Τα καβουροπόδαρα

Τα καβουροπόδαρα για τα οποία πλήρωσαν 600 ευρώ δύο αμερικάνες τουρίστριες στη Μύκονο (οι τιμές ωστόσο αναγράφονταν στον κατάλογο) έχουν προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, αν και στην πεθερά μου, που παίρνει 480 ευρώ σύνταξη, ήρθε ρεύμα 450 ευρώ και χωρίς να έχει όχι φάει καβουροδαγκάνα, αλλά ούτε καν ακούσει τα καβουράκια του Τσιτσάνη τον τελευταίο μήνα.

Σε κάθε περίπτωση όποιος έχει πρόβλημα, ή καβούρια στην τσέπη, δεν πάει για καβουροπόδαρα στη Μύκονο – υπάρχουν και συνοικιακές ταβέρνες. Επιπλέον κυκλοφορεί και ο συσκευασμένος καβουρομεζές, η καβουρόψιχα, που βγαίνει σε μπαστουνάκια, όπως οι μπάρες δημητριακών, κοστίζει φτηνά και μάλλον δεν φτιάχνεται από καβούρια. Πάντως έχει σχετική γεύση, όπως το λεμόν-του-ζου με το λεμόνι. Ξεγελάει παρηγορητικά. Εξάλλου, πιο πολύ σημασία έχει τι πιστεύεις, όπως αρκετοί νομίζουν πως ο καβουρμάς γίνεται από καβούρια κι ότι το πυρηνέλαιο βγαίνει στα Πυρηναία.

(Ή, πως το τρίγωνο Πανοράματος έχει σχέση με τα Ιψενικά τρίγωνα.)

Οπως και να το δεις, όμως, και τηρουμένων των αναλογιών, οι έμποροι και οι μαγαζάτορες είναι πάντα πολύ πιο έντιμοι από πολλούς άλλους. Σου λένε πουλάω αυτό το προϊόν, κοστίζει τόσο (βλέπεις και τον τιμοκατάλογο) κι άμα θες το αγοράζεις, ή όχι – βέβαια, αν είσαι αφελής, επιδειξίας, ή κορόιδο μπορείς να αγοράσεις μέχρι και τον Λευκό Πύργο, τον οποίο, όντως, ένας πονηρός Ελληνας τον πούλησε σε κάποιον αλαφροκάνταρο Αμερικανό στη Νέα Υόρκη.

Οι έμποροι είναι καταρχήν και με πολλές έννοιες έντιμοι διότι δεν αμπαλάρουν το εμπόρευμα με ιδεολογίες και φλάμπουρα για να σ’ το πουλήσουν – για σκέψου όμως τι και πόσο γκαζόν έχουμε βοσκήσει όλοι μας (ή σχεδόν) από τα ιδεολογήματα διαφόρων κομμάτων τις τελευταίες δεκαετίες. Κι αν δεν μηρυκάσαμε τόσον σανό, τότε πώς προέκυψαν η χρεοκοπία και τα συνακόλουθα Μνημόνια – μπροστά σε όσα πληρώσαμε, τα 600 ευρώ της Μυκόνου δεν είναι ούτε καν πενταροδεκάρες.

Τα ιδεολογικά και τα πολιτικά καβουροπόδαρα είναι ασυγκρίτως πιο ακριβά. Αμύθητου κόστους. Κι όμως υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι έτοιμοι να τα πληρώσουν και να τα φάνε χωρίς διαμαρτυρία αλλά, λόγω φανατισμού, να το ευχαριστηθούν και από πάνω. Επιπλέον: Να τα ξαναπληρώσουν λόγω ιδεολογίας. Λόγω ιδεοκαταναγκασμού και διαρκώς. Και είναι οι ίδιοι που θα ξεσήκωναν τον κόσμο για ένα υπερβολικά ακριβό ποτό στη Μύκονο, άσχετα αν αναγραφόταν η τιμή στον κατάλογο. (Αν και αφού θες Μύκονο, δεν θα πληρώσεις όπως στα Γιαννιτσά. Κι άμα θες ξαπλώστρα στην Ψαρού δίπλα στην Τούνη και στα προσόντα της, να ξέρεις πως είναι πιο ακριβή – η ξαπλώστρα – από το παγκάκι στο Κακοσάλεσι.)

Οταν είσαι γιατρός, ή αρχιτέκτων μηχανικός και οι προηγούμενοι σου βάλανε φορολογία 85% και τους ξαναψηφίζεις, και θέλεις να ξαναβγούνε, τότε τι σου φταίνε τα καβούρια; Αμα καταπίνεις την καβουρομάνα και διυλίζεις το καβουράκι δεν σου φταίει κανείς. (Εκτός αν πιο μεγάλη σημασία έχει η υποτιθέμενη ιδεολογία καθεαυτή, ως πνευματική ξυλόβιδα, έξω απ’ την πραγματικότητα – κάτι καθόλου σπάνιο.)

