«Πόσες γυναίκες έχεις ρίξει;» – Δέκα πράγματα που πάντα θέλατε να ρωτήσετε έναν κράχτη

«Δεν πάω από αυτόν τον δρόμο είναι γεμάτο με μαγαζιά που έχουν κράχτες». Ας είμαστε ειλικρινείς… Όλοι όσοι περνάμε συχνά από το Μοναστηράκι στο κέντρο της Αθήνας έχουμε κάνει αυτή τη σκέψη.

«Δεν είχα σκοπό να αγοράσω παπούτσια, αλλά αφού μου είπε εσύ να μπω, θα πάρω». Άλλη μια -ειρωνική- σκέψη που πολλοί κάνουμε κάθε φορά που περνάμε έξω από μαγαζιά με κράχτες.

Σαφώς πρόκειται για ένα «τρικ» που αφορά τους τουρίστες, μιας και στην Ελλάδα δεχόμαστε εκατομμύρια κάθε χρόνο.

Σε κάθε περίπτωση, στα μάτια πολλών πρόκειται για ένα άκρως αναχρονιστικό επάγγελμα, αμφιβόλου απόδοσης.

Το Vice βρήκε και συνομίλησε με έναν κράχτη, ο οποίος βρίσκεται στον κλάδο 45 χρόνια και… έχει δει τα πάντα και του έκανε όλες τις ερωτήσεις που θέλουμε και δεν έχουμε βρει την ευκαιρία. Όπως το «γιατί το κάνεις αυτό;» ή και όχι.

Δείτε μόνοι σας…

Πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι να προσελκύσεις πελάτες;

Είναι δύσκολο να προσελκύσεις πελάτες, Χρειάζεται να έχεις κάποια χαρακτηριστικά, ώστε ο πελάτης να σε εμπιστευτεί. Δηλαδή να είσαι εξυπηρετικός, πειστικός, αληθινός, υπομονετικός, χαμογελαστός – γενικά να έχεις ωραίους τρόπους.

Τι εμπειρίες σε έχει διδάξει το πεζοδρόμιο;

Αν δεν έχεις ζήσει το πεζοδρόμιο, δεν έχεις εμπειρίες. Είμαι από τα μικράτα μου εδώ πέρα και συναναστρέφομαι με χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά, διαφόρων ηλικιών και διαφόρων πολιτισμών, κι απ’ τον καθένα έχω πάρει από κάτι. Αποκτάς μια ωριμότητα από το πεζοδρόμιο που δεν τη μαθαίνεις σε κανένα σχολείο. Βέβαια, η σχέση αυτή είναι πάρε-δώσε. Ό,τι δίνεις στον κόσμο, αυτό εισπράττεις. Αν είσαι ευδιάθετος στη δουλειά σου, θα πάρεις και το χαμόγελο από τον πελάτη.

Πόσες γλώσσες πρέπει να μιλάει κάποιος που κάνει αυτήν τη δουλειά;

Αρκετές. Όσες περισσότερες, τόσο καλύτερα. Σίγουρα οι βασικές είναι αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά. Αλλά χρειάζεται να προσέχεις, για παράδειγμα, να μη μιλάς στους Γάλλους αγγλικά, επειδή δεν τους αρέσει. Εγώ μόνο αγγλικά και γαλλικά είχα μάθει στο σχολείο, τα άλλα τα έμαθα στο πεζοδρόμιο. Βέβαια, η κυριότερη γλώσσα που πρέπει να μιλάει κάποιος που κάνει αυτό το επάγγελμα είναι η γλώσσα του σώματος.

Κόβεις φάτσες ή μιλάς σε όποιον τύχει; Έχεις ατάκες που πιάνουν;

Εξαρτάται από το μαγαζί που έχεις. Συνήθως ένας κράχτης μιλάει στους ξένους στα εστιατόρια και στις ταβέρνες, επειδή εκεί χρειάζεται περισσότερη επεξήγηση το μενού. Παρ’ όλα αυτά, εγώ προσωπικά προσεγγίζω όποιον τύχει. Αν όμως υπάρχει μεγάλη κίνηση, τότε, βάσει εμπειρίας, θα μιλήσω σε αυτούς που πιστεύω πως θα προσελκύσω. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα αφήσω την κάρτα του μαγαζιού και μπορεί αυτός ο πελάτης να την κοιτάξει στο ξενοδοχείο του και να έρθει άλλη στιγμή.

Το «ώπα», το «γεια σου», είναι κάποιες φράσεις στο άκουσμα των οποίων οι τουρίστες θα ξαφνιαστούν ευχάριστα και σίγουρα κάτι θα σε ρωτήσουν. Οπότε, μετά πιάνω λίγο την κουβέντα και εκεί μου δίνεται η αφορμή να τους πω για το μαγαζί και τα φαγητά.

