H Κατερίνα Παναγοπούλου συνεχίζει την παράδοση των δυναμικών γυναικών που ανα λαμβάνουν τα ηνία ενός κεντρικού δελτίου ειδήσεων μεγάλου καναλιού, στην περίπτωσή της του μεγαλύτερου. Η newscaster του Mega ήξερε από πολύ μικρή πως θα ασχοληθεί με το επάγγελμα.

Το μικρόβιο της μπήκε όταν παρακολουθούσε ειδήσεις στο πλευρό των γονιών της. Μάλι- στα, όπως έχει δηλώσει έκανε πρόβες μπροστά στον καθρέφτη της για το πώς θα παρουσίαζε στο μέλλον ένα δελτίο.

Μπήκε στο χώρο της δημοσιογραφίας ούσα ακόμα φοιτήτρια και πριν βρεθεί απέναντι από το autocue πέρασε από το πολιτικό και οικονομικό ρεπορτάζ, ενώ έχει εργαστεί για καιρό στο ραδιόφωνο και σε εφημερίδες. Έχει κάνει χρόνια ενόργανη και ρυθμική και μετέφερε την πειθαρχία του αθλητισμού και στην τωρινή της καριέρα.

Της αρέσει άλλωστε να είναι μέρος μιας ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό. Η Κατερίνα Παναγοπούλου δεν πτοείται από κακόβουλα σχόλια, αλλά ούτε και διστάζει να σχολιάσει τα κακώς κείμενα του κλάδου που υπηρετεί.

Διαβάστε τη συνέντευξη της Κατερίνας Παναγοπούλου στο Donw Town

Τι ξεχωρίζει για σένα το newsroom του Mega από άλλα που έχεις δουλέψει και κρύβεται πίσω από την επιτυχία του δελτίου;

Το πιο δυνατό χαρτί είναι η ομάδα που έχει το δελτίο μας, η οποία θέλει να κάνει πρωταθλητισμό. Πιστεύουμε σε αυτό που κάνουμε και έχουμε πίσω μας την κεφαλή του Mega, που μας στηρίζει απόλυτα. Προσωπικά πάντα θέλω να παίζω για τη φανέλα. Αυτό με κινητροδοτεί. Η φανέλα! Δημιουργούμε ως ομάδα ένα δελτίο για το περιεχόμενο του οποίου αισθανόμαστε περήφανοι. Νομίζω ότι η πρωτιά του δελτίου του Mega ήρθε επειδή δεν μας ενδιαφέρουν μόνο τα νούμερα. Ήταν εξαρχής συνειδητή επιλογή να μην υποκύψουμε σε εύκολους εντυπωσιασμούς, κραυγές και λαϊκισμούς. Προφανώς θέλουμε να απευθυνόμαστε σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες, αλλά βασικός στόχος μας είναι να ενημερώνουμε υπεύθυνα όσους μας εμπιστεύονται – και το λέω με πάσα ειλικρίνεια. Συνεπώς, πολλές φορές επιλέγουμε συνειδητά θέματα τα οποία μπορεί να μην είναι τόσο εύληπτα ή να μην φέρνουν νούμερα, αλλά θεωρούμε ότι είναι χρέος μας να τα μεταδώσουμε. Επομένως, νιώθουμε διπλά δικαιωμένοι που αυτή η στάση βρίσκει ανταπόκριση και καταφέρνουμε να είμαστε το πρώτο δελτίο σε τηλεθέαση. Διότι αυτή η τηλεθέαση δεν ήρθε ως αποτέλεσμα εύκολων λύσεων. Όταν βλέπω την ανάλυση λεπτού στην τηλεθέαση και διαπιστώνω ότι ένα θέμα που δεν ήταν τόσο «εύκολο» πήγε καλά, χαίρομαι διπλά επειδή νιώθω ότι εκείνη τη στιγμή κλείσαμε το μάτι ο ένας στον άλλον με τον τηλεθεατή.

Οι ειδήσεις στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως, είναι οριακά ζοφερές. Έχεις νιώσει το συναισθηματικό βάρος να είναι δυσβάσταχτο; Ποιες ειδήσεις σού προκάλεσαν μεγαλύτερη ψυχολογική αναστάτωση;

Πολλές φορές έχω συγκινηθεί ή εξοργιστεί και το έχω δείξει. Ανέκαθεν λειτουργούσα αυθόρμητα την ώρα του αέρα. Καταρχάς, στον πόλεμο της Ουκρανίας μου φαίνεται αδιανόητο ότι, τη στιγμή που βομβαρδίζονται νοσοκομεία, σφαγιάζονται άμαχοι και βιάζονται βρέφη, κάποιοι κρατούν ίσες αποστάσεις, κάνουν γενικόλογες δια- κηρύξεις «υπέρ της ειρήνης» και αρνούνται να καταδικάσουν ευθέως τον εισβολέα. Πόσο μου άρεσε ο χαρακτηρισμός που τους απέδωσε ο Σαββόπουλος: «μπανάλ αιώνιοι έφηβοι»! Ψυχικά με εξαντλούν ειδήσεις για bullying. Παιδιά αυτοκτονούν και ως κοινωνία απλώς παρακολουθούμε.

