Ονειρα, Ουκρανία και Μουντιάλ

Οσο μιλούσε πολιτικά, το πάλευε. «Η Ουκρανία δεν θα τα παρατήσει ποτέ», είπε στην προχθεσινή συνέντευξη Τύπου, «πολλές χώρες ίσως να μην το καταλαβαίνουν, σήμερα είμαστε εμείς, αύριο μπορεί να είστε εσείς». Οταν άρχισε όμως να μιλάει για τα παιδιά, έσπασε, με κόπο συγκρατούσε τα δάκρυά του: «Μίλησα με παιδιά που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, αλλά έχουν ένα όνειρο. Θέλουν να τελειώσει ο πόλεμος. Εχουμε και ένα άλλο όνειρο. Να πάμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο».

Δεν είναι η πρώτη φορά που πιάνουν οι κάμερες τον Ολεξάντρ Ζιντσένκο τόσο συναισθηματικά φορτισμένο. Το ίδιο είχε συμβεί και στην αρχή του πολέμου, όταν η ομάδα του, η Μάντσεστερ Σίτι, έπαιζε με την Εβερτον και οι παίκτες της τελευταίας μπήκαν στο γήπεδο έχοντας τυλιγμένη γύρω τους από μια ουκρανική σημαία. Το ίδιο συνέβη και πριν από δέκα μέρες, όταν η Σίτι πήρε το πρωτάθλημα κι εκείνος τύλιξε με τη σημαία το κύπελλο, κι έβαλε τα κλάματα, και οι συμπαίκτες του τον αγκάλιασαν, και οι φίλαθλοι όρθιοι, χειροκροτούσαν και τραγουδούσαν. Αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου.

Ο αγώνας ανάμεσα στην Εθνική Ουκρανίας και την Εθνική Σκωτίας στη Γλασκώβη ήταν να γίνει τον Μάρτιο, αλλά είχε αναβληθεί, καθώς οι μισοί ουκρανοί παίκτες κρύβονταν στα καταφύγια για να γλιτώσουν από τις ρωσικές βόμβες. Η διεξαγωγή του συγκρίθηκε από πολλούς με το φετινό Φεστιβάλ της Γιουροβίζιον. Και πράγματι, το μείζον και στις δύο περιπτώσεις δεν ήταν τόσο η νίκη όσο η συμμετοχή, το να μπορείς δηλαδή, την ώρα που η χώρα σου δέχεται μια βάρβαρη επίθεση, να δείξεις στον κόσμο ότι είσαι ακόμα εδώ, είσαι ακόμα όρθιος, είσαι ακόμα ζωντανός στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα, κι αν σε αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα.

Και να δείξεις την ίδια στιγμή στους στρατιώτες που βρίσκονται στο μέτωπο ότι η πατρίδα τους, η πατρίδα σου, μάχεται με όποιον τρόπο μπορεί.

Υπάρχουν βέβαια και διαφορές ανάμεσα στα δύο γεγονότα. Ενας αγώνας ποδοσφαίρου, όπου μάλιστα παίζεται η πρόκριση για το Euro, είναι πολύ πιο δημοφιλής από έναν διαγωνισμό τραγουδιού. Επιπλέον, στον χθεσινό αγώνα δεν μπορούσε κάποιος να ψηφίσει για τον νικητή. Τα περιθώρια αλληλεγγύης προς την ουκρανική αντίσταση περιορίστηκαν στο θερμό χειροκρότημα όλων των φιλάθλων προς την ουκρανική ομάδα και στο ότι τον ουκρανικό εθνικό ύμνο τον τραγούδησαν όλοι οι παίκτες μαζί.

Ενας οπαδός της Ουκρανίας έλεγε στο Politico ότι αισθανόταν περίεργα που βρισκόταν στο γήπεδο ενώ οι συμπατριώτες του πεθαίνουν κάθε μέρα. Ενας οπαδός της Σκωτίας έλεγε ότι αισθανόταν περίεργα που αυτή τη φορά οι ουδέτεροι παρατηρητές δεν ήταν με την ομάδα του, όπως συμβαίνει στα 99 από τα 100 παιχνίδια της. Αλλά αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του ποδοσφαίρου.