Στην πυρόπληκτη Εύβοια για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

Ο ίδιος ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, την Κυριακή 5 Ιουνίου, συνοδευόμενος από τον Πρόεδρο της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Συμεών, και τα μέλη της Επιτροπής, θα επισκεφθούν για μία ακόμη φορά πυρόπληκτες και κατεστραμμένες περιοχές της Βόρειας Εύβοιας, αλλά και το λιμάνι της Αρκίτσας στην Φθιώτιδα, το οποίο κατά την περυσινή πύρινη λαίλαπα υποδέχθηκε εκατοντάδες πυρόπληκτους αδελφούς μας.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα, ο κ. Ιερώνυμος  θα επισκεφθεί από νωρίς το πρωί της Κυριακής 5 Ιουνίου την πυρόπληκτη περιοχή των Ροβιών, όπου στον Ενοριακό Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου θα τελεσθεί η Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια δενδροφύτευση.

Ακολούθως ο Αρχιεπίσκοπος, συνοδευόμενος από τον οικείο Μητροπολίτη κ. Χρυσόστομο, θα επισκεφθεί την πυρόπληκτη Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος και θα αναπέμψει ειδική Δέηση υπέρ της προστασίας του Περιβάλλοντος.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας θα αφιχθεί στο λιμάνι της Αρκίτσας και θα ευλογήσει την περιβαλλοντική δράση καθαρισμού των ακτών της Λοκρίδος στον Μαλιακό κόλπο, την οποία υλοποιούν από κοινού ο Δήμος Λοκρών, η Διεύθυνση Περιβάλλοντος Στερεάς Ελλάδος, περιβαλλοντικές οργανώσεις, κινήματα εθελοντών και πολιτιστικοί σύλλογοι και η Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος.

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ως Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, απέστειλε το μήνυμά του, για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος:

