Δύσκολο, γιαβρούμ

Ενας συγγραφέας της γείτονος έγραψε: «Μόλις ο Τούρκος δει ένα δέντρο θέλει να το κόψει». Είναι μια φράση που περιέχει συμπυκνωμένα τον κατσαπλιαδισμό ως ιστορική νοοτροπία των διπλανών μας – και δεν ξέρω πόσο μπορούν να νοηθούν ως ενιαίος λαός αφού συναποτελούνται «από 72,5 μειονότητες» σύμφωνα με την τουρκική παροιμία, συν το ότι το 20% είναι Κούρδοι, που καραδοκούν να κάνουνε τη ζημιά.

Ολοι αυτοί οι άνθρωποι ζούνε σε έναν τόπο, τη Μικρά Ασία, όπου διέλαμψε επί χιλιάδες χρόνια ο ελληνισμός, δημιουργώντας ήδη τρεις αυτοκρατορίες πριν καν εμφανιστεί τουρκμενικό ρουθούνι στον ορίζοντα: Ελληνομακεδονική, Ελληνορωμαϊκή, Βυζαντινή, συν τις αρχαίες ελληνικές πόλεις, πριν, και το πόσα έχουνε δώσει, πάρα πολύ νωρίς, στον παγκόσμιο πολιτισμό. (Οι Οθωμανοί τι έδωσαν;). Ολες οι νυν τουρκικές πόλεις είναι πρώην ελληνικές – δεν ξέρω αν οι Τούρκοι ίδρυσαν έστω και μία καινούργια. Απλώς άλλαξαν τα έξοχα ελληνικά ονόματα, που αν τα παραθέσω, θα γεμίσει όλη η σελίδα. Επομένως, ποια Γαλάζια Πατρίδα και πράσινα άλογα, Ομέρ Βρυώνη;

Ποιος αναθεωρητισμός; Και ποιος θα βάλει το χρονικό όριο; Και τι θα γίνει αν αρχίσουμε και εμείς να αναθεωρούμε – μήπως θα έπρεπε να σταματήσουμε στον Ευφράτη («στα Φράατα πέρα»), στο Αφγανιστάν, στην Κριμαία, στο Γιβραλτάρ, στη Μασσαλία (Ελληνες την ίδρυσαν) και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου; Και τι θα γινόταν αν άρχιζαν τον αναθεωρητισμό και οι Ιταλοί λόγω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Γάλλοι λόγω Ναπολέοντος, οι Γερμανοί λόγω Χίτλερ και οι Ισπανοί με τους κονκισταδόρες; Το προσπάθησε ο Πούτιν με την Ουκρανία και βλέπουμε πού καταλήγει – άσε που φοβάται ήδη τη σκιά του εντός Ρωσίας, μη ξέροντας τι του ξημερώνει και σε ποια βότκα κρύβεται το δηλητήριο.

Τι μας λέει, λοιπόν, ο κ. Ερντογάν; Ποια μαγεμένα νησιά θυμήθηκε και χαίρεται; Εφτιαξε γύρω του μιαν αυλή που τον κολακεύει και λέγε-λέγε ο ένας στον άλλον το έχουνε πιστέψει κιόλας; Θα πεις αυτή είναι η ανιαρή μοίρα κάθε δικτάτορα: μόλις σταθεροποιηθεί πάνω στο άλογο αρχίζει και λιγουρεύεται κατακτήσεις – οπότε από εκεί αρχίζει και η πτώση του. Ιδού τα παραδείγματα: Μουσολίνι, Χίτλερ, Ιωαννίδης (Κύπρος) σ’ εμάς, Βιντέλα στην Αργεντινή – έπεσε μόλις εισέβαλε στα Φόκλαντ. Ο Σαντάμ Χουσεΐν αφότου μπήκε στο Κουβέιτ. Τώρα ο Πούτιν και ο Ερντογάν – αρχίζει και καταντάει ανιαρό, και με τις ίδιες πάντα παιδαριώδεις ρητορικές, τα ίδια κλισέ, τον ίδιο γύφτικο πρόλογο.

