Ονειρα σοσιαλδημοκρατίας

Μέσα στον ανεμοστρόβιλο των οικονομικών αδιεξόδων που προκαλούν τα μέτρα για την κλιματική αλλαγή, ο πόλεμος στην Ουκρανία και η συνεχιζόμενη πανδημία του κορωνοϊού ήλθαν και τα συνέδρια των κομμάτων για να συμπληρώσουν το πάνθεο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Γενικό συμπέρασμα είναι πως η Ελλάδα εξακολουθεί να γέρνει προς τα αριστερά! Ενάντια σε κάθε λογική διεθνών εξελίξεων όπου, παρά τις απόψεις πολλών ΜΜΕ και λογής διανοουμένων, η δεξιά στροφή είναι καταφανής, στην Ελλάδα η πραγματικότητα επιμένει να διαφοροποιείται. Ετσι, ακόμη και η ΝΔ σαγηνεύεται από αριστερόστροφες ατάκες, από μέτρα εξάρτησης των πολιτών από τη φροντίδα του κράτους κι από την προσέγγιση προσωπικοτήτων με αριστερόστροφες περγαμηνές ή με έκδηλα σοσιαλδημοκρατικό παρελθόν.

Προς τα πού λοιπόν φαίνεται να βρίσκεται το μέλλον; Τα σοσιαλδημοκρατικά όνειρα περιλαμβάνουν προϋποθέσεις που για την ώρα φαντάζουν εντελώς ανέφικτες. Καταρχήν είναι απαραίτητοι οι παχυλοί προϋπολογισμοί, με βαθιές τσέπες για τις διαφόρων ειδών παροχές – κοινωνικές και όχι μόνο. Ενα φαινόμενο που στις ημέρες μας – των ισχνών οικονομικών αγελάδων – δείχνει να σπανίζει. Και στις σκανδιναβικές χώρες ακόμη. Χρειάζονται επίσης υψηλοί φόροι και σχετικά χαμηλός δανεισμός. Διαφορετικά, η αγέλη των διεθνών επενδυτών φεύγει, εγκαταλείποντας την εθνική οικονομία στην τύχη της. Η συνειδητοποίηση διεθνώς του φαινομένου έχει οδηγήσει τα όποια αριστερόστροφα ιδεολογικά όνειρα σε πολιτικά απόνερα και στην πλήρη σχεδόν απαξίωση. Η λογική επίσης της λεγόμενης συλλογικής δράσης, με πρωταγωνιστή το συνδικαλιστικό κίνημα, έχει χάσει το κύρος και την αίγλη της. Για τους λόγους αυτούς η σοσιαλδημοκρατία δείχνει παντού να υποχωρεί. Οσες χώρες, κόμματα και κοινωνίες επιμένουν σ’ αυτήν οδηγούνται ταχύτατα στη χρεοκοπία.

Τι συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε από όλα αυτά; Πορευόμαστε σε ένα μέλλον δύσκολο, σχετικά εγωιστικό, που στηρίζεται στην ατομική καταξίωση και τις προσπάθειες του καθενός. Τα συλλογικά πρότυπα και οι σχετικές συνθηματολογίες δεν εμπνέουν πλέον και υποχωρούν. Το μέλλον θα στηρίζεται στους σταθερούς κανόνες λειτουργίας των αγορών, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στους λιγότερους κρατικούς κανονισμούς και παρεμβάσεις και στην όσο γίνεται άψογη λειτουργία του οικονομικού ανταγωνισμού. Αυτό σημαίνει πως η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι παρά ένα παράτολμο όνειρο. Που μυρίζει παρελθόν, στατικότητα και οπισθοδρόμηση.

Κόμματα που επενδύουν λοιπόν σε αριστερόστροφα όνειρα δεν έχουν ούτε μέλλον ούτε και κυρίως μακροχρόνια προοπτική. Λόγω του άθλιου όμως επιπέδου της παιδείας και των επενδυμένων συμφερόντων σε στελέχη κι επιχειρηματικούς παράγοντες πολλών από τα ΜΜΕ, αυτό δεν σημαίνει πως τέτοια κόμματα δεν έχουν ακόμα καμία προοπτική στην Ελλάδα. Απλά η όποια τους τύχη θα οδηγήσει σε νέες χρεοκοπίες και καινούργια αδιέξοδα. Που θα τα πληρώσει ακριβά, ως συνήθως, ο ανύποπτος λαός. Ενώ κάποιοι και πάλι θα ευνοηθούν.

Κοντολογίς, διακρίνουμε και πάλι εδώ μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Κουβαλώντας ακόμη τα βιώματα του Εμφυλίου, μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθούν να έλκονται από την αριστερή συνθηματολογία. Που εύκολα βέβαια δυστυχώς μετατρέπεται σε υποστήριξη της Ακρας Δεξιάς. Κάτι που το είδαμε με τις σχετικά πρόσφατες επιτυχίες της Χρυσής Αυγής.