Βέβαια η πιο θεαματική σύνδεση της πολιτικής με τα καβούρια έχει γίνει με τον Καβούρ, μεγάλο ιταλό πολιτικό άνδρα, πρίγκιπα και πολιτικό. Ηταν εκείνος που έβγαλε την εφημερίδα Risorgimento (Ανάσταση), αγωνίστηκε για την ενωμένη Ιταλία και υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός της – γκαντέμης, όμως, πέθανε τρεις μήνες μετά. Είναι λιγότερο γνωστός εν Ελλάδι απ’ τον Αντόνιο Γκράμσι, τον οποίο, συνήθως, περισσότερο αγνοούν εκείνοι που δήθεν τον επικαλούνται. (Οπως είπε κι ο Μάικλ Κέιν: «Δεν διαφωνούμε, απλώς έχουμε διαφορετική βιβλιογραφία».)

Γενικά στην πολιτική και όχι μόνο κυκλοφορεί (όπως και στην Τέχνη και παντού) η υπερτιμολόγηση, η φουσκωμένη αξία, η αναξιοκρατία – ολόκληρα συστήματα που φαλκιδεύουν ιεραρχίες, φιλοτεχνούν πατερούληδες. Ή, κατασκευάζουν μεγάλες προσωπικότητες που δεν κατάφεραν σχεδόν τίποτε, ψηφίζουν Λεβέντηδες, φτιάχνουν μυθολογίες, δοξάζουν ανεπαρκείς αρκεί να πρόσκεινται ιδεολογικά, ή απλώς και εν γένει είναι αντί. Πουλάνε πόζα, σελοφάν και φορμάικα, προτηγανίζουν το τίποτε, μέσα σε μια αλληλεγγύη αλληλοϋποστήριξης και καριέρας. Κι όχι έμμεσα κι επιδέξια, όχι πλάι πλάι σαν τον κάβουρα, αλλά ευθέως και ανερυθρίαστα. Πάντα έτσι ήτανε τα πράγματα. Ουδεμία έκπληξη. Το φαινόμενο είναι ανιαρό – όπως και μεγάλο μέρος του βίου εν γένει. (Γι’ αυτό και η κυρία καβουρίνα, κάποια στιγμή, επέλεξε τον σπάρο και πήγαν μαζί στη Ραφήνα.)

Θα πεις: Βαρετά αντισυστημική η καβουρίνα – διότι έκανε το πιο συνηθισμένο. Ναι, πλην ορθώς πήγε στη Ραφήνα, διότι αν πήγαινε Μύκονο κινδύνευαν τα καβουροπόδαρά της. (Το πάμε έτσι, πλάκα-πλάκα, σήμερα, μιας και μπήκε το καλοκαίρι, διότι και να θες να δεις κάτι σε άλλον τόνο, πιο σοβαρό, δυσκολεύεσαι – επιπλέον η ευτραπελία και ο σουρεαλισμός είναι ουσιώδη συστατικά του καθημερινού μας πολιτικού βίου. Και, με τέτοιον ήλιο, πώς να προσεγγίσεις τον ανορθολογισμό με λογικά εργαλεία;)

Γενικά το πράγμα έχει ξεφύγει διεθνώς, όταν μέχρι και ο Πούτιν πιστεύει πως είναι ήρωας του Πλουτάρχου. Συγκριτικώς τα βατραχοπόδαρα, ή τα καβουροπόδαρα της Μυκόνου που σήκωσαν τόσον θόρυβο, είναι λεπτομέρεια – όταν ξέρουμε πως στο εν λόγω νησί έτσι κι αλλιώς πληρώνεις τον κούκο αηδόνι (ζήτηση και προσφορά). Επειτα οι τιμές στη Μύκονο γίνονται μετριοπαθείς, αν σκεφτείς τι συμβαίνει στην Ουκρανία (και όχι μόνον) όπου ένα μόνο αντιαρματικό πυραυλάκι κοστίζει 22.000 ευρώ και ενδεχομένως θα αστοχήσει, ή θα καταστρέψει ένα άρμα των 2,5 εκατ. ευρώ. Ποια καβουροπόδαρα;

Είπαμε ότι όλα είναι σχετικά (και, πια, η ανθρώπινη ζωή) αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι άδικο να την πληρώνουν τα καβούρια; Να γίνονται πρώτη είδηση, μανταλάκι, παρά την αιώνια προσπάθειά τους να πλαγιοδρομούν, να κρύβονται, και, ακόμα και αν ζουν στη Μύκονο, δεν ξέρουν, δεν έχουν ιδέα καν τι σημαίνει Μύκονος και ξαπλώστρα στην Ψαρού, ή φορείο στη Μαριούπολη;