«Αγαπητοί αδελφοί,

Η 5η Ι­ου­νί­ου, Παγ­κό­σμια Η­μέρα Πε­ρι­βάλ­λον­τος για σύ­νο­λη την οι­κο­γέ­νεια της αν­θρω­πό­τη­τας, συ­νι­στά α­σφα­λώς μί­α η­μέρα οι­κου­με­νι­κής πε­ρι­συλ­λο­γής και α­φυ­πνί­σε­ως για ό­λη τη διεθνή κοι­νό­τη­τα, αλ­λά και ι­δι­αί­τε­ρα για ό­λους ε­μάς τους Ορ­θο­δό­ξους Χρι­στια­νούς.
Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι ο ά­κρα­τος υ­λι­σμός, που ε­πι­κρα­τεί, πε­ρι­φρο­νεί τη Δη­μι­ουρ­γί­α του Θε­ού, αφού ε­πι­βα­ρύ­νει με κά­θε τρό­πο το οι­κο­σύ­στη­μα της Γης.
Ο α­έ­ρας ρυ­παί­νε­ται με α­πο­τέ­λε­σμα την ά­νο­δο της θερ­μο­κρα­σί­ας και την υ­περ­θέρ­μαν­ση του πλα­νή­τη, τα δά­ση καίγον­ται με κα­τα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γι­ές, ό­πως αυ­τές που βί­ω­σε στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν η πα­τρί­δα μας, στε­ρών­τας από το πε­ρι­βάλ­λον το α­πα­ραί­τη­το για την ι­σορ­ρο­πί­α του οι­κο­συ­στήμα­τος ο­ξυ­γό­νο, αλ­λά και σκορ­πί­ζον­τας θά­να­το και οδύ­νη στα έμ­ψυ­χα και ά­ψυ­χα δη­μι­ουρ­γή­μα­τα του Θε­ού.
Οι θαλασ­σες ρυ­παί­νον­ται, η στάθ­μη τους α­νε­βαί­νει δι­α­φο­ρο­ποι­ών­τας άρ­δην τη μορ­φο­λο­γί­α του ε­δά­φους και τη ζω­ή σε δι­ά­φο­ρα ση­μεί­α της οι­κου­μένης. Η ά­κρι­τη δό­μη­ση ε­ξα­φα­νί­ζει ε­στί­ες πρα­σί­νου και η μα­ζι­κή χρή­ση χη­μι­κών στην καλ­λι­έρ­γεια των προ­ϊ­όν­των κα­τα­στρέ­φει το υ­πέ­δα­φος και μο­λύ­νει πο­τα­μούς, λί­μνες, θά­λασ­σες. Η ά­νευ μέτρου χρή­ση του αυ­το­κι­νή­του συμ­βάλ­λει α­κό­μα πιο πο­λύ στη ζο­φε­ρή βι­ο­τή των α­στι­κών κέν­τρων.
Τέ­λος, οι ε­στί­ες πο­λέ­μου κα­τα­δει­κνύ­ουν με τον πλέ­ον εμ­φα­νή τρό­πο την ύ­βρη του αν­θρώ­που έ­ναν­τι του έρ­γου του Θε­ού, κα­θώς η χρή­ση ε­ξε­λιγ­μέ­νων ό­πλων α­φα­νί­ζει τη ζω­ή και την προ­ο­πτι­κή της καλ­λι­έρ­γειας ση­μαν­τι­κών ε­κτά­σε­ων, με ό,τι αυ­τό συ­νε­πά­γε­ται.
Η ε­νερ­γεια­κή και ε­πι­σι­τι­στι­κή κρί­ση, που ή­δη πλήτ­τουν την αν­θρω­πό­τη­τα, α­πο­τε­λούν α­πτή έκ­φαν­ση της δο­κι­μα­σί­ας, που ή­δη βι­ώ­νει η κτίση, αλ­λά και των ε­περ­χόμε­νων δει­νών.
Συγ­χρό­νως, έν­το­νος προ­βλη­μα­τι­σμός α­να­πτύσ­σε­ται στην παγ­κό­σμια συ­ζή­τη­ση σχε­τι­κά με τη σχέ­ση α­γο­ράς και πε­ρι­βάλ­λον­τος, οι­κο­νο­μί­ας και οι­κο­λο­γί­ας, ι­σορ­ρο­πί­ας α­νάμε­σα στην α­ξι­ο­ποί­η­ση των α­να­νε­ώ­σι­μων και ή­πι­ων πη­γών ε­νέρ­γειας και στην πα­ράλ­λη­λη δι­α­φύ­λα­ξη του δα­σι­κού και φυ­σι­κού πλού­του, αλ­λά και για τους ό­ρους και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μι­α «πρά­σι­νη» και ταυ­το­χρό­νως υ­γιή α­νά­πτυ­ξη.
Α­πέ­ναν­τι σε αυ­τή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και στα με­γά­λα και συγ­χρό­νως επιτακτικά ε­ρω­τή­μα­τα, που θέ­τει η ε­πο­χή, με σε­βα­σμό έ­ναν­τι της Θεί­ας Δη­μι­ουρ­γί­ας και με αί­σθη­μα ευ­θύ­νης α­πέ­ναν­τι στις μελ­λον­τι­κές γε­νι­ές, κα­λού­μα­στε να δρά­σου­με ά­με­σα και με α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Ό­χι με ευ­χο­λό­για, αλ­λά με στο­χευ­με­νες ε­νέρ­γει­ες ο κα­θέ­νας α­το­μι­κά, στον καθημερινό τρό­πο ζω­ής του, αλ­λά και με συλ­λο­γι­κές δρά­σεις που στα­δια­κά μπο­ρούν να ε­πι­φέ­ρουν την ε­ξο­μά­λυν­ση της δι­α­σα­λευ­θεί­σας αρ­μο­νί­ας.
Η Εκ­κλη­σί­α της Ελ­λά­δος σχε­διά­ζει και υ­λο­ποι­εί δρά­σεις, οι ο­ποί­ες κα­λούν σε α­φύ­πνι­ση και ε­πα­γρύ­πνη­ση. Ο κό­σμος μας, ο οί­κος, τον ο­ποί­ον ο Θε­ός εμ­πι­στεύ­θη­κε στον άν­θρω­πο, εκ­πέμ­πει σή­μα κιν­δύ­νου. Ή­δη ο ό­ρος ‘’κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή’’ δι­α­φο­ρο­ποι­ή­θη­κε σε ‘’κλι­μα­τι­κή κρί­ση’’.
Με αί­σθη­μα ευ­θύ­νης α­πέ­ναν­τι στις ε­πό­με­νες γε­νι­ές ο­φεί­λου­με ως Εκ­κλη­σί­α να συν­δι­α­μορ­φώ­σου­με και να υ­λο­ποι­ή­σου­με με α­γά­πη προς το πε­ρι­βάλ­λον και τον πλη­σί­ον τις πρα­κτι­κές που μει­ώ­νουν την ε­πι­βά­ρυν­ση και ε­ξε­λι­κτι­κά την κα­τα­στρο­φή του. Αυ­τό θα πρά­ξου­με με στο­χευ­με­νες ε­νέρ­γει­ες και σε αυ­τή την προ­σπά­θεια δεν πε­ρισ­σεύ­ει κα­νείς.
Εί­ναι ώ­ρα να α­να­λά­βου­με συν­το­νι­σμέ­να και με συ­νερ­γα­σί­α ό­λων, θε­σμών, φο­ρέ­ων και προ­σώ­πων, συλ­λο­γι­κές δρά­σεις ό­λοι μα­ζί, ό­χι α­πλώς δεί­χνον­τας έμ­πρα­κτα τον σε­βα­σμό, την αγά­πη και την πρό­νοι­ά μας για το πε­ρι­βάλ­λον και το οι­κο­σύ­στη­μα, αλ­λά κυ­ρί­ως ε­νερ­γών­τας έγ­και­ρα και αποτελεσματικά, πριν να εί­ναι αρ­γά.­..