Και ιδού που έφτασε η ώρα της αλήθειας για το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής. Το συνέδριο που ξεκινάει απόψε στο στάδιο Tae Kwon Do με ομιλία του προέδρου Νίκου Ανδρουλάκη, στην πραγματικότητα μοιάζει με πολυαναμενόμενη πρεμιέρα, κινηματογραφικού έργου, για το οποίο έχει προηγηθεί μια μεγάλη ακολουθία αναφορών, και εξ αυτού του λόγου έχει δημιουργηθεί εύλογο ενδιαφέρον στο κοινό.

Ο πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης που είδε την εκλογή του να συνοδεύεται από μια θεαματική άνοδο των ποσοστών του κόμματος στις δημοσκοπήσεις, καλείται με την αποψινή ομιλία του να αποδείξει, ότι η δήμοφιλία που φανηκε να κερδίζει με την χαμηλών τόνων παρουσία του, δεν ειναι κάτι παροδικό.

Δεν ειναι δημιούργημα των μέσων ενημέρωσης ή των εταιρειών δημοσκοπήσεων, που είδαν σε αυτόν, το «τρίτο» πρόσωπο στο ανιαρό δικομματικό παιχνίδι. Αλλά ότι η παρουσία του συνιστά μια πραγματική ελπίδα για την ανάκαμψη της δημοκρατικής παράταξης, σε ένα πολιτικό σκηνικό, που έως πρόσφατα έμοιαζε θλιβερά ανάπηρο. Είχε δεξιά, είχε αριστερά, αλλά δεν είχε κέντρο.

Δεν είναι εύκολη η δουλειά του, ούτε και είναι στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος που έχει ανοιχτεί μπροστά του. Σε κάθε του βήμα θα συναντήσει αντιξοότητες και προσπάθεια ανάσχεσης μιας ανάκαμψης που είναι πλέον δεδομένη. Οφείλει λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, να παράσχει ξεκάθαρες απαντήσεις σε όλα τα κρίσιμα πολιτικά θέματα της εποχής. Τα οποία οι αντιπαλοί του, έχουν αναγάγει, στο εξής ένα: «με ποιον θα πάει», μετά τις εκλογές.

Ήτοι σε ποιον από τους δυο θα προσφέρει θυσία το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να κυβερνήσει τη χώρα. Τραγικό. Σε μια περίοδο που οι πολίτες αδυνατούν να τα φέρουν βόλτα με την ακρίβεια, την ενεργειακή κρίση, τους υπέρογκους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και του φυσικού αερίου, το δίπολο της ελληνικής πολιτικής ζωής, ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το ποιον θα επιλέξει το ΠΑΣΟΚ να του αναθέσει τις τύχες της χώρας.

Πρόκειται για έναν ιδιότυπο προσωποποιημένο συναγωνισμό μεταξύ της αποτυχίας και της μεγαλύτερης αποτυχίας. Της καταστροφικής πολιτικής σε σύγκριση με μια ακόμη μεγαλύτερη. Μεταξύ εκείνων που «βλάπτουν το ιδιο τη Συρία», κατά το στίχο του Κώστα Καβάφη.

Το άσχημο γι’ αυτούς ειναι ότι έχουν υποτιμήσει την αναλυτική ικανότητα του αρχηγού τους ΠΑΣΟΚ. Τα δείγματα γραφής που έχει δώσει έως τώρα όμως, δείχνουν ότι ο «μικρός» οπως αρέσκονται να τον ονομάζουν οι δυο μονομάχοι της πολιτικής μας σκηνής, «έχει κάτι». Δεν είναι ούτε αναλώσιμος, ούτε τυχαία περίπτωση. Γνωρίζει την πολιτική από νεαρή ηλικία, θήτευσε κοντά σε μάστορες της τέχνης της πολιτικής, και έχει ζυμωθεί μαζί της στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Επιπλέον δε έχει επικοινωνιακό χάρισμα που τον κάνει προσηνή και οικείο σε έναν κόσμο που απεχθάνεται το βερμπαλισμό, το λαϊκισμό και έχει χορτάσει τις ψεύτικες υποσχέσεις.

Κατά τη γνώμη μου, αν κάτι περιμένει αυτός ο κόσμος από τον Νίκο Ανδρουλάκη, είναι προτάσεις αναφορικά με ό,τι του κάνει δυσκολότερη κάθε μέρα τη διαβίωση. Προτάσεις σοβαρές, άμεσα υλοποιήσιμες, και με προφανές κοινωνικό όφελος. Όπως για παράδειγμα, η πρόσφατη για την επιβολή πλαφόν στη λιανική τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτό περιμένουν οι πολίτες, αυτό περιμένει και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, που φεύγει από τα δυο μεγάλα κόμματα και περιμένει ένα νεύμα, για να επαναπατριστεί στο φυσικό του χώρο.

Τα υπόλοιπα, και ειδικότερα το ψευτοδίλημμα ότι τάχα μου, θα μείνει ακυβέρνητη η χώρα, επειδή δεν θα στηρίξει κανέναν εκ των δυο μονομάχων για την πρωθυπουργία, δεν είναι της παρούσης. Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά για να τεθεί το ζήτημα, το οποίο πάντως έχει μια και μόνο απάντηση: μπορούν θαυμάσια οι δυο τους, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσουν τη χωρα, στο πλαίσιο ενός μεγάλου συνασπισμού!

Η Γερμανία κυβερνάται μια χαρά, πολλά χρόνια τώρα, και χωρίς πρόβλημα. Αλήθεια πιστεύει κανείς, ότι επί πραγματικού, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν ουσιαστικές πολιτικές διαφορές, αποτρεπτικές του να συνεργαστούν;

Εγώ νομίζω πως όχι…

Headlines