Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ όταν υπερθεματίζει την αυτόνομη πολιτική πορεία του στον μείζονα εθνικό χώρο Ελλάδας-Κύπρου, καλείται εκ των πραγμάτων να ξεκαθαρίσει την ακολουθητέα του πορεία σε σχέση με τη λειτουργία των πέντε και πλέον αμερικανο-νατοϊκών βάσεων, στη χώρα μας.

Ατυχώς, στο  μακρό διάστημα 1952 έως και σήμερα, ενώ ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια ολοένα και νέες αμυντικο-επιθετικές βάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, σχεδόν καμιά κυβέρνηση ή δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να ξεκαθαρίσει τα κέρδη και τις πιθανές ζημίες, από τον εν πολλοίς άγνωστο στο ευρύτερο κοινό τρόπο λειτουργίας αυτών των βάσεων στην Ελλάδα.

Στο θολό τοπίο της λειτουργίας των αμερικανικών βάσεων και εν ονόματι της εξαγγελλόμενης αυτόνομης πολιτικής του πορείας, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχει χρέος να ξεκαθαρίσει τη θέση του έναντι του θεμελιώδους προβλήματος της λειτουργίας των ξένων στρατηγικών βάσεων. Πώς τις εννοεί: ως λειτουργία  ξένου προς τα ελληνικά καλώς νοούμενα συμφέροντα παράγοντα ή ως συμμαχική δύναμη που προασπίζεται εκτός από τα συμμαχικά γεωστρατηγικά συμφέροντα και την εθνική κυριαρχία του ελληνοκυπριακού χώρου;

Το θολό «συμμαχικό» τοπίο

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, η εγκατάσταση αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στο λιμάνι της Σούδας και στο Ακρωτήρι του ιδίου του νομού Χανίων, ακριβώς στην εποχή αυτή, άρχισε για την Ελλάδα ένα ιδιότυπο, ασαφές καθεστώς ελληνοαμερικανικής αμυντικής συνεργασίας.

Σε ελάχιστες περιπτώσεις γνώριζε ο ελληνικός λαός κάτι αναφορικά με τις υποχρεώσεις των φιλοξενουμένων «συμμάχων» έναντι της φιλοξενούσας χώρας. Τι ήταν δηλαδή η παραχώρηση τεράστιας έκτασης στο φυσικό λιμάνι της Σούδας για τον ελλιμενισμό ακόμη γιγαντιαίων αμερικανικών αεροπλανοφόρων; Ήταν κάτι σαν σύμβαση μίσθωσης όχι μόνο του ελληνικού θαλάσσιου χώρου, αλλά και του μεγίστου τμήματος του Ακρωτηρίου Χανίων, που φιλοξενεί τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις; Και με ποιο μίσθωμα εκπληρώνουν οι αμερικανοί «σύμμαχοι» αυτές τις υποχρεώσεις τους;

Σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα ετηρείτο συνήθως άκρα σιγή. Για λόγους κρατικών μυστικών;            Από αδιαφορία έναντι της ελληνικής Κοινής Γνώμης; Ή από πειθαρχία στα συνήθως ετεροβαρή κακώς νοούμενα «συμμαχικά» συμφέροντα;

Η κυρίαρχη άποψη στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο, με εμφανή τα τραύματα της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου, ήταν ότι οι ΗΠΑ του προέδρου-στρατηγού Ντουάϊτ Αϊζενχάουερ «έσωσαν την Ελλάδα από την κομμουνιστική ανταρσία» εντάσσοντάς την εμφανώς στη λειτουργία του «Ελεύθερου δυτικού κόσμου». Με το «επιχείρημα» αυτό, το Πεντάγωνο και το Σταίητ Ντιπάρτμεντ των  ΗΠΑ και με το αμερικανοτραφές ΝΑΤΟ, όσο και οι τότε ελληνικές κυβερνήσεις της Κεντροδεξιάς (Τσαλδάρης-Σοφούλης) και του Κέντρου (ΕΠΕΚ-Πλαστήρας), μαζί με την υπερκείμενη δύναμη ΗΠΑ-ΝΑΤΟ έθεταν σε δεύτερη μοίρα ή απέρριπταν-εν ονόματι της «σωτηρίας» της Ελλάδας από την «κομμουνιστική απειλή», το καλώς νοούμενο υλικό και ηθικό συμφέρον της Ελλάδας από τη λειτουργία ξένου αμυντικο-επιθετικού οργανισμού στον ελληνικό σημαντικό γεωστρατηγικό χώρο της Σούδας-Ακρωτηρίου.

