Το κίνημα του #metoo ήταν και συνεχίζει να είναι μια σπουδαία κατάκτηση της ελληνικής κοινωνίας. Κι αν δεν είχαν μιλήσει οι πρώτες γυναίκες, όπως η Σοφία Μπεκατώρου, θα έπρεπε να έχουμε εφεύρει κάτι για να ξυπνήσει μια κοιμώμενη κοινωνία.

Μια κοινωνία που τα έβλεπε όλα καλά, παρά το γεγονός ότι γυναίκες δέρνονταν, γυναίκες δολοφονούνταν επειδή κάποιοι άνδρες μπορούσαν.

Και γυναίκες βιάζονταν ή παρενοχλούνταν σεξουαλικά στους χώρους εργασίας, στους δρόμους, ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Ξεκάθαρα λοιπόν. Το κίνημα του #metoo τάραξε τα νερά καθώς αμφισβήτησε βασικές σταθερές της πατριαρχίας που εδώ και δεκαετίες κυριαρχεί στη χώρα μας.

Τις τελευταίες ημέρες, ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα γεγονότα που προκαλούν προβληματισμό. Τόσο για τις προθέσεις ορισμένων που θέλουν να απλωθεί παντού το γυναικείο κίνημα, όσο και για τις πρακτικές που ακολουθεί.

Βλέπουμε για παράδειγμα να «σκοτώνονται» στο διαδίκτυο γιατί ο Τζόνι Ντεπ αθωώθηκε από τις κατηγορίες της συζύγου του, Αμπερ Χερντ για ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική κακοποίηση, για ψυχολογική βία.

Η απόφαση αθώωσε τον γνωστό ηθοποιό θεωρώντας ότι πρόκειται για συκοφαντική δυσφήμιση. Ενδεχομένως η Χερντ θέλησε να εκμεταλλευτεί το παγκόσμιο κίνημα του #metoo, αλλά το δικαστήριο είχε άλλη άποψη.

Κι όμως, βρέθηκαν πολλοί, και στη χώρα μας, να αμφισβητήσουν τη δικαιοσύνη και να μιλήσουν για αποφάσεις με βάση το… πορτοφόλι του κατηγορούμενου.

Προφανώς δεν περνά στο νου ότι δεν μπορεί να είναι όλες οι κατηγορίες αληθινές. Ότι δεν μπορεί πάντα ο άνδρας που κατηγορείται να είναι θύτης και η γυναίκα που καταγγέλλει θύμα.

A priori ο άνδρας που «κρεμιέται» στα μανταλάκια» είναι ένοχος ενώ αν τολμήσει η δικαιοσύνη να αποφανθεί περί του αντιθέτου τότε εμφιλοχωρούν θεωρίες περί μισογυνισμού ή μπαίνουν θεωρίες περί κυριαρχίας του πλούσιου, διάσημου, ισχυρού.

Σας θυμίζει κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα; Η αμφισβήτηση αστυνομικής και δικαστικής έρευνας «βολεύει» κάποιους που πόνταραν σε υποθέσεις οι οποίες ενδεχομένως να είναι παντελώς ανυπόστατες και να κρύβουν άλλες, εγκληματικές πράξεις.

Κι όμως, η «αστυνομία του φεμινισμού» επιμένει να βάζει ταμπέλες, να πολιτικοποιεί τα πάντα, να αμφισβητεί χωρίς στοιχεία, να παίζει με το θυμικό του καθενός.

Κι ενώ το κίνημα του #metoo θα έπρεπε να πρωτοπορεί, να πρωτοτυπεί και κυρίως να είναι αντικειμενικό, ανεξάρτητο και δυναμικό, βλέπουμε να «κολλάει».

Ας σκεφτούμε άραγε πόσοι από τους χιλιάδες που διαδήλωσαν για τις γυναικοκτονίες, ασχολήθηκαν με την καταδίκη ενός κτήνους – συζύγου, αυτού που σκότωσε στο ξύλο την άτυχη Τζεβριέ στην Αλεξανδρούπολη.

Γιατί εκεί υπήρξε σιωπή; Γιατί αυτή η υπόθεση δεν έγινε σημαία για το κίνημα; Και γιατί ασχολούμαστε με μια –ψεύτικη- καταγγελία, όπως της Χερντ κατά του Ντεπ, κι όχι για αντίστοιχες καταγγελίες που αποδεικνύονται ψεύτικες, αλλά ενδεχομένως να μη μας συμφέρει να τις αναδείξουμε;

Μήπως γιατί η Τζεβριέ ήταν μια φτωχή Ρομά που δεν «πουλάει» τόσο; Μήπως γιατί το κτήνος που την σκότωσε ήταν δεν ήταν πλούσιος, γόνος ή διάσημος για να πουλήσει καλύτερα;

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τους διαχωρισμούς. Το κίνημα του #metoo δεν πρέπει να ξεχωρίζει τους ανθρώπους. Και δεν πρέπει να «θυματοποιεί» ή να «ηρωοποιεί» γυναίκες που τελικά αποδεικνύεται ότι είπαν ψέματα.

Γιατί μπορεί να υπάρχουν και τέτοιες γυναίκες που θα καταγγείλουν προκειμένου να εκμεταλλευτούν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Και που οι υποθέσεις τους θα κάνουν μεγάλη ζημιά στον αγώνα των γυναικών για ισότιμη θέση στην κοινωνία.

Γυναίκες συνεχίζουν να δέρνονται, να βιάζονται, να δολοφονούνται λόγω του φύλου τους. Επειδή κάποιοι άνδρες… μπορούν να το κάνουν.

Αυτό πρέπει να το σταματήσουμε, δεν μπορεί να το ανέχεται ο πολιτισμός μας, η κοινωνία μας.

Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει να αφεθεί το γυναικείο κίνημα σε ανθρώπους που θέλουν μόνο να εκδικηθούν, ανεξαρτήτως της αλήθειας.

Είναι επιτακτική ανάγκη να διαφυλαχτεί ως κόρη οφθαλμού το #metoo από εκείνους που θέλουν να κάνουν πολιτική καριέρα ή όσους επιδιώκουν να γίνουν influencers στα social media εκμεταλλευόμενες τραγικές ιστορίες – ενδεχομένως διαλυμένων ανθρώπων.

Headlines