Βέβαια ο Ερντογάν προεκτείνει μια παραδοσιακή νεο-κεμαλική πολιτική (είπαμε τι κάνουνε αν δούνε ένα δέντρο – δεν το ξεχνούμε ποτέ αυτό) αλλά τώρα έχει και το πρόβλημα των επερχόμενων εκλογών: αν τις χάσει, ξέρει από τώρα ποια θα είναι η μοίρα και αυτού και της οικογένειάς του και τι θα βρει αν ψάξει η νέα κυβέρνηση που θα ‘ρθει – συν το ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες που έχει φυλακίσει, στρατιωτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί οι οποίοι, με το που βγούνε, θα ζητούνε σκληρή εκδίκηση. Το ξέρει. Δεν έχει αυταπάτες. Ξέρει και τι σημαίνει να έχει σκαρφαλώσει ο πληθωρισμός στην Τουρκία στο 70%. Κι ότι η Δύση τον έχει σχεδόν απομονώσει – οπότε δεν έχει άλλη διέξοδο, από μια ατραξιόν στο Αιγαίο, μήπως και συσπειρώσει κάποια κορόιδα και διασωθεί, ίσως, στις εκλογές. Κι από ό,τι φαίνεται είναι η μόνη του διέξοδος, γι’ αυτό είναι και πιο πιθανό παρά ποτέ κάποιο σοβαρό επεισόδιο στα νησιά, μήπως και ρεφάρει κάπως στο εσωτερικό μέτωπο. Διότι αν πέσει, η διαδοχή δεν θα είναι καθόλου ομαλή και για τον ίδιο και για άλλους δικούς του κενταυροζελέδες που τώρα κομπορρημονούν και διαγωνίζονται σε απειλές και παλικαρισμούς σε βάρος της Ελλάδος, της Ευρώπης και της Δύσης.

Μάλλον θα προσπαθήσει, επομένως, λόγω απελπισίας, να το κάνει το event σε κάποιο νησί. Αλλά δεν θα είναι καθόλου εύκολο και, εφόσον ζοριστεί, τότε είναι που οι συμπατριώτες του θα τον σταυρώσουν κανονικά. Δεν θα είναι εύκολο, γιαβρούμ, για πολλούς λόγους: πρώτον δεν πρόκειται να υπάρξει αιφνιδιασμός – τους περιμένουμε εδώ και καιρό, άγρυπνα. Είμαστε στρατιωτικά πολύ ισχυροί, πλέον, και πολύ προπονημένοι. Η αεροπορία και το ναυτικό μας δεν υπολείπεται, αντιθέτως. Διπλωματικά είμαστε ενισχυμένοι και μπορεί η τουρκική πολιτική να είναι «αγχίστροφη» όπως έγραψε κάποτε ο Μανουήλ Γεδεών, αλλά και η δική μας πλέον είναι πιο πλατιά, εξίσου επιδέξια, με ισχυρότερες συμμαχίες (ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) και με άκρως αυξημένη αξιοπιστία. Το φρόνημα και η αυτοπεποίθηση υπάρχουν, συν την οργή. Οι ντόπιοι δοσίπρωκτοι (ψοφοδεείς οπαδοί της επίκυψης) είναι ελαχιστότατοι και στα όρια του γραφικού, πια.

Ο Ερντογάν θέλει να κάνει ένα άλμα για να γλιτώσει αλλά μάλλον θα αποδειχτεί salto nel vuoto (βουτιά στο κενό). Τα περιθώρια είναι στενά και η Δύση τού τη φυλάει. Κι ένα να ξέρει: δεν είμαστε ούτε στα 1922, ούτε στα 1897. Η συγκυρία μας ευνοεί, ενώ εκείνον τον περιμένουνε πολλοί να κάνει το στραβοπάτημα. Και ίσως το κάνει. Διότι είναι οι ίδιοι οι Τούρκοι που λένε πως «άμα γεράσει το μουλάρι κατουράει ακόμα και τον τοίχο του τζαμιού». (Χάνει την αίσθηση των ορίων και των πραγμάτων).

Κι αν έχει την πτωχαλαζονεία να μισεί την πολιτισμένη Δύση, σκέψου πόσο δικαιούνται να τον απεχθάνονται οι Δυτικοί – ειδικά εμείς, για γνωστούς λόγους. Οσο, δε, για την Αγια-Σοφιά, ό,τι και να κάνουν δεν θα γίνει ποτέ δική τους και το ξέρουν. Για έναν κυρίως λόγο: δεν τους αξίζει. Στέκει υπεράνω. Και ξηλώνουνε κονιάματα απ’ τους ιερούς τοίχους της και τα παίρνουνε σπίτι οι κατσαπλιάδες – να τα κάνουνε τι; Ντουβάρ μπαϊλντί;