Η Κατερίνα Μαυρογεώργη νιώθει ότι γράφοντας αποκωδικοποιεί τους ανθρώπους
Η ταλαντούχα ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην παράσταση του Ανέστη Αζά «Η Δημοκρατία του Μπακλαβά», που θα παρουσιάζεται για λίγες μέρες ακόμα στο Αμφι - Θέατρο στην Πλάκα μετά από συνεχή sold out.
Συναντήσαμε την Κατερίνα Μαυρογέωργη στα παρασκήνια της παράστασης «Η Δημοκρατία του Μπακλαβά», που ανεβαίνει αυτό το διάστημα στο Αμφι- Θέατρο και συζητήσαμε για τη σουρεαλιστική κωμωδία που έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων και όχι μόνο.
Η παράσταση παρουσιάστηκε πρώτη φορά πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών, την είδαμε το χειμώνα στο Αμφι- Θέατρο, όπου θα ανεβαίνει μέχρι τις 5 Ιουνίου και θα συνεχίσει το ταξίδι της σε Ελλάδα και Ευρώπη από τον Σεπτέμβριο.
Η Κατερίνα Μαυρογέωργη παράλληλα με τη «Δημοκρατία του Μπακλαβά» έγραψε και σκηνοθέτησε την παράσταση «Λουόμενες», που ανέβηκε στο Skrow Theater το χειμώνα και θα επαναληφθεί τη νέα θεατρική σεζόν 2022 -2023.
Μιλήστε μας για το ρόλο σας αλλά και το περιεχόμενο της παράστασης. Τι πρόκειται να δουν οι θεατές;
Στην συγκεκριμένη παράσταση δεν υποδύομαι ακριβώς έναν «ρόλο» με την κλασική έννοια.
Επί σκηνής είμαστε τέσσερις αγγελιαφόροι μιας ιστορίας και ανά στιγμές μπαινοβγαίνουμε μέσα στις συνθήκες ορισμένων προσώπων από την ιστορία αυτή.
Μέσω αυτής της σκηνοθετικής και δραματουργικής κατασκευής εγώ καλούμαι να φέρω στην σκηνή την Σοφία, την μαθηματικό και σύζυγο του Φατίχ.
Οι δυό τους αποφάσισαν να ζήσουν σε ένα δικό τους κράτος, μια δική τους ουτοπία, με την δική τους επιχείρηση και το δικό τους νόμισμα.
Οι θεατές πρόκειται να δουν στην σκηνή την εξέλιξη αυτής της ιδέας, σαν να συνέβη στα αλήθεια στο Μεσολόγγι. Είναι ένα ψευδο-ντοκιμαντέρ.
Ποιο είναι το στοιχείο της παράστασης που την έκανε να ξεχωρίσει και να συγκεντρώσει θετικές κριτικές, τόσο από το κοινό όσο και από τις κριτικούς;
Νομίζω αυτό ακριβώς, το ότι πρόκειται για ψευδο-αληθινή ιστορία.
Είναι ένα παραμύθι, που όμως από την πρώτη στιγμή σε κάνει να πιστεύεις ότι θα μπορούσε όντως να έχει συμβεί.
Συχνά μας ρωτάνε οι θεατές μετά την παράσταση πότε έγιναν όλα αυτά, ή τι απέγιναν τελικά οι ήρωες από την Δημοκρατία του Μπακλαβά.
Υπάρχει ένα ιδιαίτερο είδος ταύτισης με την ιστορία για τους θεατές.
Επίσης μεταξύ της ομάδας των συνεργατών αλλά και εμάς των τεσσάρων ηθοποιών προέκυψε και χτίστηκε μια πρωτότυπη καλλιτεχνική χημεία που νομίζω είναι απολαυστική τόσο για εμάς που την βιωνουμε επί σκηνής όσο και για το κοινό.
Και αυτη η ελευθερία, η τρέλα, έρχεται και φωτίζει ακόμα περισσότερο την ιστορία.
Ποια θεωρείτε ότι είναι τα μηνύματα που θέλει να περάσει το συγκεκριμένο κείμενο;
Δεν θέλει να περάσει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα. Δεν νομίζω ότι είναι υποχρέωση της τέχνης να περνάει μηνύματα.
Η τέχνη κάνει ερωτήσεις, συχνά καυστικές, αστείες, βαθιές, άβολες.
