Η Ζωή Λάσκαρη υπήρξε ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου.

Ξεκίνησε την καριέρα της κερδίζοντας τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς», το 1959 και τα επόμενα χρόνια διέγραψε μια λαμπρή πορεία στην μεγάλη οθόνη αλλά και στο θέατρο.

Την ίδια χρονιά και συγκεκριμένα στις 26 Ιουλίου 1959 στο Λονγκ Μπιτς των Ηνωμένων Πολιτειών διαγωνίστηκε αξιοπρεπώς για την ανάδειξη της «Μις Υφήλιος 1959».

Το ντεμπούτο της στα καλλιστεία ωστόσο, δεν το έκανε με το όνομά της αλλά με το ψευδώνυμο «Αμαρυλλίς».

Αυτό που δεν γνωρίζουν ίσως πολλοί είναι πως το πραγματικό της επίθετο δεν ήταν «Λάσκαρη» αλλά «Κουρούκλη».

Για ποιον λόγο όμως το άλλαξε;

Ο Φιλοποίμην Φίνος επέλεξε να μην κρατήσει το δικό της, προκειμένου να μη γίνεται σύγχυση με την πρώτη της εξαδέλφη, Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια.

Το επίθετο «Λάσκαρη» επέλεξε ο Γιάννης Δαλιανίδης από την ονομασία ενός Ιταλού.

Όσο για την καταγωγή της;

Η αείμνηστη ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη αν και είχε μιλήσει αρκετές φορές για τους γονείς της, ποτέ δε μίλησε για την πραγματική της καταγωγή.

Η γιαγιά της, (από την πλευρά του πατέρα της) Ζωή Χατζηλιάκου, ήταν Φαναριώτισσα, από αρχοντική φαμίλια της πόλης, ενώ ο παππούς της, Ανδρέας Κουρούκλης, από τα Κουρουκλάτα Κεφαλλονιάς.

Η ίδια γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 12 Δεκεμβρίου 1942.

Η εικόνα που διαμορφώθηκε μέσα από τις ταινίες της ήταν αυτή μιας δυναμικής και μοιραίας γυναίκας, που αποτελούσε το αντικείμενο του πόθου πολλών αντρών.

Πρωταγωνίστησε σε πολλά επιτυχημένα κινηματογραφικά φιλμ, όπως τα: Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962), Νόμος 4000 (1962), Κορίτσια για φίλημα (1965), Στεφανία (1967), Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967), Μια κυρία στα μπουζούκια (1968) και πολλές άλλες.

Επίσης, συνεργάστηκε με σημαντικά και δημοφιλή ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου, όπως οι Ρένα Βλαχοπούλου, Ντίνος Ηλιόπουλος, Κώστας Βουτσάς, Μάρθα Καραγιάννη, Μαίρη Χρονοπούλου, Αλέκος Αλεξανδράκης, Φαίδων Γεωργίτσης, Νίκος Κούρκουλος κ.ά..

Το 1966 έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Κύπρο με τα έργα Μιας πεντάρας νιάτα των Γιαλαμά-Πρετεντέρη, Η παγίδα του Ρομπέρ Τομά και το Βαθιά γαλάζια θάλασσα του Τέρενς Ράττιγκαν.

Στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας εμφανίστηκε το 1970 με το έργο του Γιάννη Δαλιανίδη Μαριχουάνα Στοπ και ακολούθησαν η μεγάλη θεατρική επιτυχία Εραστές του ονείρου, πάλι Δαλιανίδη, μαζί με τον Tόλη Βοσκόπουλο (1972).

Η προσωπική της ζωή πάντα απασχολούσε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και πολλές σχέσεις της είχαν συζητηθεί.

Από τον γάμο της με τον Πέτρο Κουτουμάνο απέκτησε μία κόρη, τη Μάρθα, που είχε παντρευτεί τον Βλάσση Μπονάτσο.

Ο δεύτερός της γάμος έγινε με τον δικηγόρο Αλέξανδρο Λυκουρέζο, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1976 και το 1978 απέκτησε μια κόρη, τη Μαρία – Ελένη, πρώην σύζυγο του ηθοποιού Απόστολου Γκλέτσου.

Η ίδια στην τελευταία της συνέντευξη λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή στο Πόρτο Ράφτη (18/8/2017) είχε πει για τη ζωή της: «Είμαι χορτάτος άνθρωπος. Απλόχερα µου δόθηκαν πράγματα. Όχι εύκολα, µε δυσκολία µεν και σκληρή δουλειά, αλλά θα ήμουν αχάριστη εάν δεν ήμουν ευγνώμων, εάν δεν έλεγα δόξα τω Θεώ. Δεν ξέρω αν αγαπήθηκα, ξέρω ότι αγάπησα πολύ. Έπεσα στα πατώματα. Κάηκα. Το αν οι άλλοι µε αγαπήσανε, είναι ένα µμυστήριο. Και δεν θα το ψάξω. Είμαι γεμάτη απ’ αυτό που έχω δώσει. Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγαπήσανε. Αν δεν αγάπησες, τι έζησες; Τι έκανες σ’ αυτή τη ζωή;».

Headlines