Σαν σήμερα στις 17 Μαΐου του 1943 γεννήθηκε μία από τις σπουδαιότερες γυναικείες φωνές του ελληνικού τραγουδιού, η Βίκυ Μοσχολιού.
Όπως γράφουν «ΤΑ ΝΕΑ» της 17ης Αυγούστου 2005, η φωνή της, η ξεχωριστή δωρική φωνή αγαπήθηκε όσο λίγες από τους μεγάλους συνθέτες και σημάδεψε με ανεπανάληπτο τρόπο το ελληνικό τραγούδι από τη δεκαετία του ’60 και ύστερα.
«Και τι δεν τραγούδησε. Και ποιους δεν ενέπνευσε. Από τον Γιώργο Ζαμπέτα και τον Άκη Πάνου μέχρι τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Σταύρο Ξαρχάκο. Από τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γιάννη Σπανό, μέχρι τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Δήμο Μούτση, τον Μίμη Πλέσσα, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Σταμάτη Κραουνάκη.
»Και από στιχουργούς, έγραψαν για τη δωρική λαϊκή φωνή της οι άνθρωποι που έβαλαν τις βάσεις της ελληνικής τραγουδοποιίας στο λαϊκό και το έντεχνο από το ’60 και έπειτα: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Νίκος Γκάτσος, Δημήτρης Χριστοδούλου, Πυθαγόρας, Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Βαγγέλης Γκούφας, Άκης Πάνου, Γιάννης Λογοθέτης, Κώστας Τριπολίτης, Λίνα Νικολακοπούλου.
»Δεν είναι τυχαίο που οι νεώτερες συνάδελφοί της, οι φωνές που παρέλαβαν από εκείνη τη σκυτάλη – Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Γλυκερία, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Τάνια Τσανακλίδου κ.ά – θεωρούν μοναδική την πορεία της και ανεπανάληπτο το ρεπερτόριό της.
»Στη συναυλία που δόθηκε προς τιμήν της στις 7 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων, όπου συμμετείχαν τέσσερις γενιές τραγουδιστριών (Μαρινέλα, Αλεξίου, Γαλάνη, Γλυκερία, Αρβανιτάκη, Τσαλιγοπούλου, Κανά, Ασλανίδου, Μπάμπαλη) και όπου απλώθηκε όλη η γκάμα του ρεπερτορίου της, εκτός από τη συγκίνηση που νιώσαμε συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος της κληρονομιάς που αφήνει.
»Μια φωνή που πρόλαβε και έζησε – και πρωτοστάτησε μάλιστα – σε όλες τις φάσεις που έζησε ο χώρος από τα μέσα του ’60 κι έπειτα. Από τα λαϊκά κέντρα σαν την “Τριάνα” του Χειλά με τον Γιώργο Ζαμπέτα στα μέσα του ’60, μέχρι τις πρώτες εμφανίσεις του Σταύρου Ξαρχάκου (1967 η πρώτη) και της περιόδους του “έντεχνου-λαϊκού”, όπου πρωταγωνίστησε με τραγούδια των Ξαρχάκου, Σπανού, Μούτση, Μαρκόπουλου, Άκη Πάνου αλλά και Θεοδωράκη και Τσιτσάνη.
»Από τις ταινίες του Φίνου και τα μεγάλα μαγαζιά της παραλιακής, όπου σύχναζε πλέον και η “καλή πελατεία”, μέχρι τα στέκια της Πλάκας, τη μεταπολιτευτική περίοδο (“Zoυμ” και “Zυγός”) όταν ακόμη τα μεροκάματα της παραλιακής ήταν παχυλά.
Είπαν:
Μάνος Ελευθερίου: «Καταπληκτική. Τη θυμάμαι με ένα μαύρο φόρεμα να τραγουδάει χωρίς μικρόφωνο. Σαν ένα αναμμένο κεράκι…Ξέρεις τις είναι εκείνη την εποχή να πηγαίνει ο κόσμος να διασκεδάσει και να ακούει το “Νυν και αεί” ή το “Έσβησε το φεγγάρι” και να δακρύζει; Τα επέβαλε αυτά τα τραγούδια…(…) Είμαι περήφανος που μου έκανε την τιμή να ερμηνεύσει το καλύτερο τραγούδι μου, τη “Μαρκίζα”.
Διονύσης Σαββόπουλος: «Ήμουν 19 χρόνων την πρώτη φορά που την άκουσα στο “Bάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι”. Σαν μια μικρή Παναγιά
Λίνα Νικολακοπούλου: «Είναι μεγάλη η κληρονομιά που μας άφησε. (…) Είναι διακριτή η τεχνική της, οι παύσεις της, οι ανάσες της, ο τρόπος που άρθρωνε τις λέξεις, ένας ενεργοφόρος λόγος, που ήταν έτσι χρωματισμένος από τον πλούσιο ψυχικό της κόσμο»
Σταμάτης Κραουνάκης: «Πρέπει να γίνει συνείδηση και να καταλάβουμε ότι η Βίκυ Μοσχολιού έκανε σχολή. Πρέπει να μελετάται κανονικά στα Πανεπιστήμια ως η κατ’ εξοχήν διατυπώτρια του ελληνικού λόγου στο τραγούδι Η πρώτη που διατύπωσε τον ελληνικό λόγο με καθαρότητα και δωρικότητα
Το «πιστόλι» από την Γαλλία που οδήγησε στο 5Χ5 στο ΟΑΚΑ και την 7η σερί νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα, ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ Βιλντόζα και ο κυρίαρχος «Μιλού».
