Άντονι Αλμπανέζι: Ένας αντισυμβατικός πρωθυπουργός

Όταν ο «Άλμπο» ήταν παιδί, δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί όσα του επιφύλασσε το μέλλον.

Μοναχοπαίδι μιας Αυστραλής με ιρλανδική καταγωγή, μεγάλωσε χωρίς πατέρα, ζώντας φτωχικά με τη μητέρα του και τους γηραιούς γονείς της σε ένα συγκρότημα εργατικών κατοικιών, σε υποβαθμισμένο προάστιο του Σίδνεϊ.

Τα έφερναν με δυσκολία πέρα, έχοντας ως εισόδημα τη σύνταξη γήρατος των παππούδων του και τη σύνταξη αναπηρίας που έπαιρνε η μητέρα του, η οποία έπασχε από ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Μέχρι τα 14 του, αυτό που είχε ως σταθερά ήταν ότι ήταν κομμάτι μιας ρωμαιοκαθολικής οικογένειας της εργατικής τάξης στη συντηρητική κοινωνία της Αυστραλίας και ορφανός από πατέρα.

Η μάνα του του είχε πει ότι ήταν ένας Ιταλός, ο Κάρλο Αλμπανέζι, που τον είχε γνωρίσει στην Ευρώπη, όπου παντρεύτηκαν σχεδόν αμέσως, αλλά ο θάνατος τους χώρισε -εξαιτίας ενός τροχαίου δυστυχήματος- λίγο μετά το γάμο.

Στην εφηβεία του έμαθε τελικά ότι αυτή ήταν η μισή αλήθεια.

Όπως του εκμυστηρεύτηκε η μητέρα του -που μέχρι τότε προσπαθούσε να τον προστεύσει από το κοινωνικό στίγμα του νόθου- ο «Άλμπο» ήταν πράγματι ο καρπός του έρωτά της με τον Κάρλο, καμαρότο στο πλοίο με το οποίο η Μεριάν είχε κάνει το 1962 το πρώτο και μοναδικό ταξίδι της στο εξωτερικό, από το Σίδνεϊ στο Σαουθάμπτον.

Όμως η συνέχεια της ιστορίας ήταν διαφορετική από αυτή που ήξερε από παιδί ο Άλμπο.

Οι γονείς του δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Οι δρόμοι τους χώρισαν έπειτα από λίγους μήνες. Και εκείνη επέστρεψε μόνη, ανύπαντρη και έγκυος στο Σίδνεϊ.

Παρ’ όλα αυτά, όταν το 1963 γέννησε τον Άλμπο (Άντονι είναι το κανονικό του όνομα) του έδωσε το επίθετο Αλμπανέζε.

Στο αίμα του κυλούσε άλλωστε, εκτός από ιρλανδικό, και ιταλικό αίμα -και πιθανόν και λίγο αλβανικό γενεαλογικά, όπως τουλάχιστον υποδηλώνει το πατρικό του επίθετο…

Από το περιθώριο, στην κεντρική πολιτική σκηνή

Για τον Άλμπο -όπως τον φωνάζουν από μικρό οι φίλοι και οι δικοί του- όλα αυτά ήταν πρώιμα μαθήματα ζωής, που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του και αυτό που είναι σήμερα, στα 59 του χρόνια.

Κόντρα στις αντιξοότητες, έγινε ο πρώτος στην οικογένειά του που κατάφερε όχι μόνο να τελειώσει το γυμνάσιο, αλλά και το πανεπιστήμιο.

Σπούδασε οικονομικά στο Σίδνεϊ.

Ως φοιτητής είχε την πρώτη επαφή του με την πολιτική, στην οποία και αφοσιώθηκε.

Εντάχθηκε εξ αρχής στη νεολαία του Εργατικού Κόμματος της Αυστραλίας (ALP) και απέκτησε σύντομα ηγετική θέση, διατηρώντας στενούς δεσμούς με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αυστραλίας, κινήματα υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, πολύ πριν τη νομιμοποίησή του στη Νότια Αφρική και την πτώση του απαρτχάιντ.

Με το που πήρε το πτυχίο του, ο Άλμπο μεταπήδησε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής με το ALP το 1996.

Έκτοτε εκλέγεται ανελλιπώς.

Έγινε πρόεδρος της Βουλής.

Ανέλαβε υπουργικά πόστα -μάλιστα στο πλαίσιο επίσκεψης το 2009 στην Ιταλία ως υπουργός Μεταφορών και Υποδομών συνάντησε εκεί για πρώτη φορά τον πατέρα του, τον οποίο είχε ήδη αναζητήσει.

Το 2013 ο Αντόνιο Αλμπανέζε διορίστηκε αναπληρωτής πρωθυπουργός, αλλά πρόλαβε να παραμείνει στο αξίωμα μόλις για 83 ημέρες, καθώς το κόμμα του έχασε τις εκλογές εκείνης της χρονιάς από τον κεντροδεξιό Φιλελεύθερο-Εθνικό Συνασπισμό.

