Το πιο βαρετό πράγμα στον δημόσιο λόγο είναι να διαβάζει κανείς άρθρα πολιτικών. Πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων βρίθουν κοινοτοπιών και βερμπαλισμών. Με το «εμείς» τους εννοούν το κόμμα και όχι τους πολίτες. Αυτό το «εμείς» δεν αφήνει την παραμικρή χαραμάδα ελεύθερου και κριτικού λόγου και αποκλείει την αναγνώριση των όποιων σφαλμάτων. Αυτά θα αναδειχθούν από τον επόμενο αρχηγό. Σ’ αυτά τα άρθρα δεν βρίσκεται καμία επιστημονική ανάλυση για την πραγματική κατάσταση της κοινωνίας ή, όπως είπε ο Κώστας Σημίτης στην ομιλία του στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, «ένα προοδευτικό κόμμα οφείλει να προσφέρει ερμηνείες για τις δυναμικές που διέπουν την εξέλιξη, να προσδιορίσει με ποιες πραγματικότητες θα συγκρουστεί, να μιλήσει με τη γλώσσα της εποχής σ’ ένα ακροατήριο που ζητά να καταλάβει ποιες λύσεις προσφέρονται. Ο λόγος του πρέπει να είναι σύγχρονος». Αντιθέτως, μόνο αναχρονισμός, ταυτολογίες και πομφόλυγες του τύπου «οδηγός μας είναι οι αξίες μας» υπάρχουν σ’ αυτά τα άρθρα.

Εκεί υπάρχουν μόνο δύο κόσμοι. Ο δικός τους και των άλλων. Ο δικός τους είναι ο κόσμος του «καλού», ο κόσμος των άλλων είναι ο κόσμος του κακού, ο διαβολικός κόσμος. Αυτοί δημιουργούν, οι άλλοι καταστρέφουν. Αυτοί χτίζουν, οι άλλοι γκρεμίζουν. Αυτοί είναι προοδευτικοί, οι άλλοι συντηρητικοί. Αυτοί έχουν πειστικές απαντήσεις γι’ όλα τα θέματα, οι άλλοι δεν έχουν καν πρόγραμμα. Την ίδια στιγμή οι πολίτες όταν διαβάζουν τα προγράμματα διαπιστώνουν πως όλοι έχουν προτάσεις copy paste. Αρθρογράφοι που αυτοθαυμάζουν τις κοινοτοπίες που γράφουν ή τις περισσότερες φορές που τους γράφουν άλλοι. Αν εξετάζονταν στην Εκθεση, ο καθηγητής τους θα τους έβαζε βαθμό κάτω από τη βάση μόνο και μόνο για τις επαναλήψεις τους. Να σημειώσω επίσης πως επειδή δεν διαβάζουν τις εφημερίδες στις οποίες γράφουν, δεν έχουν καν την ευαισθησία να περιμένουν να αναρτήσουν τα κλειστά άρθρα τους την επομένη της δημοσίευσής τους. Οσες φορές το ανέφερα αυτό σε πολιτικούς, είδα να με κοιτούν με απορία. Τι λέει τώρα αυτός;

Για τους αρθρογράφους μας, οι χιλιάδες που προσέρχονται στις εσωκομματικές τους εκλογές είναι δείγμα της βούλησης των πολιτών να στηρίξουν το κόμμα τους, οι άλλοι (μήπως μερικοί είναι και οι ίδιοι;) που πήγαν στα άλλα κόμματα είναι δείγμα της κινητοποίησης των μηχανισμών που τους έφεραν την τελευταία στιγμή. Ούτε στον κόσμο των μεν ούτε των δε υπάρχει έστω μια ρωγμή για να δουν πως αυτή η συμμετοχή είναι δείγμα της αγωνίας κάποιων ανθρώπων να συμμετάσχουν έστω και άπαξ στην πολιτική και συνάμα της απομάκρυνσης των κομματικών μελών από την καθημερινή πολιτική. Πολιτική πλέον είναι μόνο στιγμές, όπως οι κατά καιρούς ψηφοφορίες της «βάσης». Η πολιτική από λαχτάρα καθημερινής παρέμβασης γίνεται πολιτική ως event, ως παράσταση.

Δεν είναι θέμα ανικανότητας των πολιτικών. Είναι θέμα πως οι σημερινές δημοκρατίες και τα πολιτικά τους συστήματα, έχοντας χάσει τη νομιμοποίησή τους, παράγουν τέτοιους πολιτικούς. Η μεταδημοκρατία που ζούμε γεννά τα μετακόμματα και αυτά τους πολιτικούς μετααρθρογράφους. Τα αποφλοιωμένα από ιδέες και αρχές μετακόμματα παράγουν τέτοια στελέχη. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι πρέπει να αλλάξουν.

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας

Headlines