Ρώσος αναλυτής: Η Ρωσία είναι στρατιωτική αυτοκρατορία – Κληρονόμος της Ρώμης και του Βυζαντίου

Είμαστε μια στρατιωτική αυτοκρατορία. Ετσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι πάντα. Αυτό το γεγονός θα πρέπει απλώς να γίνει αποδεκτό ως δεδομένο, έχοντας πάψει να ντρεπόμαστε γι’ αυτό, να το ισοπεδώνουμε, να αναζητούμε ευφημισμούς που αντικαθιστούν τις άβολες (για κάποιο λόγο) λέξεις, γράφει σε άρθρο του στη ρωσική ιστοσελίδα vz.ru, ο ρώσος πολιτικός επιστήμονας Βλαντίμιρ Μοζεγκόφ (στη φωτογραφία αρχείου του Reuters, επάνω, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν).

«Μια στρατιωτική αυτοκρατορία»

Απλώς αποδεχτείτε το. Και έτσι για να το πούμε σε όλο τον κόσμο: ναι, εμείς – η Ρωσία – μια στρατιωτική αυτοκρατορία. Είμαστε ένας κόσμος με στρατιωτικά, πρώτα απ’ όλα, νοήματα και αρετές. Εννοιες προστασίας και ανάπτυξης, στρατιωτικής ηθικής, πνευματικής ιεραρχίας.

Η Ρωσία δημιουργήθηκε από πολεμιστές, δημιουργήθηκε από στρατιωτικές νίκες. Δημιουργήθηκε από στρατιωτική ανάπτυξη. Τι να ντρέπεσαι; Τι υπάρχει να κρύψεις; Δεν πρέπει να είμαστε περήφανοι για όλα αυτά, να τα τονίζουμε με κάθε δυνατό τρόπο, να τα προωθούμε;

Γιατί μόνο έτσι γεννιούνται, μεγαλώνουν, δυναμώνουν, μόνο έτσι υπάρχουν αληθινές αυτοκρατορίες.

Για τις οποίες στην πρώτη θέση δεν είναι τα οικονομικά και η οικονομία, αλλά η αρχοντιά, η τιμή, η αξιοπρέπεια. Σε αυτές, ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας πολεμιστής και όχι ένας ολιγάρχης στο σκηνικό της «εξουσίας του λαού», όπως στις σύγχρονες λεγόμενες δημοκρατίες.

Φωτογραφία Reuters

Αλλά για κάποιο λόγο, θυμόμαστε ακόμα ότι είμαστε στρατιωτική αυτοκρατορία μόνο στις 9 Μαΐου.

Εμείς, η μεγάλη στρατιωτική αυτοκρατορία, έχουμε μόνο μια μέρα για στρατιωτική υπερηφάνεια, μια στρατιωτική παρέλαση, έναν πανηγυρικό θρίαμβο.

«Πάνω από όλα πολιτισμικό νόημα»

Ναι, μια θα ήταν καλά. Το κακό είναι ότι όλες τις άλλες μέρες γενικά το ξεχνάμε. Πρόκειται για το γεγονός ότι είμαστε, πρώτα απ’ όλα, μια στρατιωτική αυτοκρατορία. Σε καμία περίπτωση μιλιταριστική ή εμπορική (όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία), αλλά στρατιωτική.

Δηλαδή ένας κόσμος με πρωτίστως στρατιωτικό και πολιτιστικό νόημα. Διότι ακόμη και ο πόλεμος, κατά την κατανόησή μας – η κατανόηση μιας στρατιωτικής, και όχι μιας μιλιταριστικής και εμπορικής αυτοκρατορίας, δεν έχει επιθετική (ισχύ σε όλο τον κόσμο) ή οικονομικό (κέρδος), όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία, αλλά πάνω από όλα πολιτισμικό νόημα.

Σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία, που βασίζονται στην εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας, εμείς είμαστε οι κληρονόμοι της Ρώμης, οι κληρονόμοι του Βυζαντίου. Η Ρώμη είναι η ιδέα της δίκαιης εξουσίας σε όλο τον κόσμο. Η Ρώμη είχε τη δική της υψηλή ιδέα και τη δική της αποστολή: τη διάδοση του υψηλού ελληνικού πολιτισμού και την ιδέα της δικαιοσύνης σε όλο τον κόσμο.