Έξι χρόνια μετά, εξελέγη αρχηγός των Εργατικών.

Στις εκλογές της 21ης Μαΐου οδήγησε το κόμμα του σε μια οριακή, αλλά παράλληλα ιστορική νίκη, ξαναφέρνοντάς τους στην εξουσία έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια στην αντιπολίτευση.

Τη Δευτέρα, σε ηλικία 59 ετών, ορκίστηκε 31ος πρωθυπουργός της Αυστραλίας: ο πρώτος Αυστραλο-ιρλανδο-ιταλός στην ιστορία. Είναι επίσης ο πρώτος διαζευγμένος.

Σύμβολο για πολλούς του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα της χώρας, χρόνια αγωνιστής ο ίδιος κατά της ανισότητας υπέρ των απογόνων των Βρετανών αποίκων, ο Άντονι Αλμπανέζι φρόντισε να έχει στο πλάι του στην επινίκια ομιλία του την γερουσιαστή Πένι Γουόνγκ.

Τη νέα υπουργό Εξωτερικών και επικεφαλής της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Γερουσία, η οποία γεννήθηκε στη Μαλαισία από Μαλαισιανό πατέρα και μητέρα Αυστραλή.

«Νομίζω ότι αυτό είναι καλό», σχολίασε ο Άλμπο.

«Κάποιος που δεν έχει αγγλοκέλτικο επίθετο είναι ο αρχηγός της κυβέρνησης στη Βουλή και κάποια με επίθετο Γουόνγκ είναι το πλέον υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος στη Γερουσία»…

Δύσκολος δρόμος μπροστά

Όπως ο ίδιος διακήρυξε, στόχος του δεν είναι να διχάσει, αλλά να λειτουργήσει ενωτικά για όλους στην Αυστραλία.

Όσοι τον ξέρουν, τον χαρακτηρίζουν ρεαλιστή και εξισορροπιστή -κάτι που έχει αποδείξει κατά τη δύσκολη θητεία του ως πρόεδρος της Βουλής.

Βασικός στόχος του, λέει, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, την αναγκαιότητα για την οποία άλλωστε ένιωσε στο πετσί του από μικρός.

Στην προεκλογική εκστρατεία τους, οι Εργατικοί υποσχέθηκαν μεταξύ άλλων νέες θέσεις εργασίας και καλύτερες αμοιβές με ισότητα των φύλων.

Στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων και των οικογενειών εν μέσω εκτίναξης του κόστους διαβίωσης. Κατασκευή 30.000 νέων κοινωνικών και οικονομικά προσιτών κατοικιών σε μία πενταετία.

Καλύτερη και χωρίς αποκλεισμούς δημόσια υγειονομική περίθαλψη, βελτίωση των συνθηκών στους οίκους ευγηρίας.

Πράσινη πολιτική, με αυστηρότερους στόχους μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Τα ηττημένα στην κάλπη πρώην κυβερνώντα συντηρητικά κόμματα ήδη τον περιμένουν στη «γωνία», περιμένοντας το πότε ο νέος κεντροαριστερός πρωθυπουργός θα στραβοπατήσει στο οικονομικό «ναρκοπέδιο» που του άφησαν έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία στην εξουσία.

Σήμερα, η Αυστραλία έχει αυξημένο έλλειμμα και χρέος, ως αποτέλεσμα της κακοδιαχείρισης δαπανών και των αναποτελεσματικών πακέτων στήριξης, πολύ πριν ενσκήψει η πανδημία της COVID-19.

Σχεδόν άγνωστος εν τω μεταξύ στο εξωτερικό, ο Αλμπανέζε έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει μία σειρά διεθνών προσκλήσεων στην «καυτή» γεωγραφική «γειτονιά» της Αυστραλίας.

Η συμμαχία με τις ΗΠΑ είναι παγιωμένη και αναμφισβήτητη. Οι σχέσεις με την Κίνα ιδιαίτερα τεταμένες.

Η συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε ο Άλμπο να κάνει το διπλωματικό ντεμπούτο του την επομένη κιόλας της επίσημης ανάληψης των καθηκόντων του, παριστάμενος στη σύνοδο κορυφής της ομάδας Quad (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ινδία, Αυστραλία) στο Τόκιο, αλλά έχοντας και την πρώτη κατ’ ιδίαν συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν.

Ο ίδιος δηλώνει αποφασισμένος να ασκήσει με όραμα και ρεαλισμό τα πρωθυπουργικά καθήκοντά του, με γνώμονα το καλό της χώρας.

Μέχρι και την αναχώρηση για το Τόκιο χθες το απόγευμα εν τω μεταξύ δεν ήταν ακόμα σαφές εάν οι Εργατικοί θα εξασφάλιζαν πλειοψηφία στη νέα ομοσπονδιακή Βουλή, καθώς την καταμέτρηση καθυστερούσαν οι επιστολικές ψήφοι.