Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ

Σε μια νέα εποχή που οι σχέσεις δεν ορίζονται ευθύγραμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε στις κάλπες αξιοσέβαστο νούμερο πολιτών, επιβεβαιώνοντας πως παραμένει μαζικό λαϊκό κόμμα.

Και λέω πως οι σχέσεις δεν ορίζονται ευθύγραμμα αφού αν κάτι τέτοιο ίσχυε το ΠΑΣΟΚ σήμερα που ελέγχει τα περισσότερα σωματεία θα ήταν και μεγάλο κόμμα. Δεν είναι. Και δεν θα γίνει. Γιατί εδώ και δέκα χρόνια τον χώρο του έχει πάρει ο Τσίπρας με το κόμμα του, αυτό που από σήμερα έχει την δύσκολη αποστολή να επανασυνδεθεί με τις γειτονιές και τους χώρους και να γίνει ελκυστικός πόλος.

Από το 2010 μέχρι το 2015 είχαμε την πρώτη φάση του ΣΥΡΙΖΑ, της ριζοσπαστικής έκφρασης. Από το 2015- 19 είχαμε την εποχή του συμβιβασμού και του κυβερνητισμού. Και από το 2019 έως σήμερα έχουμε την εποχή των συνεχόμενων μετεξελίξεων, ενός κόμματος εν κινήσει που διαστέλλεται αντιδεξιά ή μεγαλόφωνα και συστέλλεται θεσμικά.

Ένα μαζικό κόμμα που προσπαθεί να φτιάξει ταυτότητα ανάμεσα στις αριστερές του καταβολές, την αντιδεξιά διαμαρτυρία και τις νέες συγκλονιστικές τάσεις της κοινωνίας που υπόγεια δονούν το νέο σκηνικό.

Η κάλπη της 15ης Μάη – σαν χθες ξεκίνησε το «Κίνημα της 15ης Μαίου» κατά των παλαιών πολιτικών κομμάτων στην Ισπανία- είχε ένα θετικό και ένα αρνητικό για τον Τσίπρα.

Το θετικό είναι πως ο ίδιος και ελλείψει άλλου αντιπάλου εσωτερικά, έβαλε στην κάλπη τον πρωθυπουργό και την νέα συντελούμενη κυβερνητική φθορά του. Έδωσε έτσι ένα σινιάλο στον κόσμο να πάει να εκφράσει κάπως την διαμαρτυρία του.

Αλίμονο αν η κάλπη αυτή θα είναι και το εκτονωτήριο του κοινού του και εδώ είναι το αρνητικό ή το αδύνατο σημείο.

Θα γίνουν οι χιλιάδες αυτοί έλληνες και ελληνίδες κοινωνοί του νέου πολιτικου σχεδίου του κόμματος που χθες αποφάσισαν να ενταχθούν; Αν το ξεχνούν κάποιοι, το νέο σύνταγμα (καταστατικό) του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει δημοψηφίσματα ακόμη και για το με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις.

Προβλέπει νέα ΚΕ που εκλέχθηκε επίσης την 15η Μάη, αλλά και μια πιο συλλογική λειτουργία για την οποία σωστά γκρίνιαζαν οι της εσωτερικής μειοψηφίας.

Το μεγάλο στοίχημα του Τσίπρα είναι αν τελικά θα φτιάξει ένα κόμμα ανάθεσης ή θα έχει συμβάλει από το βράδυ της Κυριακής σε μια επιστροφή στην αυτενέργεια της Πολιτικής έστω με δειλό ή με μερικό τρόπο.

Δυνατά – μαζικά κόμματα με γείωση είναι και μια προϋπόθεση για μη πρωθυπουργούς «κατεψυγμένους» (σύνθημα του 1965).

Και ο νοών νοείτω.