Σε πρόσφατο δημοσίευμα των «Νέων» και της συναδέλφου, Μαρίας Μουρελάτου, διαβάζουμε ότι υπάρχει μαζική φυγή εργατών γης από την Ελλάδα. Για παράδειγμα, αναφέρει το ρεπορτάζ, στην Ιεράπετρα όπου εργάζονταν κάθε χρόνο 8.000-10.000 ξένοι εργάτες σήμερα με το ζόρι υπάρχουν 1.500.

Ο κίνδυνος για την αγροτική παραγωγή και για ελλείψεις σε προϊόντα είναι μεγάλος.

Την ίδια στιγμή, ξενοδόχοι και άλλοι επιχειρηματίες από τουριστικές περιοχές της χώρας σηκώνουν τα χέρια ψηλά φέτος γιατί αδυνατούν να βρουν εργαζόμενους για τη σεζόν.

Ούτε Ελληνες, ούτε ξένοι εργάτες πηγαίνουν να δουλέψουν, ούτε στα χωράφια, αλλά ούτε και στις τουριστικές επιχειρήσεις.

Γιατί άραγε; Είναι τεμπέληδες… Ελληναράδες που θέλουν να ζουν με τα λεφτά του μπαμπά, όπως διατείνονται μερικοί;

Είναι κακοί αλλοδαποί που όλο ζητάνε και περισσότερα δικαιώματα και γι’ αυτό πηγαίνουν σε άλλες χώρες να δουλέψουν, όπως λένε άλλοι;

Το πρόβλημα είναι τεράστιο και οι πτυχές του πολλές. Οι εργάτες γης έσωσαν την αγροτική παραγωγή τα τελευταία χρόνια, οπότε και χιλιάδες Ελληνες αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα χωράφια.

Γνωρίζω περιοχή με χιλιάδες ελαιόδεντρα που για χρόνια τις ελιές μάζευαν αλλοδαποί, αλλά τώρα δεν υπάρχει κανείς. Η παραγωγή είτε μαζεύεται όπως – όπως από τους ντόπιους είτε εγκαταλείπεται.

Κι αν κάποιος ξένος εργάτης βρεθεί, ζητά (και δικαίως) να μοιραστεί την παραγωγή με τον ιδιοκτήτη.

Όμως, η αλήθεια κρύβεται στις λεπτομέρειες. Και σε λεπτομέρειες που όμως είναι εξαιρετικά σημαντικές.

Μέχρι πρότινος οι εργάτες γης αντιμετωπίζονταν περίπου όπως οι δούλοι σε άλλες εποχές. Ατελείωτες ώρες εργασίας, χαμηλοί μισθοί, συνθήκες… Μανωλάδας, εξωφρενικά ενοίκια για να μένουν σε παραπήγματα.

Και αν τολμούσαν να αντιδράσουν, να μιλήσουν, να διαμαρτυρηθούν τους έδερναν ανηλεώς ή τους «κάρφωναν» στην Αστυνομία για να απελαθούν αφού στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν χωρίς χαρτιά.

Οι εργάτες γης έζησαν δραματικές στιγμές στα ελληνικά χωράφια για να βγάζουν ματωμένα κέρδη κάποιοι εγκληματίες.

Όχι όλοι, προς θεού, αλλά μεγαλοϊδιοκτήτες κι επιχειρηματίες του αγροτικού τομέα είχαν μετατρέψει τα χωράφια τους σε… σκλαβοπάζαρα και γαλέρες.

Τώρα που άλλες χώρες του εξωτερικού προσφέρουν ταχύτερες διαδικασίες νομιμοποίησης, καλά μεροκάματα και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, λογικό είναι να επικρατεί μαζικό κύμα φυγής από την Ελλάδα.

Από την άλλη, είναι γνωστές σε όλους οι συνθήκες εργασίας σε αρκετές τουριστικές περιοχές, είτε για Ελληνες εργάτες, είτε για αλλοδαπούς.

12ωρα και 15ωρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, διαμονή σε πανάκριβες… αποθήκες και αχυρώνες. Αν δε είσαι και ξένος, ούτε ένσημα, ούτε ασφάλιση… σχεδόν αόρατος εργαζόμενος.

Αν λοιπόν οι επιχειρηματίες του τουρισμού και οι επιχειρηματίες στον αγροτικό τομέα ψάχνουν και δε βρίσκουν εργαζόμενους, Ελληνες και ξένους, ας κάνουν τα βασικά.

Καλύτερες αμοιβές, ασφάλιση με ένσημα, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Οι εργαζόμενοι δεν είναι δούλοι, τα δικαιώματά τους είναι απαραβίαστα, δεν επιστρέψαμε ούτε στον Μεσαίωνα, ούτε στις εποχές όπου οι άνθρωποι ήταν αναλώσιμοι.

Το κέρδος δεν μπορεί να κυριαρχεί, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται άνθρωποι που δουλεύουν για να ζήσουν την οικογένειά τους, χειρότερα κι από ζώα.

Ας μην κλαίνε, λοιπόν, κάποιοι για τη μαζική φυγή εργατών γης ή γιατί Ελληνες δεν πηγαίνουν να εργαστούν στα νησιά.

Τα αυτονόητα δεν χρειάζονται εξήγηση.

Headlines