Η ζούγκλα του μαυροπίνακα στα ελληνικά σχολεία

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της ελληνικής εκπαίδευσης ή απλά εμείς οι… boomers τα βλέπουμε διαφορετικά και ξεχνάμε τι γινόταν πριν από μερικές δεκαετίες στα σχολεία;

Κανείς δεν μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά σε ποια εποχή επικρατούσε ζούγκλα του μαυροπίνακα ή σε ποια επικρατούσε ηρεμία, σεβασμός, ευγένεια ή τελικά… φόβος.

Και θα ήταν μάλλον άδικο (και ιδιαιτέρως οπισθοδρομικό) να βγουν οι σημερινοί γονείς και να κατακρίνουν τις νεότερες γενιές για έλλειψη σεβασμού και για απουσία κανόνων στα σχολεία.

Όμως, ορισμένα γεγονότα είναι τόσο ανησυχητικά που δεν μπορείς να μην τα σχολιάσεις. Και να δεις αν τελικά μπορεί να υπάρξει λύση στο πρόβλημα, χωρίς παρωπίδες, χωρίς στοχοποίηση των γενεών και χωρίς όλες αυτές τις ηθικοπλαστικές ανοσίες του στυλ «εμείς στην εποχή μας σεβόμασταν τους δασκάλους και τους συμμαθητές, εσείς είστε αλητάκια και σας πρέπει κούρεμα και διαπόμπευση».

Πώς να σχολιάσεις, όμως, το γεγονός ότι σε ένα σχολείο της Αθήνας αυτοκτονεί ένα παιδί και υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες για άγριο bullying από τους συμμαθητές του; Ποιος θα εξηγήσει στους χαροκαμένους γονείς ότι το παιδί τους μπορεί να ζούσε σήμερα αν υπήρχε σοβαρή αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε στην καθημερινότητά του;

Πώς να σχολιάσεις ότι στο ίδιο σχολείο υπάρχουν καταγγελίες για ξυλοδαρμούς, βία, επιθέσεις, ύβρεις και μάλιστα εν γνώσει της διεύθυνσης που φέρεται να μην έκανε τίποτε για να σταματήσει τα φαινόμενα αυτά;

Τι να πεις για περιστατικά άγριων επιθέσεων ανηλίκων σε ανήλικους; Με τρομερό ξύλο μεταξύ 15χρονων και σε κοινή θέα; Και πώς να χαρακτηρίσεις όλους εκείνους που αφήνουν να εκτυλίσσεται μπροστά τους ένας τέτοιος ξυλοδαρμός και το μόνο που κάνουν είναι να σηκώνουν το κινητό για να απαθανατίσουν τη στιγμή και να την ανεβάσουν στα social media;

Σε πολύ γνωστό ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας, από τα μεγαλύτερα, ακριβότερα και πιο προβεβλημένα, παιδιά 14 και 15 ετών κάνουν… μπάφους (το λιγότερο) σε διαλλείματα.

Κι ενώ το γνωρίζουν όλοι οι μόνοι που δεν έχουν πάρει… χαμπάρι είναι οι καθηγητές, είναι η διεύθυνση.

Γιατί; Για να μην αμαυρωθεί η φήμη του σχολείου και φύγουν μαθητές; Ενώ να κρύβεται κάτω από το χαλί οποιαδήποτε παρανομία είναι θεμιτό;

Πριν από μερικά χρόνια σε μεγάλο ιδιωτικό σχολείο αποκαλύφθηκε ότι η χρήση ναρκωτικών ήταν σε καθημερινή βάση. Και σκληρών ναρκωτικών μάλιστα.

Εγινε ποτέ κάτι; Υπήρξε κάθαρση; Διορθώθηκαν τα πράγματα;

Σε πολλά δημόσια σχολεία, αλλά και σε δημόσια ΙΕΚ και επαγγελματικά Λύκεια η βία, η παρανομία, η παντελής έλλειψη κανόνων προκαλεί αδιανόητες καταστάσεις.

Το υπουργείο Παιδείας γνωρίζει; Παίρνει μέτρα ή απλά αφήνει να διαιωνίζεται μια κατάσταση άκρως επικίνδυνη και προβληματική;

Δηλαδή πρέπει να πεθάνει κάποιος μαθητής ή δάσκαλος για να κινητοποιηθούν οι υπεύθυνοι;

Και πώς εκπαιδευτικοί αντέχουν να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά βίας μπροστά στα μάτια τους και να αδιαφορούν;

Μπορεί και στο παρελθόν να υπήρχαν τέτοιες άγριες καταστάσεις. Παλιοί διηγούνται συγκρούσεις μεταξύ σχολείων σε κοντινές περιοχές ενώ περιστατικά σαν κι αυτά που είδαμε σε γνωστές ταινίες όπως ο «νόμος 4000», περί τεντιμποϊσμού, δεν ήταν κάτι το ασύνηθες.

Όμως, πρέπει να γίνει κάτι. Κυρίως από την πλευρά της Πολιτείας, των εκπαιδευτικών κοινοτήτων, των διευθύνσεων των σχολείων.

Και των γονιών βεβαίως που δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τα παιδιά τους και τη συμπεριφορά τους.

Ειδικά στα θέματα bullying δεν φαίνεται να βάζουμε μυαλό. Ο θάνατος του Γιακουμάκη δεν μας κινητοποίησε όσο έπρεπε.

Οφείλουμε όλοι μαζί, οργανωμένο κράτος, εκπαιδευτικοί, γονείς να δείξουμε τον σωστό δρόμο στα παιδιά, τα μόνα που δεν φταίνε.

Και ο σωστός δρόμος, η καθοδήγηση, η τήρηση των κανόνων, η τάξη, δεν είναι ηθικοπλαστική διαδικασία.

Μακριά από εμένα οι… συμβουλές στις νέες γενιές από όλους εμάς που… τα κάναμε όλα καλά ενώ οι σημερινοί νεολαίοι είναι αλήτες.

Η σημερινή γενιά είναι πιο μορφωμένη, πιο διεκδικητική, πιο δυναμική. Ομως χρειάζεται και να τους δοθεί διέξοδος, να νιώθουν λιγότερη πίεση, να έχουν όραμα και ελπίδα για το μέλλον τους.

Αλλά χρειάζονται κι ενσυναίσθηση. Κι αυτό θέλει πολύ δουλειά για να συμβεί.