Ο Ερντογάν «πονάει» αλλά είναι απρόβλεπτος

Είναι ακόμη νωρίς να εκτιμήσει κανείς, τη  συνέχεια που θα έχει, αν έχει, το κρεσέντο των προκλητικών δηλώσεων του προέδρου Ερντογάν, κατά του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.

Και είναι νωρίς, γιατί οι δηλώσεις αυτές, έρχονται σε μια περίοδο που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, βρίσκονται σε ακραία όξυνση,  μετά και τις πρόσφατες απειλητικές υπερπτήσεις πάνω ή κοντά σε ελληνικά εδάφη.

Είναι φανερό, κυρίως από την ένταση των δηλώσεων του προέδρου Ερντογάν, ότι  η Τουρκία έχει “πονέσει” σοβαρά,  από την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, και από το γεγονός ότι δεν έμεινε στις θεωρητικές αναλύσεις περί της τουρκικής απειλής κατά της Ελλάδος, άλλα άνοιξε τους χάρτες μπροστά στον Αμερικανό πρόεδρο και  τα στελέχη του Κογκρέσου.

Έτσι, είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν όλοι τι ακριβώς είναι αυτό που προωθεί με τη βία και τις απειλές η Τουρκία, και το οποίο δεν πρόκειται να δεχτεί καμία ελληνική κυβέρνηση, και κανείς Έλληνας πρωθυπουργός, στον αιώνα τον άπαντα.

Νομίζω ότι ο κ. Μητσοτάκης για πρώτη φορά, από όλους τους πρωθυπουργούς, που επισκέφθηκαν τα τελευταία χρόνια την Ουάσιγκτον και έθεσαν  στους Αμερικανούς συνομιλητές τους, το πρόβλημα που συνιστά η Τουρκία για την περιοχή, έδειξε πραγματικά τι μπορεί να συμβεί, αν η Τουρκία επιχειρήσει να υλοποιήσει τα σχέδιά της για αναθεωρητισμό στην περιοχή.

Το ερώτημα είναι ωστόσο αν αυτή η κίνηση του Έλληνα πρωθυπουργού, μπορεί να λειτουργήσει … αναθεωρητικά για την θέση που έχει για την αμερικανική στρατηγική στην περιοχή, η Τουρκία.

Φοβάμαι πως όχι. Ακόμη και αν η αντίδραση του προέδρου Ερντογάν  στα όσα είπε ο πρωθυπουργός στην αμερικανική πρωτεύουσας, υποκρύπτει  έναν φόβο, ότι οι Αμερικανοί θα επηρεαστούν και θα αλλάξουν στάση απέναντί του, η ουσία είναι μια: το βαθύ αμερικανικό κράτος, έχει τοποθετήσει από πολλών ετών δε, σε υψηλότερη από την Ελλάδα, θέση  την Τουρκία, στο πολύπλοκο γεωστρατηγικό  παιχνίδι που εξελίσσεται στην περιοχή μας.

Και δεν την αποκαθηλώνει. Ειδικά για τα μάτια της Ελλάδας. Αυτό δεν αλλάζει.

Η για να μην είναι απόλυτος, δεν αλλάζει αν δεν υπάρξουν δραματικές αλλαγές γενικότερα. Για παράδειγμα η Τουρκία να εγκαταλείψει την ουδετερότητα που τηρεί απέναντι  στους δυο εμπόλεμους στον πόλεμο της Ουκρανίας, και ταχθεί ολοκληρωτικά υπέρ της Ρωσίας.

Αυτό  θα συνιστούσε μια τρομακτική αλλαγή στην παγκόσμια σκακιέρα, και ναι, θα μπορούσε, δυνητικά, να αποτελέσει, την αφορμή για την επανεκτίμηση της θέσης της Τουρκίας στη δυτική συμμαχία.

Ο πρόεδρος Ερντογάν όμως, διαθέτει τη σοφία ή την πονηριά, πείτε το όπως θέλετε, να μην υπερβεί τη λεπτή κόκκινη γραμμή, η οποία όντως θα δημιουργούσε αξεπέραστο πρόβλημα για τη χώρα του, άλλα και γενικά για την δυτική συμμαχία.

Κρατιέται, μέσα, βγάζει, δοκιμαστικά λίγο τη μύτη του παπουτσιού του εκτός, και  αφού δοκιμάσει τις αντοχές του συστήματος, επανέρχεται  στη θέση στην οποία βρισκόταν.

Το έχω ξαναπεί, ο  πρόεδρος Ερντογάν, δεν είναι τυχαία προσωπικότητα. Ούτε είναι 15χρονο που τσαντίζεται με τον συμμαθητή του, και απειλεί να τον πλακώσει στις κλωτσιές στην αυλή του σχολείου.

Ο,τι κάνει, το κάνει με σχέδιο και με πρόγραμμα και γι’ αυτό, είναι μάλλον επιδερμική η ανάγνωση ότι όσα είπε κατά του Έλληνα πρωθυπουργού ήταν αποτέλεσμα ενός παρορμητισμου.

Οχι. Και κάτω από αυτό το πρίσμα οφείλει η ελληνική πλευρά, να αναλύσει προσεκτικά αυτό το υποτιθέμενο “ξέσπασμα” θυμού, γιατί όντως έχει ένα πραγματικό χαρακτηριστικό ο Τούρκος πρόεδρος: είναι απρόβλεπτος…