Εκθεση ιδεών

Στα παιδικά μας χρόνια το μάθημα της έκθεσης στην τελευταία μέρα του Οκτωβρίου αφιερωνόταν στην αποταμίευση.

Σε όλη τη διάρκεια της σχολικής ηλικίας η πρακτική εξοικονόμησης χρημάτων ήταν επίσης το μάθημα ζωής που αποκόμιζες από τον περίγυρο των συγγενών, ως η επιβράβευση μίας προσπάθειας και την επίτευξη ενός στόχου.

Στόχος που ξεκινούσε με την εκμάθηση της προπαίδειας, έφτανε το συγύρισμα του δωματίου και εξαργυρωνόταν με τη συλλογή ενός ποσού που θα κάλυπτε κάποιο μικρό ή μεγάλο νεανικό όνειρο καταναλωτικής ανεξαρτησίας.

Πόσο ξεχασμένη λέξη σήμερα και τι μάταιος κόπος η κτήση των αγαθών για την οποία μιλούσαν με στόμφο οι πρεσβύτεροι.

Σε ποια αποταμίευση να στοχεύσουν ανήλικοι και νεαροί ονειροπόλοι σήμερα όταν η επισφάλεια της ζωής τους περιορίζει τον ρεμβασμό τους στη χώρα της επιθυμίας;

Σήμερα μιλάμε για αποταμιευτήρες πόσιμων υδάτων, εξοικονόμηση ενέργειας, τροφής, μετακίνησης.

Η εξερεύνηση, αυτός ο ορμητικός μηχανισμός περιέργειας που ωθεί κάθε νέο άνθρωπο να ανακαλύψει τις δυνατότητές του και να τοποθετήσει την ύπαρξή του εντός της κοινωνικής πραγματικότητας για να διαπραγματευτεί δικαιώματα και υποχρεώσεις, ευθύνες και επιλογές μπαίνει σε θέση αναμονής. Αν όχι αναστολής. Γιατί πολύ απλά η εξοικονόμηση πόρων καταλήγει σε βιοτικό αδιέξοδο.

Σε Ευρώπη και Αμερική οι έρευνες για συνταξιοδοτικές αποταμιεύσεις αποτυπώνουν με ποσοστά στατιστικής τη νέα αλήθεια.

Η γενιά των millennials αρνείται λοιπόν να αποδεχτεί τη σοφία των πρεσβυτέρων. Και ποιος θα τους πείσει ότι έχουν άδικο που δεν διατηρούν αποταμιευτικό τραπεζικό λογαριασμό προτιμώντας να «κάψουν» στο σήμερα ό,τι δεν τους φτάνει για αύριο;

Ηλικίες 18 με 35 αν σήμερα έγραφαν έκθεση πάνω στο παραδοσιακό θέμα της αποταμίευσης θα παρέδιδαν το δικό τους μελαγχολικό γκοθ δοκίμιο.

Και για πιο μελανή έμφαση προστίθεται και το αφήγημα της έμφυλης ανισότητας. Με το ποσοστό των γυναικών που δεν έχει για να βάλει «στην άκρη» να υπερτερεί κατά δέκα μονάδες. Βαθμός δέκα με τόνο δηλαδή. Αλλά όχι με γνώμονα την αριστεία.