Κανονικότητα

Toν είπαν προβλέψιμο. Τον είπαν δεδομένο. Τον είπαν ατλαντιστή. Τον είπαν υποτελή. Τον είπαν «yesman». Τον χαρακτήρισαν επαίτη (!). Τον κατηγόρησαν, ταυτοχρόνως και με τις ίδιες λέξεις εκ δεξιών και εξ αριστερών, ότι πριν από τις κατ’ ιδίαν συνομιλίες του με τον Τζο Μπάιντεν δεν είπε λέξη για την Τουρκία.

Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Καμία. Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία, να συναντάται ένας έλληνας πρωθυπουργός με τον αμερικανό πρόεδρο και να μιλά στο αμερικανικό Κογκρέσο, ότι έχει μεγάλη αξία να είναι αυτός ο πρωθυπουργός αξιόπιστος και όχι τυχοδιώκτης και ότι θα ήταν λάθος ο αξιόπιστος αυτός πρωθυπουργός να επικεντρώσει την επίσκεψή του στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, λες και αυτές είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα του πλανήτη.

Οι φανατικοί, πάλι, είναι προκαταβολικά πεισμένοι ότι ο «Κούλης» (όπως άλλωστε και η «Κατίνα») είναι ένας διεφθαρμένος πολιτικός, ένας άνθρωπος έτοιμος να ξεπουλήσει τα εθνικά συμφέροντα προκειμένου να έχει τη στήριξη των «διεθνών κέντρων» και επιπλέον (το πιστεύουν, αλήθεια!) είναι και γκαντέμης. Τι συζήτηση να κάνεις μαζί τους; Τι να τους πεις για την τέχνη της διπλωματίας; Πώς να τους μιλήσεις για την ιεράρχηση προτεραιοτήτων, για την επιδίωξη ισορροπιών, για την ανάγκη συμβιβασμών, για τη σημασία της ήπιας ισχύος;

Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, το είδος αυτό δεν αποτελεί ελληνική αποκλειστικότητα. Ο πρόεδρος Μπάιντεν μπορεί να αποκαλείται χαϊδευτικά «Μπαϊντενόπουλος» από τους ομογενείς, χαρακτηρίζεται όμως κάτι σαν κομμουνιστής από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Η Αμερική «ορμπανοποιείται», έγραφε χθες η Washington Post. Αυτή την εβδομάδα θα μαζευτούν στη Βουδαπέστη αμερικανοί Ρεπουμπλικανοί και ευρωπαίοι ακροδεξιοί για να ακούσουν τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας να καταγγέλλει τον Σόρος και να αναπτύσσει τη θεωρία της «μεγάλης αντικατάστασης».

Οι Δημοκρατικοί κινδυνεύουν να χάσουν τις ενδιάμεσες εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου, να καταδικαστούν σε πολιτική απραξία τη διετία που θα ακολουθήσει και να ηττηθούν το 2024 από τον Τραμπ ή κάποιον ακόμη χειρότερο. Κι αν, σύμφωνα με τον Μάο (και τον Αλέξη Τσίπρα που τον επικαλέστηκε αναίσχυντα πριν από μερικά χρόνια), η μεγάλη αναταραχή δημιουργεί μια θαυμάσια κατάσταση κι αν, σύμφωνα με την πρώτη σε ψήφους στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, «η κανονικότητα δεν ήταν ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά», οι υπέρμαχοι του φιλελευθερισμού προτιμούν σε αυτήν ακριβώς την κανονικότητα, τη συνεργασία και τη σταθερότητα να επενδύουν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα επιστρέψει λοιπόν στην Ελλάδα ούτε θριαμβευτής ούτε ηττημένος. Θα έχει ξεκαθαρίσει για άλλη μία φορά σε ανώτατο επίπεδο ότι εκείνος δεν κάνει εκβιασμούς όπως ο τούρκος πρόεδρος. Οτι δεν έχει ψευδαισθήσεις όπως κάποιοι υπερπατριώτες. Και ότι προωθεί όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί τα ελληνικά συμφέροντα σε μια ρευστή κατάσταση, γνωρίζοντας την περιορισμένη επιρροή που μπορεί να ασκήσει η Ελλάδα.