Μπορεί να την κάνει ο καθένας;

Θα έλεγα πως όχι. Μπορεί να θεωρείται πως είναι εύκολη δουλειά, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Πέραν από όσα είπαμε προηγουμένως, θα πρέπει επιπλέον να διαθέτεις αυτοπεποίθηση, αυθορμητισμό, ειλικρίνεια, μα πάνω από όλα να μη σε αγχώνει εάν σου φύγουν μερικοί πελάτες. Είναι λεπτή δουλειά.

Τι σου αρέσει στη συγκεκριμένη δουλειά;

Η επαφή και η επικοινωνία με τον κόσμο. Αρχικά, συνομιλώντας με έναν ξένο, είναι σαν να βουτάς λίγο στον πολιτισμό της κάθε χώρας. Σαν να διεισδύεις στην ίδια τη χώρα και να μαθαίνεις τις συνήθειες, τον τρόπο ζωής και άλλα πολλά ιδιώματα. Όταν πρωτομπήκα στον συγκεκριμένο χώρο, με επέλεξαν για να κάνω αυτό το επάγγελμα. Με την τριβή, όμως, ξεκίνησε να μου αρέσει και εξακολουθώ να το κάνω εδώ και τόσα χρόνια.

Σε έχει πείσει κάποιος άλλος κράχτης να μπεις στο μαγαζί του;

Ναι, φυσικά, αν ο άλλος είναι ωραίος τύπος, θα κάτσω στο μαγαζί του. Βέβαια. δεν τους λέω ότι και εγώ κάνω αυτήν τη δουλειά. Παρ’ όλα αυτά, δεν παίζει ρόλο μόνο ο άνθρωπος που είναι έξω και θα σου πει μια ατάκα. Για να μπεις σε ένα μαγαζί και να δώσεις κάτι από το μερτικό σου, πρέπει να είναι καλό και το μαγαζί. Πρέπει, δηλαδή, κράχτης και μαγαζί να έχουν υπόσταση, για να έχεις κι εσύ επιχειρήματα, ώστε να μπεις μέσα. Οι καιροί είναι δύσκολοι, λόγω κρίσης, οπότε σκεφτόμαστε διπλά για το πού θα δώσουμε τα χρήματά μας.

Έχεις κάνει φιλίες με περαστικούς που έχεις πείσει;

Βεβαίως, έχω κάνει και ιδιαίτερα με ξένους. Υπήρχαν άτομα που είχαν έρθει στην Ελλάδα για πέντε μέρες και κάθε μέρα έρχονταν στο μαγαζί μου – και την επόμενη χρονιά το ίδιο. Κι εγώ, όμως, από τη μεριά μου, τους κερνούσα κρασί ή φρούτο και αισθάνονταν τόσο πολύ υποχρεωμένοι, που ήθελαν να με φιλοξενήσουν στα σπίτια τους, με αποτέλεσμα να έχω ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Ακόμη, έχω κάνει φιλίες και με Έλληνες μετανάστες που είχαν έρθει για διακοπές. Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους γνώρισα στον δρόμο.

Γυναίκες, έχεις ρίξει;

Δουλεύοντας 45 χρόνια στον κλάδο αυτό, οι γυναίκες με τις οποίες έχω κάνει κάτι –πάντα γνωρίζοντάς τις στο πεζοδρόμιο– φτάνουν σε τετραψήφιο αριθμό. Είναι κοντά στις 1.500. Από την ηλικία των 20 μέχρι και σήμερα, έχω πέντε γυναίκες την ημέρα, διαλέγω με ποια θέλω να βγω έξω. Κυρίως ξένες, αλλά και Ελληνίδες. Είναι ένα επάγγελμα που, όπως αναφέραμε, σε φέρνει πολύ κοντά με τους άλλους ανθρώπους και παλιότερα ήταν ακόμη πιο ελεύθερα τα πράγματα. Οπότε, εγώ προσωπικά, έκανα πολύ εύκολα γνωριμίες.

Αυτήν τη δουλειά τη μαθαίνεις ή γεννιέσαι για αυτήν;

Γεννιέσαι θα έλεγα, αλλά δεν είναι απόλυτο. Μπορείς σιγά-σιγά να χτίσεις τον χαρακτήρα σου, έτσι ώστε να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες του επαγγέλματος. Αν έχεις τις αρετές που είπαμε προηγουμένως, μπορείς να πορευτείς. Τέλος, νιώθω πως φθείρεται λίγο το συγκεκριμένο επάγγελμα, αφενός επειδή υπάρχουν κράχτες εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και αφετέρου επειδή είναι και το Διαδίκτυο που μας έχει επηρεάσει. Όμως, η αλήθεια είναι πως μας έχει επηρεάσει θετικά.