Ελληνοτουρκικά: «Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» ή «μολών λαβέ»

«Η τουρκική προκλητικότητα στο κόκκινο».

«Θερμό καλοκαίρι στο Αιγαίο».

«Σκηνικό πολέμου στήνουν οι Τούρκοι».

«Συναγερμός στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις».

Είναι ορισμένοι από τους τίτλους που διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες, επανάληψη αντίστοιχων τίτλων το καλοκαίρι του 2020, αλλά και σε άλλες περιόδους έντασης με την Τουρκία.

Αν λάβουμε υπόψιν όλα όσα διαβάζουμε, όλα όσα λένε οι Τούρκοι, αλλά και όλα εκείνα που «επικοινωνούν» από την κυβέρνηση ή από την αντιπολίτευση, δύο πράγματα συμβαίνουν:

Ή «σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω», όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, είμαστε τα δουλικά που περιμένουν πότε θα κάνουν ντου οι Τούρκοι.

Ή «Μολών Λαβέ», δηλαδή «αν τολμήσετε Τουρκαλάδες, θα σας τσακίσουμε. Κάτι σαν ταινίες του Τζέιμς Πάρις δηλαδή που έκοψαν εκατομμύρια εισιτήρια. Ο Κώστας Πρέκας σε νέο ρόλο να φωνάζει στο οχυρό Ρούπελ «ελάτε να τα πάρετε…»

Αν ακούσουμε την κυβέρνηση (ειδικά μετά το επικίνδυνο αλαλούμ που καταγράφηκε χθες με «πηγές» του υπουργείου Αμυνας), τότε η Ελλάδα είναι με τα όπλα παρά πόδα. Ή απλά κάποιοι επιχειρούν να στήσουν σκηνικό έντασης για να μετατραπεί ο πολίτης σε απλό, αλλά μουδιασμένο παρατηρητή των εξελίξεων.

Σύμφωνα δε με την αξιωματική αντιπολίτευση, το Μαξίμου είναι αυτό που δημιουργεί πολεμικό σκηνικό για να ξεχάσει ο κοσμάκης την ακρίβεια, τα καύσιμα, τους λογαριασμούς του ρεύματος.

Από την άλλη, αν ακούσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και πολλούς άλλους φωστήρες της διπλωματίας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελείται από προδότες, από ανθέλληνες ή από ανόητους που κάνουν τα πάντα για να καταστρέψουν την Ελλάδα.

Στη λογική δηλαδή ότι η διπλωματία που εφαρμόζει η ΝΔ είναι ενδοτική, θέλει να ξεπουλήσει τη χώρα, είτε από υποτέλεια, είτε από ανικανότητα.

Ή ότι περίπου ο Ερντογάν και οι υπουργοί του επίτηδες κραυγάζουν πολεμικές ιαχές κάθε μέρα γιατί τους έχει βάλει ο… Μητσοτάκης να το κάνουν προκειμένου να ξεχάσει ο κόσμος την ακρίβεια και να κερδίσει η ΝΔ τις εκλογές.

Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα…

Κραυγές, ψίθυροι, τζάμπα αντιπολίτευση, τζάμπα μαγκιές για τα εθνικά θέματα.

Λες και υπάρχει «πατριδόμετρο» και μετράμε πότε τον Μητσοτάκη, πότε τον Τσίπρα, πότε τον Ανδρουλάκη, για να δούμε ποιος αγαπάει περισσότερο την πατρίδα.

Λες και οι δεξιοί είναι πιο πατριώτες από τους αριστερούς, μόνο που επί δεξιάς ξεπουλήθηκε η Κύπρος.

Λες και οι αριστεροί έχουν πάντα δίκιο, ακόμη κι όταν λένε ότι το Αιγαίο δεν ανήκει σε κανέναν, μόνο στα ψάρια του ή όταν λένε ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα ή ότι το Καστελόριζο δεν είναι στο Αιγαίο.

Πρόκειται περί ανόητων κι εν πολλοίς επικίνδυνων προσεγγίσεων και από τις δύο πλευρές.

Η διπλωματία είναι μια σύνθετη και δυναμική διαδικασία που δεν έχει ούτε άσπρο, ούτε μαύρο, ούτε γκρίζο.

Πρέπει να υπάρχει γνώση των δεδομένων, ανάλυση των καθημερινών διαδικασιών, μακροπρόθεσμη στρατηγική, εθνική συνεννόηση.

Τι έχει από όλα αυτά η Ελλάδα διαχρονικά; Σχεδόν τίποτε. Κι αυτό είναι τεράστιο λάθος που κάνουν όλες οι κυβερνήσεις.

Τα εθνικά θέματα πρέπει να μένουν έξω από μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Και ίσως έχουν ωριμάσει πλέον οι συνθήκες για συνεννόηση των κομμάτων ακόμη και με συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών ή να αποκτήσει επιτέλους αναβαθμισμένο ρόλο το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας.

Ο γείτονας θα παραμείνει εχθρικός για πάντα. Η Ελλάδα οφείλει να χαράσσει στρατηγικές που θα αποκρούουν κάθε κίνδυνο.

Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνεται κραυγάζοντας στα κανάλια.

Θέλει και αρετή και τόλμη η διπλωματία.