Οι ερωτήσεις στην Δημοκρατία του Μπακλαβά ίσως είναι: Η ουτοπία είναι εφικτή; Η ιστορία επαναλαμβάνεται τελικά; Οι άνθρωποι είναι παντού και πάντα καθολικά αδύναμοι;
Χρειαζόμαστε ακόμα φωτισμένους ηγέτες ή δεν είναι καν δυνατή πλέον η γέννησή τους μεσα στο σύστημα;
Γιατί οι Έλληνες και οι Τούρκοι θεωρούνται ακόμα και τώρα εχθροί και από ποιους ειπώνεται αυτό ξανά και ξανά;
Το μέλλον βρίσκεται στα κρυπτονομίσματα; Θα παρθεί ποτέ κάποια υγιής απόφαση για το προσφυγικό στην Ελλάδα;
Γιατί στα παλιά ελληνικά κόμικς με θέμα το 1821 έβαφαν τα πρόσωπα των Τούρκων πολεμιστών μαύρα;
Η επανάσταση θα γίνεται στα social ενώ η καταστολή πάντα στους δρόμους;
Κι άλλα πολλά τέτοια…
Αισθάνεστε κοντά με την ηρωίδα που ερμηνεύετε;
Όχι ιδιαίτερα. Η Σοφία έτσι όπως την πλάσαμε στην πρόβα είναι το μαθηματικό μυαλό, παίρνει γρήγορα και παρορμητικά αποφάσεις, έχει τρομερή γείωση και αυτοπεποίθηση ακόμα κι ως την στιγμή που βλέπει την ουτοπία της να γκρεμίζεται.
Εγώ έχω την τάση να υπεραναλύω τα πράγματα.
Μου αρέσει που είναι διαφορετική από εμένα η Σοφία, είναι προκληση και μου κάνει και πολύ καλό να συναντιέμαι μαζί της.
Τι σας εμπνέει να γράψετε ένα θεατρικό κείμενο;
Δεν έχω ιδέα. Κάποια στοιχεία μου έρχονται ουρανοκατέβατα, κάποια άλλα, ιστορίες κυρίως που έχω ακούσει ή βιώσει μπορεί να κατοικούν μέσα μου για χρόνια και να βγουν στην στιγμή τους.
Πως ξεχωρίζω όμως ότι κάτι αξίζει να διατυπωθεί; Να αναπαρασταθεί σκηνικά;
Αν με ρωτάς όντως αυτό, έχει να κάνει με το ότι διακρίνω ίσως ένα πιο μεγάλο νόημα, μια αρχέτυπικη κατάσταση μέσα σε μια ιστορία ή έναν ήρωα/ ηρωίδα.
Νιώθω ότι αν ξετυλιχθεί αυτό το νήμα θα φωτιστούν πολλά πράγματα σε πολλά επίπεδα.
Κι επίσης η περιέργεια, γιατί με το γράψιμο μαθαίνεις πάρα πάρα πάρα πολλά πράγματα.
Και μια μεγάλη απορία για τους ανθρώπους.
Μου φαινόμαστε πολύ ενδιαφέροντα όντα, αυτά που λέμε κι αυτά που κάνουμε. Γράφοντάς τα, νιώθω ότι τα αποκωδικοποιώ ίσως λίγο, πολύ λίγο.
Πιστεύετε ότι η κωμωδία είναι ένα δύσκολο είδος τέχνης;
Ναι, γιατί κωμωδία και ρυθμός πάνε χέρι χέρι, πολλές φορές το νόημα, το αστείο, προκύπτει από ρυθμικά beats και μόνο.
Κι επίσης φλερτάρει ίσως λίγο με το γελοίο, με το ξεχείλωμα.
Θέλει ισορροπία. Πάντως με την κωμωδία μπορεί ένας δημιουργός να αρθρώσει πράγματα πολύ βαριά, που πονάνε, που δεν μπορούν να ειπωθούν αλλιώς.
Το ζευγάρι στην παράσταση κυνηγάει ένα όνειρο. Εσείς θα κάνατε κάτι αντίστοιχο με εκείνους;
100%. Νομίζω το κάνω ήδη.
Το να πιστεύω ότι θα ζω και θα βιοπορίζομαι από την δουλειά μου, ότι θα δω τα έργα μου να ανεβαίνουν στην σκηνή το ότι θα διατηρήσω μια πορεία πνευματικής και σωματικής υγείας είναι ένα όνειρο!
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
Η Δημοκρατία του Μπακλαβά θα ταξιδέψει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη από τον Σεπτέμβρη.
Το καλοκαίρι θα ολοκληρωθούν τα γυρίσματα της μικρούς μήκους ταινίας Η Διάβαση της οποίας έχω γράψει το σενάριο μαζί με τον Αινεία Τσαμάτη και τον Γιάννη Καραμπάτσο και θα την σκηνοθετήσουμε με τον Αινεία με τον Γιάννη ως διευθυντή φωτογραφίας.
Οι Λουόμενες, το έργο που έγραψα και σκηνοθέτησα ξανά φέτος στο Skrow Theater, θα ανέβει και του χρόνου.
Αυτόματες κάμερες στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου στη Βραζιλία, αποκαλύπτουν - για πρώτη φορά - στιγμιότυπα από την κοινότητα των Massaco, η οποία ακμάζει παρά τις περιβαλλοντικές απειλές.
Ο Ζέλσον Μαρτίνς σκόραρε κόντρα στη Λαμία και έδωσε το τρίποντο αλλά μέχρι τότε ήταν ο Τζολάκης που κράτησε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι, συνεχίζοντας το σπουδαίο φετινό σερί.
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
