Ενοχές

Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας έκανε ένα επικοινωνιακό λάθος. Φοβούμενος εκείνο το κομμάτι της κοινής γνώμης που δεν θέλει να στέλνουμε όπλα στην Ουκρανία είτε επειδή είναι πουτινιστές είτε επειδή θεωρούν πως όταν ζητάμε εμείς βοήθεια πρέπει να μας τη δίνουν, αλλά όταν ζητούν οι άλλοι βοήθεια πρέπει να κάνουμε το κορόιδο, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δήλωσε στις 13 Απριλίου ότι «δεν υπάρχει θέμα εκ νέου αποστολής υλικού» και «ότι δεν θα αποδυναμώσουμε την άμυνα του ελληνικού εδάφους για να το στείλουμε στην Ουκρανία».
Το λάθος διορθώθηκε σιωπηρά. Οπως φαίνεται, η Ελλάδα κάνει το χρέος της, από στρατηγική, πολιτική και πάνω απ’ όλα ηθική πλευρά, και, ακολουθώντας τους συμμάχους της, έστειλε ή θα στείλει στους μαχόμενους Ουκρανούς κάτι παραπάνω από τα Καλάσνικοφ που είχε κατασχέσει το 2013. Tα άκρα, της Δεξιάς και της Αριστεράς, έχουν αντιρρήσεις. «Στέλνουν/έστειλαν στα κρυφά όπλα στην Ουκρανία», κραυγάζουν. Οχι ένας ούτε δύο, αλλά τρεις τομεάρχες του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνουν μια σειρά από ερωτήσεις στον υπουργό. Γιατί δεν μας το είπατε; Τι ακριβώς όπλα στέλνουμε; Δεν καταλαβαίνετε ότι τα αποθέματα από τα οποία χορηγείται το αμυντικό υλικό είναι δυσαναπλήρωτα, σε μια στιγμή μάλιστα που αντιμετωπίζουμε μια απειλή «με όνομα»;

Αν αφήσουμε στην άκρη το προαναφερθέν ενοχικό σύνδρομο, η απάντηση δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολη. Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μιας χώρας που έχει δεχθεί μια βάρβαρη επίθεση, φροντίζοντας ασφαλώς να μην υπονομεύσουμε την άμυνά μας. Και οποιοσδήποτε ισχυρίζεται το αντίθετο, θεωρεί δηλαδή ότι απογυμνώνουμε τα νησιά για να κάνουμε το χατίρι του Ζελένσκι ή του Μπάιντεν, είναι ή φανατικός ή ανόητος.

Αυτό που στην πραγματικότητα καταλογίζει όμως η αξιωματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση δεν είναι η έλλειψη ενημέρωσης ή η υποτίμηση του τουρκικού κινδύνου. Είναι ότι εκφράζει έμπρακτα την αλληλεγγύη της στην Ουκρανία αντί να βγάζει ανακοινώσεις υπέρ της ειρήνης. «Η επικίνδυνη αυτή πολιτική αλλάζει την ελληνική εξωτερική πολιτική και θέτει τη χώρα μας σε κίνδυνο πολεμικής εμπλοκής», τονίζεται στην επίκαιρη ερώτηση που κατέθεσε ο Θοδωρής Δρίτσας. Το κόμμα του δεν έχει κρύψει άλλωστε τον θαυμασμό του για τον ισαποστακισμό του Ερντογάν που δείχνει πόσο έξυπνη χώρα είναι η Τουρκία.

Στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης Αριστεράς που πάντα εκπροσωπούσε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε έτσι η αντίσταση του πολιτισμένου κόσμου στη ρωσική εισβολή να εξαντληθεί σε συναυλίες με την Μποφίλιου. Η ανάλυσή του για το έγκλημα που παρακολουθούμε το τελευταίο τρίμηνο είναι ότι πρόκειται για μια, καταδικαστέα βέβαια, αλλά αναμενόμενη απάντηση στην επιθετικότητα του ΝΑΤΟ, ότι ο Ζελένσκι είναι ένας κλόουν που ξεπλένει τους Ναζί και ότι η παρέμβαση της Δύσης απλώς πολλαπλασιάζει τις ανθρώπινες απώλειες και καθυστερεί τη βέβαιη νίκη της Μόσχας.

Η κυβέρνηση κινείται στην αντίθετη λογική. Και θα έπρεπε να είναι υπερήφανη γι’ αυτό.