Διάτρηση κυριαρχίας

Ητουρκική διάτρηση της ελληνικής κυριαρχίας ξεπέρασε κάθε όριο την περασμένη Παρασκευή, όταν τουρκικά μαχητικά πέταξαν ουσιαστικά πάνω από την Αλεξανδρούπολη. Δεν πρόκειται πλέον απλώς για πρόκληση, ούτε καν για ακραία. Οι Τούρκοι ξεπέρασαν τα όρια με μία αμιγώς επιθετική πράξη, που έρχεται σε στοχευμένο χρόνο και τόπο με πολλαπλούς στόχους.

Σε αυτές τις ακραίες υπερπτήσεις πάνω από την επικράτειά της η Ελλάδα ουσιαστικά δεν απάντησε. Το λεκτικά σκληρό πλην ουσιαστικά ανούσιο διάβημα του υπουργείου Εξωτερικών, το μόνο που κατάφερε ήταν να δείξει σε εχθρούς και φίλους ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει αποφασιστικότητα αντίδρασης. Η ελληνική γκρίνια δείχνει de facto στα μάτια όλων των τρίτων, εχθρών και φίλων, ότι η χώρα δεν είναι αποφασισμένη να επιβάλει τον σεβασμό και την προστασία της κυριαρχίας της ούτε έναντι της πιο ακραίας μορφής αμφισβήτησής τους. Είναι μία στάση που θα ήταν αδιανόητη για κάθε άλλη χώρα. Το μόνο μήνυμα που εξέπεμψε είναι ότι η Τουρκία μπορεί να αλωνίζει όπου, όπως και όποτε θέλει πάνω από την ελληνική επικράτεια. Και αυτό το πέτυχε ακριβώς τη στιγμή που η Ελλάδα επιχειρεί να πείσει ότι θα διασφαλίσει όχι μόνον την κυριαρχία της, αλλά και τον πολλαπλό, στρατηγικό και ενεργειακό διεθνή ρόλο της Αλεξανδρούπολης. Τον οποίο οι Τούρκοι έθεσαν στοχευμένα σε πλήρη αμφισβήτηση.

Πέρα από την προφανή σοβαρή ζημιά στην εθνική κυριαρχία, η απουσία πραγματικής ελληνικής αντίδρασης επιβεβαιώνει στα μάτια των τρίτων, ιδίως των συμμάχων της χώρας, ότι το να επενδύουν γεωπολιτικά σε αυτήν δεν παρέχει τα εχέγγυα που πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα για να έχει νόημα αυτή η επιλογή. Οι λεκτικοί βερμπαλισμοί του υπουργείου Εξωτερικών απλώς ήρθαν να σφραγίσουν την πραγματική ατολμία μιας χώρας που δείχνει έτοιμη να ανεχθεί τα πάντα. Και που, συνεπώς, δεν μπορεί να αποτελέσει ουσιαστικό συνομιλητή. Αυτό ακριβώς θέλουν οι Τούρκοι. Ολα αυτά δε, λίγες μόνο ώρες μετά την εντελώς αντίθετη εικόνα που επιχείρησε να προβάλει ο Πρωθυπουργός στην Ουάσιγκτον, στον Λευκό Οίκο και στο Καπιτώλιο, την οποία οι Τούρκοι δυστυχώς πέτυχαν άμεσα να αποδομήσουν στην πράξη.

Η Τουρκία αποδομεί την ελληνική κυριαρχία με τρόπο που δεν είχε υπάρξει ξανά μέχρι τώρα. Ουσιαστικά, απευθύνεται κυρίως στους Αμερικανούς δείχνοντάς τους ποιος είναι το πραγματικό «αφεντικό» δυτικά του Εβρου. Και τους θέτει προ του ερωτήματος αν η «επένδυσή» τους στην Ελλάδα είναι ικανή να εκπληρώσει τον ρόλο για τον οποίο έγινε όταν η Τουρκία δεν την εγκρίνει. Μπορεί στην Αθήνα να κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο, όμως, αυτό είναι το εξαγόμενο.

Αν η Ελλάδα θέλει να λαμβάνεται σοβαρά η εθνική της κυριαρχία και ο ευρύτερος ρόλος που αυτή μπορεί να έχει, πρέπει επιτέλους να αποδείξει ότι είναι αποφασισμένη να την προασπιστεί. Αν το υπουργείο Εξωτερικών, η κυβέρνηση και η χώρα συνεχίσουν να «απαντούν» απλώς με οργισμένα διαβήματα, σύντομα ουδείς θα τις λαμβάνει υπόψη. Και άπαντες θα γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν σχεδιασμοί επί του ελληνικού εδάφους, αν αυτοί δεν έχουν την έγκριση της Αγκυρας.

Η λεκτική οργή και τα παχιά λόγια των διαβημάτων δεν συνιστούν απάντηση. Αντ’ αυτών, η Ελλάδα οφείλει με ψύχραιμο, λιτό και αποφασισμένο τρόπο, να ειδοποιήσει τους συμμάχους της ότι την επόμενη φορά που οι Τούρκοι θα επιχειρήσουν τέτοιας τάξεως ενέργεια η απάντηση θα είναι έμπρακτη. Η χώρα οφείλει να απαντήσει. Δεν μπορεί να επιτρέψει και τέτοια επέκταση του έτσι κι αλλιώς απαράδεκτου συστήματος των παραβιάσεων. Αλλιώς η ελληνική κυριαρχία θα τεθεί σε διαρκή αμφισβήτηση. Με παραλυτικές συνέπειες.