Εκτός εάν…

Ηταν 15 Μαρτίου 2015 όταν ο Βαγγέλης Γιακουμάκης βρισκόταν νεκρός από την αστυνομία με τραύματα από μαχαίρι. Στοιχεία και μαρτυρίες που βγήκαν στο φως έδειξαν ότι πριν από τον θάνατο του είχε πέσει θύμα απάνθρωπου bullying από τους συμφοιτητές του στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων. Οι μαρτυρίες για την αγριότητα των βασανιστηρίων στα οποία τον υπέβαλλαν σόκαραν. Ολοι καταδίκαζαν, όλοι έμεναν άφωνοι, όλοι ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν. Οκτώ ψευτονταήδες θρασύδειλοι λειτουργούσαν ως κράτος εν κράτει στη σχολή με την πλήρη ανοχή διευθυντών, καθηγητών, υπευθύνων.

Οι γονείς και η αδελφή του Γιακουμάκη δεν αντέχουν στο δικαστήριο να ακούσουν όλες τις καταθέσεις. Αποχωρούν από την αίθουσα. Αγρια χτυπήματα, καψόνια στο μπάνιο, χρώματα στο σαμπουάν, διακοπή νερού, χλευασμοί, σκισίματα ρούχων, εξευτελισμοί. «Κάποια στιγμή κόντεψαν να τον πνίξουν τυλίγοντάς του ένα καλώδιο γύρω από τον λαιμό. Το παιδί είχε σκεφτεί να αυτοκτονήσει πέφτοντας από το παράθυρο». Τον Ιούλιο του 2021 πέφτει η αυλαία της δίκης με την εκδίκαση των 8 εφέσεων. Ποινές χάδι που εξοργίζουν. Οι βασανιστές εκτός φυλακής, είτε με κοινωνική εργασία, είτε με ποινές με αναστολή. Ποτέ δεν μαθαίνουμε τα ονόματά τους. Τα social media σε παροξυσμό. «Ποτέ ξανά». Murals με τον Γιακουμάκη, πανελλήνια συγκίνηση. Η συγκλονιστική εικόνα του πατέρα του Γιακουμάκη να μας στοιχειώνει για πάντα.

21 Φεβρουαρίου 2020. Πέντε χρόνια μετά, νέος πρωταγωνιστής αναδεικνύεται, για λάθος λόγους, ο μικρός Κουέντιν. Πάσχει από νανισμό, η μαμά του τον τραβά βίντεο, ενώ το παιδάκι σπαράζει περιγράφοντας το άγριο bullying που υφίσταται από συμμαθητές του. Θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του, εξομολογείται με λυγμούς, προκαλώντας παγκόσμια συγκίνηση.

Δύο χρόνια μετά. Το έργο παίζεται ξανά. Στη δική μας χώρα αυτή τη φορά. Ο 14χρονος Μάκης βάζει τέλος στη ζωή του μετά από ανελέητο bullying που δέχεται από συμμαθητές του. Ο διευθυντής του σχολείου είχε ενημερωθεί αποκαλύπτουν κάποιοι. Ο ίδιος το αρνείται. Λες και έχει πραγματικά σημασία. Λες και δεν εμπίπτει στα καθήκοντα και του ίδιου και των διδασκόντων να γνωρίζουν τι συμβαίνει στη σχολική κοινότητα. Λες και είναι παρεμπίπτον ζήτημα ο βασανισμός ενός παιδιού που φοιτά στο σχολείο, το οποίο διευθύνει, λες και εκφεύγει των αρμοδιοτήτων του. Νέα μηνύματα οργής στα social media, νέες οιμωγές στα τηλεπαράθυρα, νέες λεκτικές καταδίκες.

Στο σκοτεινό φόντο δυο γονείς που βιώνουν τον μεγαλύτερο πόνο, που μπορεί να βιώσει άνθρωπος. Εκ των υστέρων προφήτες περιγράφουν ότι το παιδί βρισκόταν σε απόγνωση με όσα κτηνώδη βίωνε από συνομηλίκους του.

Νέα hashtag, νέες υποσχέσεις «ποτέ ξανά». Κι ας ξέρουμε ότι θα ξαναγίνει. Κι ας γνωρίζουμε ότι πάλι θα έρθουν ποινές χάδι και σύντομα το ζήτημα θα ξεχαστεί. Μέχρι την επόμενη φορά. Εκτός αν για πρώτη φορά οι ποινές δεν είναι χάδι. Εκτός αν κάποιοι μαθητές αποβληθούν για πάντα.

Εκτός αν διευθυντές και εκπαιδευτικοί ξηλωθούν. Εκτός αν ως κοινωνία αποφασίσουμε στα σοβαρά ότι πράγματι δεν θα επιτρέψουμε να γίνει αυτό «ποτέ ξανά». Αλλιώς, ας μείνουμε στο να ζωγραφίζουμε murals, κάθε φορά που θα δολοφονείται ένα παιδί.