Εχει επικρατήσει μία στρεβλή λογική τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Πως οι νέοι μπορούν να συμπεριφέρονται όπως θέλουν, είναι άμοιροι ευθυνών για τα πάντα, οι προηγούμενες γενιές «τους έκλεψαν τα όνειρά τους» κι έτσι a priori, εξ ορισμού και αναμφισβήτητα ό,τι κι αν κάνει κάποιος νέος έχει δίκιο. Μία κουλτούρα που άρχισε να ενσταλάσσεται στα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων, όταν οι νέοι εκείνης της εποχής ανακάλυπταν με τον σκληρό τρόπο ότι θα ήταν πρώτη γενιά της Μεταπολίτευσης που θα ζούσαν χειρότερα από τους γονείς τους.

Ανεργία, brain drain, υποαπασχολούμενοι πτυχιούχοι με μισθούς 500 ευρώ. Μία γενιά ανασφαλής, με μόνιμο άγχος επιβίωσης, που με πατημένο το pause κοιτούσε αγχωμένα την κλεψύδρα. Τα χρόνια πέρασαν και αυτή η γενιά κατάφερε, όπως όλες, να βρει τον δρόμο της. Με τα πάνω και τα κάτω. Δώδεκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, όμως, έχει πλέον παγιωθεί μία νοοτροπία ενοχικής νεολαγνείας, που μοιάζει να λειτουργεί σαν τρόπος εξιλέωσης για τα δεινά των νέων του τότε. Θυματοποίηση, εμμονική ανοχή σε κάθε συμπεριφορά και αέναο χάιδεμα, μια στάση που ενίσχυσε μέρος του πολιτικού συστήματος για ιδιοτελείς σκοπούς.

Μία 45χρονη καθηγήτρια γυμνασίου στα Πατήσια συνελήφθη από την Αστυνομία όταν τράβηξε μαθητή, που σύμφωνα με μαρτυρίες κυκλοφορούσε στο σχολείο με μποξεράκι, χυδαιολογούσε, έκανε σεξιστικά και υβριστικά σχόλια εναντίον της καθηγήτριας. Η άμοιρη γυναίκα επιχείρησε να τον πάει στο γραφείο καθηγητών και στην προσπάθειά του να ξεφύγει τον τράβηξε από την τσάντα. Ο μαθητής κάλεσε την Αστυνομία, η οποία ήρθε και συνέλαβε την καθηγήτρια! Μπορεί να σκεφτεί βέβαια κανείς τι θα γινόταν αν δεν είχε έρθει η Αστυνομία και τι επικολυρικά ξεσπάσματα θα είχαμε και εμείς οι δημοσιογράφοι για «καθηγήτρια που βιαιοπράγησε κατά μαθητή και η Αστυνομία απούσα». Ενα στρεβλό σύστημα με μόνιμο παρονομαστή μία ενοχική στάση των (παντός είδους) υπευθύνων και Αρχών απέναντι στους νέους, όπου μέσα στον θόρυβο μπερδεύονται οι ρόλοι του θύτη και του θύματος – που εξ ορισμού για το συλλογικό μας υποσυνείδητο είναι πάντα ο νέος. Οπως συνέβη και στην περίπτωση των επεισοδίων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Ομάδα τραμπούκων εισέβαλε με βαριοπούλες, τροχούς και σφυριά και γκρέμισε τον χώρο όπου θα κατασκευαζόταν βιβλιοθήκη.

Η πολιτεία τοποθέτησε αστυνομικούς να φρουρούν τις οικοδομικές εργασίες, ώσπου προχθές ομάδα διαδήλωσε κατά της αστυνομικής παρουσίας και κάποιοι επιχείρησαν να επιτεθούν στη διμοιρία. Ενας νεαρός και ένας αστυνομικός τραυματίες. Site, δελτία ειδήσεων, εφημερίδες προέταξαν στους τίτλους τον τραυματισμό, αναφέροντας ως κάτι παρεμπίπτον ότι έγινε κατά τη διάρκεια της επίθεσης.

Ανεξάρτητα από το ότι σε καμία χώρα του κόσμου δεν στεγάζονται εντός των πανεπιστημίων στέκια αντιεξουσιαστών, άραγε μπορούμε να δικαιολογούμε παντός είδους αντιδράσεις επειδή κάποιοι ενοχλούνται από την παρουσία Αστυνομίας στα πανεπιστήμια; Διότι μία άλλη παρεξήγηση στη δημόσια σφαίρα είναι ότι το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων συνεπάγεται ότι αποτελούν ιδιοκτησία των φοιτητών για να τα διαχειρίζονται κατά το δοκούν. Πριν από όλα αυτά όμως ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε αν η απόλυτη ανοχή, η νεολαγνεία και το αέναο χάιδεμα στους νέους κάνει καλό. Και βασικά αν κάνει καλό στους ίδιους τους νέους.

Headlines