Περί ελληνικής Pisa

Στην πολιτική, συχνά όλα είναι θέμα εντυπώσεων.

Υπάρχει κανείς που να μην θέτει στον εαυτό του την καλοπροαίρετη ερώτηση «μα καλά, γιατί να κάνουμε και εμείς εξετάσεις τύπου Pisa στα ελληνικά σχολεία, αφού τις κάνει ήδη κάθε τριετία ο ΟΟΣΑ»; Γιατί, ο Οργανισμός Οικονομικής Συγκρότησης και Ανάπτυξης έχει και τον μηχανισμό, και την μέθοδο και (ας το δεχτούμε), την καλή διάθεση.

Οπότε εμείς στην Ελλάδα τι ακριβώς αναρωτιόμαστε; Και ποια ακριβώς είναι η ερώτηση στην οποία προσπαθούμε να απαντήσουμε; Έχουμε ένα κουρασμένο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, το οποίο διέλυσαν περισσότερο οι μέθοδοι που επελέγησαν ειδικά την φετινή χρονιά. Κι αυτό γιατί μετά από δυο χρόνια πανδημίας, πετάξαμε τους νέους σε μια χρονιά πίεσης, εξετάσεων και πλήρους διδακτέας και εξεταστέας ύλης. Γιατί ούτε μείωση εξεταστέας ύλης είδαμε πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις, ούτε αλλαγή εξεταστικών τακτικών.

Αυτοί που σχεδίασαν την «ελληνική Pisa» (δηλαδή το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής) δεν θα ήταν καλύτερο να ασχοληθούν με τα «εύκολα» και να προσπαθήσουν απλά να οργανώσουν μια ομαλή χρονιά μετάβασης για χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες σ όλη τη χώρα;

Η Pisa (η περίφημη διεθνής εκπαιδευτική έρευνα) μετράει κάτι πολύ απλό: εάν οι μαθητές και οι μαθήτριες των εκπαιδευτικών συστημάτων έχουν καταλάβει την ουσία της θεωρίας των μαθημάτων, έχουν στοιχειώδεις μαθηματικές δεξιότητες και δεξιότητες επικοινωνίας και (το σημαντικότερο) εάν οι γνώσεις αυτές περνούν στην πράξη. Εάν δηλαδή μπορούν δηλαδή να εφαρμόσουν τις γνώσεις τους στην καθημερινή τους ζωή.

Για να πάμε στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα: κατ αρχήν, διδασκαλία από την έδρα (διαλέξεις): απαρχαιωμένο.

Κατά δεύτερον, αποστήθιση, συνεχή τεστ και έλλειψη συνεργατικών δραστηριοτήτων: και αν υπάρχουν, είναι μειοψηφία.

Κατά τρίτον, απουσία ψηφιακής διάστασης της γνώσης: οι μαθητές σήμερα φτιάχνουν οι ίδιοι τη γνώση και τα περισσότερα εκπαιδευτικά συστήματα του πλανήτη προσπαθούν να τους μάθουν πως να ερευνούν και να…παραδίδουν οι ίδιοι το μάθημα και όχι να ακούνε βαρετές διαλέξεις από έδρας μέσα σε μια σχολική αίθουσα.

Κατά τέταρτον, έλλειψη συστηματικών και μεγάλων προγραμμάτων επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών: αυτονόητο, αν και πάντα αυτούς κατηγορούμε για τα προβλήματα.

Η «ελληνική Pisa» σε τι ακριβώς χρειάζεται λοιπόν; Στο να επιβεβαιώσουμε ότι είναι τρύπια η οροφή μας, όταν ήδη βρεχόμαστε από το νερό της βροχής;

Να προσθέσουμε εδώ ότι οι ίδιοι φορείς που οργάνωσαν την «ελληνική Pisa» σχεδιάζουν τώρα νέα αναλυτικά προγράμματα στα σχολεία για το περιεχόμενο των οποίων έχουν εκφράσει ενστάσεις σχεδόν όλες οι επιστημονικές Ενώσεις της χώρας.

Ωστόσο, όπως είπαμε ήδη: η πολιτική (και συχνά η εκπαιδευτική πολιτική) συχνά είναι η τέχνη των εντυπώσεων…