίσους τα επίθετα πάντα ακμάζουν.

Κι όχι ότι στις  θρησκείες δεν υπήρχαν πάντα ανάλογες φιλοφρονήσεις όπως αλλόδοξος, ετερόφθαλμος, άπιστος, γκιαούρης, χριστιανομάχος, θεομίσητος, χριστιανοταλιμπάν, αιρετικός, θεοκατάρατος, βλάσφημος – όμως όλα αυτά περιείχαν κάποια δόση σχετικής μετριοπάθειας. Δεν ήταν τόσο καταφρονετικά, ή προσβλητικά για τον ετερόδοξο. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο κάποιος μπορεί να σατιρίζει αντιπάλους, αλλά δεν θεωρεί αφύσικο κάποιος φιλο-Παναθηναϊκός να είναι εναντίον των Αεκτσήδων, ή του ΠΑΟΚ, όπως ένας άλλος αποκαλεί κάποιον συνομιλητή του «αντικομμουνιστή», θαρρείς και δεν δικαιούται να είναι, όπως είναι ο ίδιος αντιδεξιός, δηλαδή θεωρεί πως μπορεί να έχει το αντί μόνο αυτός, μονοπώλιο. Μα, ο καθείς που δεν είναι κομμουνιστής, είναι αυτονόητα αντικομμουνιστής, όπως κάποιος  σταλινοφρενής είναι αυτονόητα αντιδεξιός, αντι-Πασόκ, ή αντίστροφα. Πού το θέμα; Ποιος θα μας υπαγορεύσει ποιον θα αντέχουμε και ποιον όχι; (Κεχαγιά σε βάλαμε, κύριος;).

Πάντως η λέξη «φοβία» είναι καινούργια στην προπαγανδιστική φαρέτρα. Ή, τα σύνθετα με τη λέξη «φοβία», διότι έτσι μεταφέρεται εξ υπαρχής η ενοχή σε όποιον αντιδρά σε κάποιον άλλον ο οποίος έτσι αυτομάτως αθωώνεται, ό,τι και να έχει πράξει, ακόμα και πολλαπλές δολοφονίες, ή εγκλήματα πολέμου. (Δεν φταίγανε π.χ. οι ισλαμιστές που κάνανε τη σφαγή στο Μπατακλάν, αλλά εσύ που έχεις φοβία με τον Αλλάχ). Κι άλλο είναι να κάνει ληστεία τράπεζας (απαλλοτρίωση είναι η σωστή λέξη εν προκειμένω) ένας ημιπιτσιρικάς που δηλώνει «αντι-ιμπεριαλιστής», ή ανήκει σε κάποια μειοψηφική κατηγορία γούστων, κι άλλο ένας απολίτικος, γνήσιος ληστής – αν αντιδράσεις στους δύο πρώτους αυτό σημαίνει πώς πάσχεις σίγουρα από κάποια φοβία και ίσως χρειάζεσαι ψυχανάλυση. Πάντως εσύ φταις και για τη ληστεία και βεβαίως οι τράπεζες. Είσαι ένοχος, χωρίς τεκμήριο αθωότητας και άλλες σχετικές, αστικές ανοησίες.

Δεν γλιτώνεις. Οπως ο υπουργός που σού έλεγε ότι αν μπει ληστής στο σπίτι σου οφείλεις να κάνεις τον ψόφιο κοριό, ότι κοιμάσαι, αλλιώς ανάλαβε την ευθύνη σου. Αν δεν κοιμάσαι είσαι ένοχος. (Να παίρνεις κάθε βράδυ δύο Lexotanil, μην τυχόν και μπουκάρει κλέφτης. Η αφασία είναι η πιο δραστική άμυνα).

Θέλουν να σε παραλύσουν. Διαρκώς να αυτοκριτικάρεσαι, να μην αντιδράς, να αναρωτιέσαι συνέχεια αν εν τέλει φταις εσύ κι όχι ο εκάστοτε δράστης. Και αν εισβάλλει και με άλλου τύπου (ερωτικές) διαθέσεις κάποιος στο σπίτι σου, κάνε και μια επίκυψη για να τον διευκολύνεις – ειδικά αν ο άνθρωπος σου δηλώσει ότι είναι απλός γουσταρλής, ή υπέρ της ειρήνης με τη γενική έννοια των συναυλιών. Μη γίνεσαι ρατσιστής.

Πρόσεξε, λοιπόν, να μην είσαι φοβικός. Υστερικός. Και φυλετιστής – αν κάνεις ακραιφνώς πολιτική κριτική σε μια γυναίκα βουλευτή επειδή κατά τη γνώμη σου έσφαλε πολιτικώς, μόνο πολιτικώς, τότε μπορεί να κατηγορηθείς για μισογύνης. Φύλαγε τις λέξεις σου. Εκτός και αν δηλώσεις γενικά μισάνθρωπος οπότε δεν θίγεις ειδικά κανέναν, όπως άλλοι είναι γενικώς με τον άνθρωπο και είναι καλυμμένοι από παντού.

Headlines