Το τελευταίο ρεπορτάζ του Κώστα Τσαούση δεν γράφτηκε ακόμη

«Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο αν τους ξεχάσεις». Ετσι λένε κάποιοι, έτσι ίσως θα πούμε κι εμείς για έναν αγαπημένο συνάδελφο που έφυγε τόσο νωρίς από τη ζωή.

Ο Κώστας Τσαούσης, ο άνθρωπος του διπλανού γραφείου, που μας χώρισε ένα μικρό τζάμι, δεν χρειαζόταν και δεν χρησιμοποιούσε ποτέ μεγάλες κουβέντες, ούτε εύκολα «τσιτάτα».

Ο,τι έκανε, το ίχνος που άφησε στον κόσμο αυτό, στη δημοσιογραφία, σε όλους όσοι τον γνώρισαν, το έκανε με τη δουλειά του.

Με την ευρύτητα της σκέψης του και την ευρυμάθειά του, με τον τρόπο που προσέγγιζε τα γεγονότα αλλά κυρίως με τη δίψα για να μαθαίνει συνεχώς και νέα πράγματα.

Ενας δημοσιογράφος που ποτέ δεν βολεύτηκε με τις «εύκολες» συνταγές της δημοσιογραφίας, που ποτέ δεν υπηρέτησε τη «μανιέρα» του ρεπορτάζ, που γεννούσε συνεχώς ιδέες.

Όταν είσαι δημοσιογράφος για περισσότερα από 40 χρόνια, όταν έχεις κάνει ρεπορτάζ στο δρόμο, έχεις δει τη λινοτυπία, έχεις μυρίσει το φρεσκοτυπωμένο χαρτί, αλλά κάνεις σα μικρό παιδί για τις start up, για τις νέες τεχνολογίες, τα sites, τα social media, για τη σύγχρονη επιχειρηματικότητα, τότε δεν είσαι απλά δημοσιογράφος.

Ο Κώστας Τσαούσης δεν ήταν απλά ένας ακόμη συνάδελφος, ένας ακόμη υπηρέτης της δημοσιογραφίας.

Ηταν σκαπανέας του επαγγέλματος με την έννοια ότι συνεχώς αναζητούσε νέα πράγματα, ποτέ δεν έμεινε σταθερός σε ένα μόνο ρεπορτάζ.

Ο,τι γι’ αυτόν ήταν είδηση, το κυνηγούσε με τη χαρά ενός νεαρού δημοσιογράφου που συντάσσει το πρώτο ρεπορτάζ.

Και γι’ αυτό ακριβώς το χνάρι που άφησε στη ζωή είμαστε περήφανοι που τον γνωρίσαμε, που δουλέψαμε τα τελευταία χρόνια μαζί του, που οραματιστήκαμε νέα projects, που σχεδιάζαμε νέους δρόμους στη σύγχρονη εποχή.

Αγάπησε το επάγγελμα όσο λίγοι, αγάπησε τη ζωή, την έζησε με τον τρόπο που αυτός ήθελε χωρίς ποτέ να σταματήσει να αναζητά νέες πηγές ευχαρίστησης.

Bon viver όσο λίγοι, ερημίτης και κοσμοπολίτης ταυτόχρονα, ρεπόρτερ πρώτης γραμμής και δάσκαλος μαζί.

Κι όταν σου τηλεφωνούσε και σου έλεγε: «Εδώ κάτι λείπει, εκεί υπάρχει λάθος τίτλος, εδώ πρέπει να βάλεις κι αυτό το ρεπορτάζ», ήξερες ότι αυτός έχει δίκιο, γιατί έχει τη γνώση.

Μέχρι η ασθένεια να τον χτυπήσει αυτό ακριβώς έκανε. Δάσκαλος, με όλη τη σημασία της λέξης, για το καλό του «μαγαζιού», για το καλό της δημοσιογραφίας.

Η πολυσυλλεκτικότητά του είναι αυτή που θα μείνει παρακαταθήκη σε όσους τον γνωρίσαμε και είχαμε την τιμή να δουλέψουμε στο πλάι του.

Ένα «καλό ταξίδι» δεν αρκεί ως αποχαιρετισμός σε έναν σπουδαίο δημοσιογράφο και καλό συνάδελφο.

Ποιος ξέρει. Εκεί που πάει θα βρει κι άλλους μεγάλους δημοσιογράφους και θα «σκαρώσουν» καμιά εφημερίδα, κανένα site με όλες τις σύγχρονες επιχειρηματικές ιδέες, καμιά start up.

Και σίγουρα ο Κώστας Τσαούσης, ο Κώστας o καλός φίλος που γνωρίσαμε στον όμιλο της Alter Ego, θα έχει ηγετικό ρόλο.

Γιατί το τελευταίο ρεπορτάζ του, δεν γράφτηκε ακόμη…