Ή με λιγότερα λόγια, κυρίαρχη ήταν η άποψη ότι οι αμερικανικές επιθετικο-αμυντικές βάσεις στις δεκαετίες ’50,’60,’70,’80,’90, δηλαδή στο διάστημα μισού και πλέον αιώνα, ήταν ο φιλοξενούμενος δωρεάν στην Ελλάδα πολεμικός αμερικανο-νατοϊκός οργανισμός, με το αιτιολογικό της «σωτηρίας της Ελλάδας από τον κομμουνιστικό κίνδυνο».

Οι πανηγυρισμοί για την κατ’ αρχήν ευνοϊκή πορεία του ΠΑΣΟΚ στον ελληνικό πολιτικό βίο, θα μπορούσαν να επαληθεύσουν τα περισσότερα οράματα, μόνον με την σοβαρή και θαρραλέα αντιμετώπιση των ζωτικών προβλημάτων της χώρας. Να ξεχαστούν οριστικά τα οποιαδήποτε συμπτώματα λαϊκιστικών εκτροπών. Υπό τις προϋποθέσεις αυτές το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα μπορούσε να κατακτήσει αυτοδικαίως την δεύτερη κατ’ αρχήν θέση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Όμως, αυτό και μόνον το παραπάνω κυρίαρχο και μονοδιάστατο επιχείρημα των αμερικανο-νατοϊκών «συμμάχων» μας, που γινόταν αβασάνιστα δεκτό από τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, (πλην της Αριστεράς), απέκλειε εξ ορισμού τη συνδρομή των φιλοξενουμένων αμερικανο-νατοϊκών δυνάμεων, σε κάθε περίπτωση κατά την οποία η Ελλάδα και ο μείζων ελληνο-κυπριακός χώρος θα δέχονταν ένοπλη επίθεση ακόμη και από κράτος-μέλος της ίδιας της αμερικανο-νατοϊκής «συμμαχίας», όπως ο μόνιμος μπελάς της ανατολικής Μεσογείου και της ΝΑ Ευρώπης, που ακούει στο όνομα Τουρκία.

Συμπέρασμα: Εάν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχει σοβαρή πρόθεση για ξεκαθάρισμα του θολού συμμαχικού τοπίου, τότε υποχρεούται:

  • Να σταματήσει τις μονοδιάστατες και ασαφείς επικλήσεις του Διεθνούς Δικαίου, που τόσο ο νεο-σουλτάνος Ερντογάν όσο και τα κέντρα αποφάσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ (μαζί με τον αδιάφορο ΟΗΕ) τις ακούνε με αδιαφορία όταν με το γνωστό απαλό ύφος τις χρησιμοποιεί ο αξιότιμος υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Δένδιας, που επί μακρόν ήταν επιστήθιος φίλος του διπρόσωπου Τσαβούσογλου.
  • Να αξιώσει από τους αμερικανο-νατοϊκούς συμμάχους άμεση εναρμόνισή τους προς τις αμυντικές ανάγκες της Ελλάδας και Κύπρου, που είναι και ανάγκες της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  • Να συστήσει στη σημερινή κυβέρνηση να μετριάσει ή και να τερματίσει τις ανώδυνες ρηματικές καταγγελίες για τις τουρκικές παραβιάσεις σε ώτα υψηλών μη ακουόντων και να προχωρήσει σε αυστηρές διπλωματικές κυρώσεις, όπως απελάσεις Τούρκων διπλωματών από την Ελλάδα και σε ανακλήσεις ομοιόβαθμων ελλήνων διπλωματών από την Τουρκία.
  • Να εξαπολύσει σε όλα τα σημεία του διεθνοπολιτικού ορίζοντα τους καλύτερους διπλωματικούς συνεργάτες του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ όχι μόνον για την ενημέρωση, αλλά και για τη συστράτευση των κρατών-μελών του ΟΗΕ και της ΕΕ στην απαραίτητη εκστρατεία απομόνωσης του αρχιταραξία της ανατολικής Μεσογείου και της ΝΑ Ευρώπης που ακούει στο όνομα Ερντογάν.

Μόνον έτσι το σημερινό ελπιδοφόρο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα σπάσει τα δεσμά της σημερινής διπλωματικής ενδοτικής απραξίας και σιωπής, αναβαθμίζοντας έτσι ταυτόχρονα θετικά τη θέση του στον πολιτικό μας ορίζοντα.

Διαφορετικά θα ήταν κρίμα και με το νέο ΠΑΣΟΚ να έχουμε «μια από τα ίδια»…

Headlines