Μην υποτιμάτε τον Ερντογάν

Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να κάνουμε την επιθυμία πραγματικότητα σε σχέση με την Τουρκία.

Αυτό το βλέπω στο πώς αντιμετωπίζουμε τον Τούρκο πρόεδρο.

Είμαστε πάντα έτοιμοι να υποστηρίξουμε ότι πολιτικά καταρρέει, ότι έχει αποτύχει, ότι ο συσχετισμός είναι σε βάρος του.

Παραβλέποντας την ικανότητα που έχει να παίρνει ρίσκα και ενίοτε αυτά να του βγαίνουν.

Δεν θέλω να υποτιμήσω ότι ο Ερντογάν όντως αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα αυτή την περίοδο.

Ο πληθωρισμός ακυρώνει την εικόνα που κατασκεύασε αρκετά χρόνια τώρα ότι κατάφερε να ανορθώσει την τουρκική οικονομία.

Ακόμη χειρότερα: σε σημαντικό βαθμό ο πληθωρισμός, που είναι πιθανό σύντομα να φτάσει ετήσιο ρυθμό 100%, οφείλεται σε δικές του επιλογές και κυρίως την προσωπική θεωρία του για τα χαμηλά επιτόκια.

Ούτε είναι εύκολα τα πράγματα στο διεθνές τοπίο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία οδηγεί σε μια συνολική ρήξη ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία και αυτό περιορίζει τα περιθώρια που είχε η Τουρκία να διεκδικεί σε κάποια θέματα μια πιο «ενδιάμεση» θέση. Ούτε μπορεί ο Ερντογάν να παίξει εύκολα ρόλο «ειρηνοποιού» ακριβώς γιατί η σύγκρουση θα κριθεί τελικά στο ποιος θα την κερδίσει.

Όμως, την ίδια στιγμή ο Ερντογάν δείχνει ότι μπορεί να βρίσκει τρόπους να βγαίνει στο προσκήνιο και να δείχνει ότι μπορεί να υπερασπιστεί τα τουρκικά συμφέροντα.

Το τι κάνει με την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας είναι χαρακτηριστικό.

Αντί να πει απλώς ναι, βάζει βέτο απαιτώντας σκληρότερη θέση των δύο χωρών απέναντι στις κουρδικές οργανώσεις στο εξωτερικό.

Μπορεί έτσι να φαίνεται ότι «σπάει το μέτωπο» υπέρ της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, όμως ταυτόχρονα διαλέγει ένα θέμα που ο κύριος όγκος της τουρκικής αντιπολίτευσης δεν θα του κάνει πολεμική.

Και την ίδια στιγμή δεν λέει ότι είναι κακό πράγμα η διεύρυνση, αλλά ότι πρέπει και οι χώρες που θέλουν να μπουν στο ΝΑΤΟ να συμμεριστούν τις ανησυχίες της Τουρκίας σε ζητήματα «τρομοκρατίας» και «ασφάλειας».

Και όλα αυτά την ώρα που μπορεί να λέει ότι ο πόλεμος έδειξε πόσο σημαντική είναι η Τουρκία για το ΝΑΤΟ.

Προφανώς και όλα αυτά έχουν τον χαρακτήρα του καιροσκοπισμού και του ρίσκου και τον καθιστούν ευάλωτο στην κριτική ότι υπονομεύει τη «δυτική αλληλεγγύη».

Όμως, αυτό που νοιάζει τον Ερντογάν είναι να δείξει ότι κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει τις τουρκικές θέσεις, ανησυχίες και αξιώσεις.

Και αυτό όντως το καταφέρνει.