«Το Σμαραγδένιο Βουνό»: Το νέο μυθιστόρημα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου

Στα βιβλιοπωλεία θα βρίσκεται σύντομα το νέο βιβλίο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου με τίτλο «Το Σμαραγδένιο Βουνό».

Οπως ενημέρωσε η ίδια η συγγραφέας με ανάρτησή της, ήδη βρίσκεται στο βιβλιοδετείο και σε λίγες μέρες θα υπάρχει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.

Αναφέρει χαρακτηριστικά η κ. Λαμπαδαρίδου Πόθου:

«Η συγκίνησή μου μεγάλη. Πολλά χρόνια έχω να βγάλω ένα καινούριο μυθιστόρημα. Και δεν θέλω να πιστεύω πως θα είναι το τελευταίο μου αυτό. Από τη στιγμή που άρχισε να ετοιμάζεται στις εκδόσεις Πατάκη, ξεκίνησα να γράφω ένα καινούριο που εδώ και δεκαετίες βασανίζει σαν θέμα τη σκέψη μου. Έτσι στο πείσμα του Πανδαμάτορα και στους πόνους που φέρνει για να μας αχρηστεύσει στην πιο γεμάτη από ενοράσεις και αλήθειες στιγμή μας, θα ήθελα να το μπορέσω.

Δεν θα πω πολλά πράγματα για το Σμαραγδένιο μου. Στην προηγούμενη ανάρτησή μου είπα: Είναι όσα δεν μπόρεσα, όσα δεν τόλμησα, όσα φοβήθηκα. Σήμερα θα προσθέσω και: Είναι όσα με έβγαλαν από αυτά που πίστευα για να αναρωτηθώ αν υπάρχουν άλλοι κόσμοι κρυμμένοι και αόρατοι που εξουσιάζουν τον στέρεο κόσμο της πραγματικότητάς μας.  Κόσμοι χωνεμένοι στον δικό τους χωροχρόνο, κόσμοι μαγικοί, ίσως, σμαραγδένιοι ή και ανελέητοι ενίοτε σαν το “ανελέητο παραμυθι της ζωής” που εμένα με βρήκε στο τέλος του καλοκαιριού.

Είναι η πιο ανατρεπτική μου γραφή.

Αυτό μόνο θα πω.

Μου δημιούργησε αμφισβήτηση βαθιά σε όλα όσα πίστευα. Με έφερε μπρος σε άλλες αλήθειες, αστραφτερές, ίσως, όμως με την αμφισβήτηση μέσα τους. Ο μύθος του είναι η ίδια η ανατροπή. Η μεταφυσική του διάσταση μου ξέφευγε κάποιες φορές. Με έβαζε σε σκέψεις άβατες. Μου έδωσε την εξουσία να ανεβαίνω και να κατεβαίνω τους αιώνες, να ζω κομμάτια από τις περασμένες μου ζωές. Να ακροπατώ πανω στο χείλος της αβύσσου άνω και κάτω Μία και Ωυτή. Όμως δεν με βοήθησε με την έννοια της γαλήνης. Αντίθετα με έσπρωξε να πάω πιο πέρα. Να ψάξω πιο βαθιά.  Σαν να ζητούσε και όλο να ζητούσε. Και τι συγκίνηση βγάζει αυτή η  δυνατότητα να εξουσιάζεις τον Χρόνο, να τον σπρώχνεις ελάχιστα με το χέρι σου και να αλλάζεις αιώνα. Μια Μύηση στο σαγηνευτικό παιχνίδι της  συνάντησης Ή της αναμέτρησης με το Ακατανόητο, θα το έλεγα.

Αυτά μπόρεσα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα. Τα άλλα θα τα δείτε εσείς.  Και ζητώ την επιείκειά σας. Είμαστε όλοι συνταξιδιώτες αβοήθητοι στο πεπρωμένο ταξίδι του Χρόνου. Ο Κίρκεγκωρ είπε: “Όποιος έζησε στην αγωνία δεν μπορεί να τρομοκρατηθεί από το πεπρωμένο του”. Ισχύει άραγε;

Φίλοι μου, φίλες μου, αγαπημένοι αναγνώστες των βιβλίων μου, να είστε όλοι καλά Καλύτερα! Εμένα πάντως με τρομοκρατεί κάποιες φορές αυτό το “πεπρωμένο ταξίδι”. Και αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να τον ευμενίσουμε τον Χρόνο! Να του προσφέρουμε νοητές χοές! Όμως πώς;

Παραθέτω μια μικρή παράγραφο:  

“Τη μέρα που ο χρόνος σωριάστηκε στα πόδια μου μια μάζα ερείπια, αισθάνθηκα πως μπορούσα να τον εξουσιάζω.

Οι προηγούμενες ζωές μου είχαν γίνει σαν υδάτινες, με μια διαφάνεια κρυστάλλινη, και μπορούσα να τις ζω ταυτόχρονα, να συμμετέχω στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τότε, πραγματικά, και

την ίδια στιγμή να ζω το σήμερα, πάει να πει, να ζω τη ροή του χρόνου

στις πιο φυσικές του αναλογίες.

Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πώς πέθανα.

Και εάν ήταν ένας θάνατος αυτό.

Μπορεί να ήταν ένας μαγικός ύπνος.

Ή ένα μαγικό όνειρο.

“Ζων δε άπτεται τεθνεώτος εύδων”, είπε ο Εφέσιος.
Αυτός που κοιμάται αγγίζει τον χώρο του θανάτου.
Και ούτε ξέρω τι ήταν αυτό που έκανε τον χρόνο να ερειπωθεί
τόσο αξιοθρήνητα μπρος στα μάτια μου, να γίνει ένας σωρός από συντρίμμια γύρω μου, έτσι που να με ελευθερώσει σιγά σιγά

από την εξουσία του.

Ξαφνικά βρέθηκα με αυτή την περίεργη ικανότητα να μετακινώ

τον χρόνο, σαν κάτι μαγικό να έγινε στο ταλαιπωρημένο σώμα μου.

Ήταν τότε που σύρθηκα πάνω στο ξύλινο πάτωμα να φτάσω

τον ασημένιο καθρέφτη. Μα δεν μπορούσα.

Ένιωθα πως έκλεινε στα βάθη του όλες τις περασμένες μου ζωές,

μια πάνω στην άλλη, και τις κρατούσε σφιχτά δεμένες

μέσα σ’ έναν χρόνο νεκρό ή καταργημένο.

Σύρθηκα λίγο ακόμα πάνω στα σανίδια που έτριζαν τη σιωπή τους,

λίγο ακόμα, να φτάσω τουλάχιστο το παλιό μεντέρι

το λακκουβιασμένο από το σώμα της Ελένης, τότε.

Και εκεί έγειρα στο βαθούλωμα του κορμιού της και

κοιμήθηκα.

Ο ύπνος μάς προστατεύει, έλεγα, καθώς βυθιζόμουν

στο βαθύ γλαυκό που επεκτείνεται σαν θάνατος.

Και το πρωί που ξύπνησα…”