Υπήρξαν στιγμές που καλεσμένος σε έχει φέρει στα όριά σου;

Αρκετές! Αλλά γι’ αυτό πρέπει να έχεις μια σχετική εμπειρία από το ρεπορτάζ πριν παρουσιάσεις δελτίο ειδήσεων ώστε να έχεις εξασκηθεί να διατηρείς την ψυχραιμία σου, για να μη φτάσεις αντί για δελτίο να κάνεις σόου. Θεωρώ, μωρέ, τόσο παρωχημένο το σκηνικό όπου τσακώνεται ο παρουσιαστής με τον υπουργό! Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που όταν στριμώχνεται κάποιος πολιτικός, για να ξεφύγει, βάζει την κασέτα στοχοποίησης των δημοσιογράφων και του Τύπου. Εκεί θα απαντήσω, και μάλιστα αυστηρά.

Μιλώντας για τους πολιτικούς, ποια είναι η άποψή σου για τους εγχώριους πολιτικούς; Είναι αυτό που δείχνουν στο φακό ή πίσω από τις κάμερες είναι διαφορετικοί;

Με το που κλείνει η κάμερα κάποιοι χαλαρώνουν, λύνουν τη γραβάτα, φέρονται απλά και αποκαλύπτουν το χιούμορ τους, ενώ υπάρχουν και αρκετοί που φέρονται εξαιρετικά επηρμένα. Το αστείο είναι πως πιο επηρμένοι και απόμακροι είναι αυτοί που παριστάνουν προς τα έξω τους απλούς και τους cool.

Ποιο το τίμημα να εκφράζεσαι δημόσια σχετικά με την πολιτική, ούσα πετυχημένη δημοσιογράφος, και ποιο το κέρδος;

Να σου πω την αλήθεια δεν το αντιλαμβάνομαι ως δίπολο: κέρδος-τίμημα. Θεωρώ χρέος του δημοσιογράφου να είναι ειλικρινής απέναντι στον πολίτη και να μην κρύβει τις απόψεις του, γιατί διαφορετικά τις περνάει υπόγεια μέσα από την είδηση αλλοιώνοντάς την. Δεν υπάρχει δημοσιογράφος χωρίς άποψη για όσα συμβαίνουν. Συνεπώς, πρέπει να είσαι τίμιος και να εκφράζεις την αλήθεια σου για να ξέρει ο πολίτης ποιον έχει απέναντί του. Και αφού ξέρει ποια είμαι, θα επιλέξει αν θα με βλέπει στο δελτίο του Mega ή αν θα διαβάζει τη στήλη μου στα «ΝΕΑ».

Μια όμορφη γυναίκα σαν κι εσένα πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο για να αποδείξει την αξία της ως δημοσιογράφος;

Θα σ’ το αντιστρέψω και θα σου πω ότι αυτό που έχω διαπιστώσει εγώ είναι ότι μία καλή εμφάνιση λειτουργεί υποσυνείδητα θετικά δημιουργώντας μια καλή προδιάθεση. Πολλώ δε μάλλον σε χώρους όπως η τηλεόραση, που υπάρχει η δύναμη της εικόνας. Επομένως, μάλλον θετικά λειτουργεί και δεν πιστεύω πως πρέπει να το δαιμονοποιούμε. Καταλαβαίνω πώς το ρωτάς, αλλά θα έλεγα ότι σε ένα τόσο ανταγωνιστικό επάγγελμα, στο οποίο οι επιδόσεις μετριούνται καθημερινά με νούμερα (πίνακες τηλεθέασης, «κλικ» για τους δημοσιογράφους των sites, αναγνωσιμότητες κ.ο.κ.). σβήνει η δυσπιστία απέναντι σε μια ωραία εμφάνιση και αυτό που μετράει είναι η ουσία. Ναι, προφανώς υπάρχουν και κάποιοι που θα σε αντιμετωπίσουν με κλισέ, αλλά από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα δεν έδινα σημασία σε
τέτοιες συμπεριφορές ούτε με επηρέασαν ποτέ.

Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα που θέλει αφοσίωση και αρκετό χρόνο από την προσωπική ζωή σου. Κοιτάζοντας πίσω θεωρείς ότι άξιζε τον κόπο και τις χαμένες προσωπικές στιγμές για χάρη του ρεπορτάζ και των ειδήσεων;

Δεν τις αντιλαμβανόμουν ως χαμένες στιγμές. Η πορεία που διαγράφουμε διαμορφώνει την προσωπικότητά μας. Άσε που δεν ένιωσα να θυσιάζω κάτι. Όταν με ενδιέφερε να βρω χρόνο για τις προσωπικές μου στιγμές, πάντα το έκανα. Νομίζω ότι είναι και λίγο άλλοθι το «δεν προλαβαίνω, έχω δουλειά». Όταν πραγματικά θέλεις να κάνεις
κάτι, πίστεψέ με, το χρόνο τον βρίσκεις. Εγώ τουλάχιστον έτσι έκανα. Δεν είμαι ο τύπος του «είμαι ερωτευμένη μόνο με τη δουλειά μου».