Αυτά είναι τα πράγματα που λαχταράει ο σύγχρονος κόσμος. Είναι αυτά που του λείπουν αυτή τη στιγμή. Και είναι αυτή ακριβώς η λαχτάρα του που έχει καεί με ένα πυρωμένο σίδερο για να τον κάνει ανίσχυρο, ανήμπορο, ανεκτικό (δηλαδή άψυχο, αδιάφορο στον αργό θάνατο), για να του τα αφαιρέσει στο τέλος όλα, την ελευθερία, να του στερήσει κάθε εναπομείναντα πολιτισμό, να τον οδηγήσει στο αιώνιο γκέτο – στο τελικό μαντρί-απομόνωσης της ολοκληρωτικής φιλελεύθερης δικτατορίας.

Το δίλημμα του σύγχρονου κόσμου

Αυτό είναι ακριβώς το δίλημμα του σύγχρονου κόσμου: ή η ιδεολογία ΛΟΑΤ+ και η πολιτιστική παρακμή (όχι μόνο οποιασδήποτε κοινότητας, αλλά κάθε ατόμου, με μοναδικό δικαίωμα την καταδίκη του), ή η παραδοσιακή αυτοκρατορία, η Ρώμη με την ιδέα της ευγένειας, της δικαιοσύνης και του πολιτισμού.

Φωτογραφία AP

Η Ρώμη ήταν ένα μικρό κράτος στις ακτές της Μεσογείου. Στους αναπόφευκτους και επιτυχημένους πολέμους με την Καρχηδόνα, σε μεγάλο βαθμό απροσδόκητα, αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για ένα ισχυρό περιφερειακό κέντρο που έλεγχε ολόκληρη τη Μεσόγειο.

Και από εκεί η μοίρα του ακολούθησε την αντίστροφη πορεία, ξεκίνησε η ύπαρξή του ως παγκόσμια στρατιωτική αυτοκρατορία. Μια αυτοκρατορία με μια μεγάλη αποστολή – να φέρει ειρήνη, γαλήνη καλλιέργεια και πολιτισμό στον κόσμο.

Ναι – μέσω πολέμου, στρατιωτικών εκστρατειών και κατακτήσεων. Είτε είναι κακό είτε καλό, ποτέ δεν ήταν και δεν θα είναι διαφορετικά στον κόσμο μας. Ο κόσμος δεν κατακτιέται μόνο με το κήρυγμα, ακόμα και ο πιο όμορφος.

Ο κόσμος κερδίζεται με το κήρυγμα και με το σπαθί. Και το ευαγγέλιο δεν κηρύττει τη φιλειρηνικότητα. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν ζητά από τους ρωμαίους στρατιώτες που τον πλησιάζουν να ρίξουν τα όπλα τους, αλλά τους λέει: «Μην προσβάλλετε κανέναν, μη συκοφαντείτε και αρκεστείτε στον μισθό σας» (Λουκάς 3:14).

Η Καρχηδόνα που θυσίαζε τα παιδιά της…

Η αριστοκρατία της Ρώμης ήταν στρατιωτική. Και η ρωσική αριστοκρατία ήταν στρατιωτική. Και ο Πούσκιν, αν και φορούσε πολιτική στολή, συμμετείχε στις επιθέσεις του ιππικού και έγραψε ωδές για τα ρωσικά αυτοκρατορικά όπλα. Ετσι, η τιμή, ο πολιτισμός και η στρατιωτική δόξα κατέκτησαν τον κόσμο. Υπήρχε εναλλακτική σε έναν τέτοιο κόσμο; Ναι, η Καρχηδόνα θα μπορούσε να γίνει αυτή η εναλλακτική.

Ο ζοφερός κόσμος της δύναμης της οικονομικής ολιγαρχίας και των τερατωδών λατρειών στις οποίες οι Καρχηδόνιοι θυσίαζαν τα πρωτότοκα παιδιά τους, καίγοντάς τα σε πράξεις θυσίας-ολοκαυτώματος (από τα ελληνικά, «ολοκαύτωμα»-προσφορά στον Θεό). Αυτό το τερατώδες έθιμο θα μπορούσε να γίνει το κεντρικό σενάριο για ολόκληρο τον κόσμο, εάν κέρδιζε η Καρχηδόνα.

Αλλά κέρδισε η Ρώμη, η ρωμαϊκή στρατιωτική ανδρεία. Η στρατιωτική αυτοκρατορία κέρδισε, φέρνοντας την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στην κόψη ενός σπαθιού βαμμένου με αίμα.

