Καλά νέα. Κακά νέα

Το ανέκδοτο αφηγείται ένας Ιρλανδός στο υπέροχο «Μπέλφαστ» (2021), την πιο πρόσφατη κι εν μέρει αυτοβιογραφική ταινία του Κένεθ Μπράνα: «Ο γιατρός μιλάει στο τηλέφωνο με τον ασθενή του. «Εχω καλά νέα και κακά νέα», του λέει· «ποια θέλεις ν’ ακούσεις πρώτα;». – «Ξεκίνα από τα καλά, γιατρέ». – «Σου απομένουν είκοσι τέσσερις ώρες ζωής». – «Σοβαρολογείς, γιατρέ; Αυτά είναι τα καλά νέα; Και τα κακά ποια είναι;». – «Σε ψάχνω από χθες για να σου το πω»».

Από τότε που είδα την ταινία, πριν από λίγους μήνες, πάντοτε μου έρχεται στον νου αυτό το ανέκδοτο, όποτε πληροφορούμαι καλά νέα και κακά νέα σε κοινή συσκευασία. Προφανώς συνάδει με λογής λογής καταστάσεις στην πατρίδα μας, όχι αυστηρά και μόνο πολιτικές – ίσως όμως περισσότερο με τη διαβόητη επάνοδο (το comeback, όπως λέμε στα χωριά μας) της Ακροδεξιάς.

Η επανένταξη της Ακροδεξιάς στον πολιτικό μας χάρτη και ο εντοπισμός από τους δημοσκόπους διόλου ασήμαντων ευρημάτων που πιστοποιούν αυτήν την επανένταξη είναι γεγονός που θορύβησε όσους από τους δημοκρατικούς πολίτες είχαν την αίσθηση πως, ύστερα από τον εξοστρακισμό της Χρυσής Αυγής από το Κοινοβούλιο και την κατοπινή δικαστική της καταδίκη, είχαν «ξεμπλέξει» οριστικά από ανάλογης ή συγγενικής ρητορικής κομματικά μορφώματα. Μένει να εξετάσουμε αν η ανησυχία μας έχει πραγματικό έρεισμα. Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη σχετική ανθρωπογεωγραφία.

Μπορεί η ίδια η Χρυσή Αυγή να ανιχνεύεται πλέον δημοσκοπικά κάτω από τη μονάδα, αλλά ένα από τα πρωτοπαλίκαρά της, ο Ηλίας Κασιδιάρης, είχε φροντίσει εγκαίρως να χωρίσει τα τσανάκια του και, καθώς φαίνεται, η μετακόμισή του στις Φυλακές Δομοκού δεν δυσχέρανε ιδιαίτερα τις επικοινωνιακές του δυνατότητες· σε κάθε περίπτωση, το μόρφωμά του, οι «Ελληνες για την Πατρίδα» (αφήνει πιο πικάντικα υπονοούμενα όταν αναγράφεται συντετμημένο) ανιχνεύεται όλο και κοντύτερα στο ποσοστό που αποτελεί και το εισιτήριο εισόδου στη Βουλή, το περίφημο 3%. Εχουν γνώσιν οι φύλακες; Μάλλον έχουν – εξού και η κυβέρνηση, με τροπολογία του υπουργού Εσωτερικών Μάκη Βορίδη, απαγορεύει στους πρωτοδίκως καταδικασμένους πολιτικούς να ηγούνται κομματικών μορφωμάτων, όχι όμως και να μην κατέβουν στις εκλογές ως υποψήφιοι βουλευτές. Τουτέστιν; Ο Κασιδιάρης θα πρέπει  να παραδώσει την αρχηγία του κόμματός του σε έναν αχυράνθρωπο και ο ίδιος να εξακολουθήσει να το διοικεί μεταμφιεσμένος, όπως ο Οβελίξ όταν προσπαθεί να πάρει μερίδιο από τον μαγικό ζωμό.

Τα ποσοστά των άλλων ακροδεξιών μορφωμάτων είναι σχεδόν μη ανιχνεύσιμα. Από τότε που ο Θάνος Τζήμερος πρόσδεσε το μικρό φιλελεύθερο άρμα του με το έτι μικρότερο ακροδεξιό άρμα του Φαήλου Κρανιδιώτη, ένα δίκαιο εναλλακτικό υβρίδιο της «Δημιουργίας Ξανά» και της «Νέας Δεξιάς» θα ήταν η «Δεξιά Ξανά», αλλά με την εισδοχή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου στην παρέα, υπό τη λεοντή της «Εθνικής Συμφωνίας», προτιμήθηκε η «Εθνική Δημιουργία» ή «Δημιουργία» σκέτη, μη σας γελάσω.

Σημειωτέον ότι από τους τρεις  μονάχα ο Μπογδάνος έχει διατελέσει (διατελεί ακόμη) βουλευτής και τα λυμφατικά ποσοστά που καταγράφονται στις πρώτες δημοσκοπήσεις γι’ αυτήν την ιδιόμορφη κομματική τριπλέτα δείχνουν ως εξόχως πιο πιθανό οι άλλοι δύο να συμπαρασύρουν και τον Μπογδάνο εκτός Βουλής, παρά ο Μπογδάνος τους άλλους δύο εντός της. Προς το παρόν, εντός Βουλής, ως εκπρόσωπος του ίδιου χώρου, βρίσκεται μονάχα ο Κυριάκος Βελόπουλος. Κακά νέα; Τα ποσοστά του παραμένουν στάσιμα, λίγο πάνω από τη βάση του 3%. Καλά νέα; Οσο ανεβαίνουν οι υπόλοιποι, θα κινδυνεύει και αυτός να πάρει πόδι. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ολα τα είπαν οι Αρχαίοι.