Η ντροπή των φοιτητικών εκλογών και το έλλειμμα δημοκρατίας

Πόσο ντροπιαστικό για τη χώρα, για το φοιτητικό κίνημα, για την ίδια τη Δημοκρατία, είναι αυτό το βλακώδες πανηγυράκι με τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών.

Όχι ότι ασχολείται κανένας, πέραν όλων εκείνων που θέλουν να κάνουν καριέρα σε κομματικά και υπουργικά γραφεία (βλέπε παρατάξεις που πρόσκεινται στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ) ή εκείνων που νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση στην κοινωνία επειδή κολλάνε πέντε αφίσες στα έτσι κι αλλιώς βρόμικα πανεπιστήμια (βλέπε αριστερές ή εξωκοινοβουλευτικές παρατάξεις).

Και για σκεφτείτε: Νέοι άνθρωποι που νομίζουν ότι με το να δίνουν τα δικά τους αποτελέσματα κάνουν επικοινωνία και θα κερδίσουν κάτι, είναι αυτοί που κάποτε θα στελεχώσουν το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Εδώ δεν μιλάμε για μικρές διαφορές, μία και δύο μονάδες, αλλά για χαώδεις διαφορές που δεν δικαιολογούνται.

Η ΔΑΠ λέει ότι κέρδισε για χιλιοστή φορά από τη Μεταπολίτευση παίρνοντας ποσοστό πάνω από 46%. Για την Πανσπουδαστική δίνει ποσοστό 25%.

Προσέξτε τώρα. Η Πανσπουδαστική υποστηρίζει ότι νίκησε στις εκλογές και για πρώτη φορά μετά από… χιλιάδες χρόνια νίκης της ΔΑΠ, είναι αυτή που πήρε την πρωτιά.

Και δίνει τα εξής ποσοστά: Περίπου 34% για την ίδια και για τη ΔΑΠ κοντά στο 27%.

Με απλά λόγια. Η διαφορά των αποτελεσμάτων, ανάλογα με το ποιος τη δίνει για τη ΔΑΠ είναι 20 μονάδες. Και για την ΠΣΚ περίπου 10 μονάδες.

Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, η ελπίδα της χώρας βγάζουν αποτελέσματα… μπακαλικής για να κερδίσουν μόνο επικοινωνιακά, χωρίς καμιά ουσία. Και δίνουν χαλκευμένα στοιχεία, μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι είναι πρώτοι και κυρίαρχοι.

Όλα τα χρόνια βεβαίως τα αποτελέσματα ήταν διαφορετικά, ανάλογα με το κοίταζες τον… πίνακα από αριστερά ή από δεξιά, αλλά φέτος η κατάσταση ξέφυγε.

Μόνο… τη συντριβή της παράταξης που είναι κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, έπιασαν τα τζιμάνια των παρατάξεων, από όλες τις πλευρές του πολιτικού – φοιτητικού φάσματος.

Και η παράταξη Bloco δε μιλά βεβαίως όχι μόνο γιατί έχει κάτω από 3%, αλλά γιατί την συμφέρει να εμφανίζεται η παράταξη του κυβερνώντος κόμματος ότι… κατέρρευσε. Ωραία γραμμή, ωραία λογική.

Ναι, είναι μεγάλη ντροπή εδώ και πολλά χρόνια οι φοιτητές να μην μπορούν να οργανώσουν σοβαρές εκλογές, να εκδώσουν πραγματικά αποτελέσματα, να νικήσει όποιος είναι να νικήσει και να πάμε παρακάτω.

Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Η μεγαλύτερη ζημιά είναι ότι παιδιά 19 και 20 ετών ποτίζονται με μια άθλια κομματικοποίηση, με πελατειακές σχέσεις, με τη λογική της απάτης, με χαλκευμένα στοιχεία, με επικοινωνιακά τεχνάσματα που δεν έχουν ουσία και με ένα μίσος του ενός απέναντι στον άλλο.

Και πολλοί από αυτούς θα στελεχώσουν τα κόμματα, θα μπουν στη Βουλή, θα γίνουν μέλη ενός κρατικού μηχανισμού στο οποίο ο απλός πολίτης εναποθέτει τις ελπίδες του για μια καλύτερη ζωή.

Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι οι φοιτητικές εκλογές, ούτε ο νικητής, ούτε τα αποτελέσματα και πώς αυτά εκδίδονται.

Είναι όλες αυτές οι άθλιες πρακτικές που χρησιμοποιεί το πολιτικό σύστημα και που έχουν εμποτίσει και τις φοιτητικές παρατάξεις.

Παρατάξεις που ενδιαφέρονται για το πώς θα πάνε εκδρομή στη Μύκονο, πώς θα «πουλήσουν» σημειώσεις με αντίτιμο την στήριξη στις εκλογές, πώς θα κάνουν «συμμαχίες» με καθηγητές για πιο… εύκολα πτυχία και μεταπτυχιακά.

Παρατάξεις που ουδόλως ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των φοιτητών και των Πανεπιστημίων γενικότερα, αλλά που νοιάζονται μόνο για δείξουν στα… πολίτμπιρο των κομμάτων τους πόσο καλά μαθαίνουν την επαναστατική γυμναστική.

Φοιτητικές παρατάξεις που πλακώνονται στους διαδρόμους των σχολών τους και που διαιωνίζουν το πολιτικό μίσος και τον διαχωρισμό των πολιτών, ανάλογα με τα πολιτικά τους φρονήματα.

Ε, λοιπόν, αυτό το πανηγυράκι πρέπει να σταματήσει. Αν δεν μπορούν να κάνουν εκλογές και να βγάλουν αποτελέσματα ας σταματήσουν να ψηφίζουν.

Φοιτητικό κίνημα δε σημαίνει ούτε εκδρομούλες στη Μύκονο και ξεσαλωμένα πάρτι με την… ελπίδα μιας θεσούλας στο κόμμα ή την κυβέρνηση, αλλά ούτε και τζάμπα μαγκιές και επαναστάσεις της δεκάρας στην πλάτη των φοιτητών.

Κι όταν χάνεται η ουσία, κερδίζει η επικοινωνία, το μπάχαλο και το έλλειμμα δημοκρατικών διαδικασιών γίνεται περισσότερο εμφανές στη χώρα μας.

Ετσι, όμως, δεν πάει μπροστά ο τόπος.

Αν αυτό θέλουν οι Δαπίτες, οι της Πανσπουδαστικής, της ΠΑΣΠ κ.λπ, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.