Και η Καρχηδόνα είναι ένας κόσμος εμπόρων-τυράννων, που συγκεντρώνουν στους κάδους τους τον χρυσό και τον πλούτο όλων των γνήσιων λαών, μυρίζοντας την καμένη από τις θυσίες τους σάρκα και οδηγώντας τον κόσμο στην αρχαία σκλαβιά.

Το ολοκαύτωμα των πολέμων

Φωτογραφία AP

Τι μας θυμίζει περισσότερο ο κόσμος μας σήμερα; Δεν μοιάζει μόνο σαν μια όψιμη εκδίκηση της Καρχηδόνας; Αφού σκόπιμα, βήμα προς βήμα, οι έννοιες της στρατιωτικής τιμής, της ευγένειας, του πολιτισμού, του Θεού καταστράφηκαν. Αφού το ολοκαύτωμα δύο παγκοσμίων πολέμων κατέστρεψε τα απομεινάρια των παραδοσιακών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, των παραδοσιακών χριστιανικών πολιτισμών, έλαβε χώρα η σημερινή παγκόσμια εκδίκηση της Καρχηδόνας.

Είναι οι τσάντες με τα χρήματα που κυβερνούν την Αμερική σήμερα, καταλαμβάνουν την πρώην χριστιανική Ευρώπη, δένοντάς την με αλυσίδες εθνικού χρέους, ανεγείροντας καφκικά κάστρα κεντρικών τραπεζών στα σύνορα που ελέγχουν τις παγκόσμιες ροές χρήματος. Ενώ από τις στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ και των Βρετανικών Νήσων, αμερικανικά και βρετανικά ραντάρ επαγρυπνούν, παρακολουθώντας κάθε εκδήλωση ελεύθερης σκέψης στην ηττημένη Ευρώπη…

Ολοι οι λαοί – και ιδιαίτερα οι λαοί της Ευρώπης – είναι σήμερα μπλεγμένοι στα σχοινιά μιας άνευ προηγουμένου τυραννίας, την οποία οι ιερείς τους σήμερα αποκαλούν με διαβολική κοροϊδία «ελεύθερη ειρήνη» και «δημοκρατία».

Η εξουσία της ολιγαρχίας

Ετσι εκδηλώνεται πάντα και παντού η εξουσία της ολιγαρχίας. Και μόνο το πνεύμα της Ρώμης είναι ικανό να αντισταθεί στην παγκόσμια δύναμη. Αυτό φοβάται η νέα Καρχηδόνα! Γι’ αυτό τόσο πανικόβλητα καταστέλλει και καταπατά κάθε εκδήλωση του ελεύθερου πνεύματος. Φοβάται μόνο ένα πράγμα – την αποκατάσταση μιας νέας Ρώμης, μιας παραδοσιακής αυτοκρατορίας με υψηλές ιδέες και στρατιωτική δύναμη, που από μόνη της είναι ικανή να τη νικήσει.

Αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη Ρωσία – η αναβίωση του στρατιωτικού πνεύματος της εθνικής αυτοκρατορίας. Σε αυτήν την περίπτωση αναπτύσσεται μια σοβαρή χρόνια επιχείρηση, κατά την οποία η Ρωσία, αντιτιθέμενη σε ολόκληρο τον κόσμο, παραιτημένη από την τυραννία, οδυνηρά αναζητά για τις αιώνιες έννοιές της, οδυνηρά στέκεται στα πόδια της μετά από «τριάντα τρία χρόνια», ξερνώντας μόνη της από το συκώτι της τη δηλητηριώδη νάρκωση της Καρχηδόνας.

Φωτογραφία Reuters/Anton Vaganov

Θυμάται οδυνηρά τον εαυτό της, τον πραγματικό – τη μεγάλη στρατιωτική αυτοκρατορία. Ο πνευματικός κόσμος, ο ιεραρχικός κόσμος, ο πολιτισμένος κόσμος.

Απελευθέρωση

Ενας κόσμος στον οποίο οι έννοιες της τιμής, της αξιοπρέπειας, του καθήκοντος, διαβρωμένες από ΛΟΑΤ+ οξέα, δεν έχουν ακόμη χάσει το νόημά τους.

Ενας κόσμος που δεν βασίζεται στην «οικονομία και τα οικονομικά», αλλά στην υψηλή αποστολή της διατήρησης του μεγάλου ευρωπαϊκού πολιτισμού και του κηρύγματος του Χριστού «σε όλη την οικουμένη». Απελευθέρωση του κόσμου από την τυραννική δύναμη του «μεγάλου δράκου» της Καρχηδόνας.