Παράταση παραστάσεων για τη «Χορευτική Πανούκλα» στο ΔΘΠ
Παρατείνονται έως τις 11 Ιουνίου οι παραστάσεις του νέου έργου του Κωνσταντίνου Μάρκελλου «Χορευτική Πανούκλα/Dancing Plague» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά-Σκηνή Ωμέγα.
Μετά την-βασισμένη σε αληθινή ιστορία- «Απαγωγή της Τασούλας» (Υποψηφιότητα Βραβείου “Μελίνα Μερκούρη 2020” για την Ελένη Στεργίου), ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος, παρουσιάζει το δεύτερο Θεατρικό του έργο, εμπνεόμενος από ένα, επίσης, πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στο μεσαιωνικό Στρασβούργο και μέχρι σήμερα παραμένει ένα από τα μεγάλα, άλυτα μυστήρια της Ιστορίας.
Η «Χορευτική Πανούκλα» ολοκληρώνει τον κύκλο ελληνικών έργων, νέων θεατρικών συγγραφέων που παρουσιάστηκαν στη Σκηνή Ωμέγα του ΔΘΠ μαζί με το «Λάμινγκτον» του Βαγγέλη Δουκουτσέλη και τους «Αριστερόχειρες» της Νεφέλης Μαϊστράλη.
Στις 14 Ιουλίου του 1518 και για διάστημα μερικών εβδομάδων, χιλιάδες πολίτες-μέλη της Τρίτης Τάξης, υπό το καθεστώς ανέχειας και επισφάλειας για την υγεία και τη ζωή τους, οδηγημένοι από μια ακατανίκητη και μυστηριώδη παρόρμηση, βρέθηκαν να χορεύουν ασταμάτητα, μέχρις εξαντλήσεως στους δρόμους της πόλης όπου σήμερα χτυπά η καρδιά της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Οι θρησκευτικές και πολιτικές αρχές, θορυβημένες, θέλησαν να εντοπίσουν την προέλευση της ακατανόητης Χορεομανίας επιχειρώντας να την αποδώσουν κατά σειρά σε αστρολογικά, υπερφυσικά, βιολογικά, ιατρικά και άλλα αίτια.
Μα πάνω απ’ όλα έσπευσαν να περιορίσουν την εξάπλωσή της προκειμένου να διατηρήσουν έναν επιθυμητό βαθμό ευταξίας στους δρόμους. Παρά τις προσπάθειές τους, η μανία πήρε γρήγορα τις διαστάσεις ανεξέλεγκτης επιδημίας, η οποία έγινε γνωστή με το όνομα «Χορευτική Πανούκλα».
Μέχρι το τέλος Αυγούστου, το φαινόμενο είχε εκτονωθεί κάτω από ανεξακρίβωτες μέχρι και σήμερα, για τους ιστορικούς, συνθήκες.
Στο μεταξύ εκατοντάδες άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους από εξάντληση, αφυδάτωση, εγκεφαλικά επεισόδια ή εμφράγματα.
Το ομώνυμο θεατρικό έργο του Κωνσταντίνου Μάρκελλου ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του συγγραφέα και πρωτότυπη μουσική του Λευτέρη Βενιάδη στην Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά για 10 μόνο παραστάσεις.
Το έργο
Πρόκειται για μια αλληγορία πάνω στα όρια και τις ανεπάρκειες της ανθρώπινης φύσης, τον φόβο του Θανάτου, την αναπόφευκτη φθορά (σωμάτων και ιδεολογιών), την ενστικτώδη αντίδραση του ανθρώπου στην καταπίεση, στην χειραγώγηση και στην ανέχεια, αλλά και μια σπουδή, ταυτόχρονα, πάνω στις σχέσεις εξουσίας και την σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία της ελευθερίας και στην αναγκαιότητα του «συνανήκειν».
Κύρια πηγή έμπνευσης για την συγγραφή του έργου αποτέλεσε η ιστορική μελέτη του John Waller “A Time to Dance, A Time to Die: The Extraordinary Story of the Dancing Plague of 1518”.
Όπως στην περίπτωση της «Απαγωγής της Τασούλας» έτσι κι εδώ, το ιστορικό γεγονός λειτούργησε μόνο ως αφορμή και πρόπλασμα για την σύνθεση ενός έργου μυθοπλασίας που αναδεικνύει τις κοινωνικές, πολιτικές και οντολογικές του προεκτάσεις.
Η φόρμα του έργου παραπέμπει-χωρίς να μιμείται- στην αισθητική του Μπρεχτικού Θεάτρου.
Το νοηματικό υπόστρωμα της δραματουργίας, οι υπαινιγμοί και οι συνδηλώσεις σχετικά με την σύγχρονη πραγματικότητα, αναδύονται μέσα από την συνύπαρξη καυστικής, σατιρικής Πρόζας, Μουσικής και Τραγουδιού, αλλά και μέσω της εναλλαγής Αφήγησης και Δράσης με όχημα την δυναμική του Ensemble.
Ο οικονομικός γίγαντας που ακούει -ή άκουγε- στο όνομα Γερμανία βιώνει την μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση εδώ και πολλά χρόνια, όπως αναφέρει ο Economist.
Ο καλλιτέχνης Andrei Molodkin απείλησε να καταστρέψει έργα του Πικάσο αν ο ακτιβιστής δεν βρισκόταν εκτός φυλακής. Τώρα, εκθέτει ένα πορτρέτο του Τζούλιαν Ασάνζ σε μια νέα έκθεση.
Η εκτίμηση έρχεται να προστεθεί στην ανησυχία ορισμένων επενδυτών ότι τα δισεκατομμύρια που επενδύονται στην τεχνητή νοημοσύνη δεν φέρνουν τα αντίστοιχα κέρδη.
Ερωτηθείς εάν πιστεύει ότι αυτό αποτελεί μεμονωμένο παράδειγμα ή εισερχόμαστε σε μια φάση κρίσης του κομματικού φαινομένου, ο πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας απάντησε «και τα δύο»
