ΟΑΚΑ – Βελιγράδι: Δύο παράλληλοι κόσμοι στον αθλητισμό

Επειτα από καιρό αποφασίζεται να γίνει μια γιορτή του ποδοσφαίρου. Ενας τελικός τον οποίο θα παρακολουθούσαν χιλιάδες φίλαθλοι και των δύο ομάδων. Οικογένειες ολόκληρες, πατεράδες με τα παιδιά τους, νέοι άνθρωποι, αγνοί φίλαθλοι που ήθελαν να δουν την αγαπημένη τους ομάδα.

Να πανηγυρίσουν για τα γκολ, να φωνάξουν συνθήματα, να χαρούν την επιτυχία.

Χιλιάδες τέτοιοι φίλαθλοι πήραν τις σημαίες τους, τα κασκόλ τους, τις φανέλες και έτρεξαν το Σάββατο να δουν την ομάδα τους.

Και μαζί μ’ αυτούς μια δράκα αλητήριων από αυτούς που παρεισφρέουν συχνά – πυκνά και τα κάνουν μπάχαλο. Ακόμη κι αν έχουμε θρηνήσει νεκρούς οπαδούς, ακόμη κι αν το αίμα του Αλκη στη Θεσσαλονίκη είναι ζεστό.

Οι επίσημες αρχές, η ΕΠΟ, οι ιθύνοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου έχουν υποσχεθεί ότι θα κάνουν γιορτή, ότι μπορούν να οργανώσουν ένα πανέμορφο αθλητικό γεγονός που θα το χαρεί όλη η Ελλάδα.

Κι όμως, ο τελικός του κυπέλλου το Σάββατο κράτησε περισσότερες από τρεις ώρες, έγιναν εκτεταμένα επεισόδια, κινδύνεψαν ζωές, πνίγηκαν στα δακρυγόνα μικρά παιδάκια που πήγαν να δουν τους παίκτες που αγαπούν.

Φίλαθλος που βρέθηκε στο γήπεδο μαζί με το παιδί του, μάς καταγγέλλει ότι δεν υπήρξε κανένας έλεγχος της Αστυνομίας. Ο,τι ήθελε ο καθένας έβαζε μέσα στο γήπεδο.

Μας καταγγέλλει ότι υπήρξαν εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) υπεράριθμοι. Φωτογραφίες αποδεικνύουν ότι ακόμη και στα σκαλάκια διαφυγής υπήρχε κόσμος αλλά κανείς δεν είχε ελέγξει τον κόσμο που παρακολουθούσε όρθιος.

Μας λέει το εξής απίστευτο: Αν και δεν επιτρεπόταν να μπεις στο γήπεδο με μπουκάλι νερό, για ευνόητους λόγους, στη συνέχεια επικρατούσε το μπάχαλο. Μπορούσε όποιος ήθελε να βγει από το γήπεδο, να πάει στις καντίνες και να αγοράσει μπύρες και αναψυκτικά σε αλουμινένια κουτάκια, να πάει ξανά στην κερκίδα του και να τα… κάνει πολεμικά όπλα.

Σε συνδυασμό με όλους εκείνους που περιφέρονταν στο γήπεδο με την… ιδιότητα του υπαλλήλου, καταλαβαίνει κανείς γιατί χάος μιλάμε.

Δίπλα σε παιδιά 10 και 15 ετών κάποιοι θα μπορούσαν να κάνουν επεισόδια, να σκοτωθούν με την Αστυνομία και να γραφτεί μια πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, με θύματα.

Η άλλη όψη

Βρισκόμαστε στο Βελιγράδι για το Final Four. Χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού, πολλοί Τούρκοι της Εφές και αρκετοί της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα.

Υπομονετικά περίμεναν στην ουρά για τον έλεγχο της Αστυνομίας. Δεν πέρναγε… κουνούπι.

Μέσα στο γήπεδο, όλοι μαζί κάθονταν στις ίδιες κερκίδες, δεν έγινε το παραμικρό επεισόδιο, Ελληνες και Τούρκοι έκαναν πλάκα ο ένας στον άλλο, ακόμη κι όταν ο Μίσιτς πάγωσε όλη την Ελλάδα.

Η διοργάνωση των Σέρβων άψογη, η Αστυνομία έκανε τη δουλειά της υποδειγματικά και όλα παρέπεμπαν σε πραγματική αθλητική γιορτή.

Κάντε συγκρίσεις για να καταλάβετε. Ποιος διοργάνωσε τι και πώς εξελίχθηκε η κατάσταση.

Ναι, στην Ελλάδα το μπάχαλο στον αθλητισμό είναι σχεδόν… παράδοση. Κι όταν αδυνατείς να πάρεις αποφάσεις, να τηρήσεις τους κανόνες, να στήσεις μια άψογη διοργάνωση, όπως έκαναν οι Σέρβοι, τότε δεν πρέπει να περιμένουμε κάτι καλύτερο.

Σε μια χώρα που διψά να βλέπει οικογένειες να πηγαίνουν στο γήπεδο χωρίς να φοβούνται μη σκοτωθούν, κάτι θα έπρεπε να αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια.

Περιμέναμε ότι ο θάνατος του Αλκη Καμπανού θα μπορούσε να γίνει το κουμπί συναγερμού για την κοινωνία και για το πολιτικό σύστημα.

Η πλήρης διάψευση. Η αλητεία στα γήπεδα θα υπάρχει και θα διώχνει τους αγνούς φιλάθλους όσο το κράτος θα καθίσταται ανίκανο να πράξει τα δέοντα.