Όταν λοιπόν δεν ασχολείσαι με τις ειδήσεις, τι κάνεις για να αποφορτίζεσαι; Ή δεν έχεις τέτοιο mood;

Φυσικά και έχω. Είναι τρομερό πόση υπερένταση έχω μετά το δελτίο. Οι δικοί μου άνθρωποι γελάνε και μου λένε πως μετά μιλάω πιο δυνατά, χειρονομώ πιο έντονα, γενικά βρίσκομαι σε ένταση. Ώσπουσιγά σιγά σιγά, όσο περνάει η ώρα, υποχωρεί και φτάνω στο αντίθετο άκρο. Πέφτω σε κατατονία! Μου αρέσει μετά το δελτίο να πηγαίνω για φαγητό με ένα δικό μου άνθρωπο και να μιλάμε ώρες για τα πάντα. Είμαι των δυαδικών σχημάτων. Μπορώ να περάσω εξίσου καλά στο σπίτι ή σε εστιατόριο. Το βασικό για εμένα δεν είναι το πού, αλλά το με ποιον. Τις υπόλοιπες μέρες που δεν έχω δελτίο κάνω βόλτες, βλέπω ξανά και ξανά σειρές που μου αρέσουν –με πρώτη το «Houseof cards»– και τελευταία –από εκεί που δεν γυμναζόμουν εδώ και πολλά χρόνια– άρχισα να κάνω TRX και μου αρέσει πολύ. Όλοι όσοι με γνωρίζουν στοιχημάτιζαν ότι θα κάνω λίγο και θα το παρατήσω, αλλά κόλλησα! Το αστείο είναι πως μου έλεγαν «αφού βαριέσαι τη γυμναστική κάνε pilates που είναι πιο ξεκούραστο». Ξεκίνησα λοιπόν με pilates, αλλά κατέληξα στο TRX και, παρόλο που είναι δέκα φορές πιο έντονο, έχω κολλήσει.

Έκανες χρόνια πολιτικό ρεπορτάζ σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο και βρίσκεσαι σε έναν κλάδο της δημοσιογραφίας που φημίζεται για τις σκληρές συνθήκες εργασίας. Έχεις αντιμετωπίσεις ποτέ διακρίσεις λόγω φύλου ή ηλικίας;

Oταν ξεκίνησα μικρή –διότι ξεκίνησα πολύ μικρή, από τα 18 μου παράλληλα με τις σπουδές μου στο Πάντειο– ήμουν τόσο παθιασμένη με το επάγγελμα, που νομίζω πως αυτό το πάθος που έκανε τα μάτια μου να γυαλίζουν τους έκανε να με εμπιστευθούν. Οπότε, λόγω ηλικίας δεν θα έλεγα πως αντιμετώπισα δυσπιστία. Όσον αφορά στο φύλο μου, πράγματι είναι ανδροκρατούμενο το πολιτικό και το οικονομικό ρεπορτάζ που έκανα για χρόνια, όμως η δυσπιστία ίσως υπάρχει μέχρι τη στιγμή που θα σου αναθέσουν το ρεπορτάζ. Εάν δουν ότι το φέρνεις εις πέρας σταματούν τα άλλα. Είναι τόσο ανταγωνιστικός ο χώρος που όλοι ψάχνουν την είδηση. Εάν κάποιος τη φέρνει, το φύλο του αποτελεί περιττή πληροφορία.

Έχεις έντονη παρουσία στα social media και εκφράζεις τις απόψεις σου για πρόσωπα και καταστάσεις της επικαιρότητας. Σε αφορούν οι αντιδράσεις του κοινού ή τις θεωρείς αναμενόμενο κομμάτι του δημόσιου διαλόγου; 

Θεωρώ αναμενόμενο πως όταν εκφράζεις άποψη και συνειδητά λες αυτό που πιστεύεις, ακόμα και αν γνωρίζεις ότι είναι αντιδημοφιλές, θα υπάρξουν αντιδράσεις. Με απασχολούν όσες απόψεις εκφράζονται επώνυμα και τεκμηριωμένα. Με όσους μοιράζουν ψόφους και κατάρες ή επιδίδονται σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο μας χωρίζει
ηθική, αισθητική και πολιτισμική άβυσσος, οπότε δεν διαβάζω καν τα σχόλιά τους. Ξέρεις τι νομίζω ότι συμβαίνει κάποιες φορές; Επειδή απευθύνονται σε κάποιον, οποιονδήποτε βρουν μπροστά τους, φαντασιώνονται ότι κάνουν διάλογο μαζί του χωρίς να σκέφτονται ότι το πιθανότερο είναι ο άλλος να μην έχει καν πάρει χαμπάρι το σχόλιο. Ας πούμε ανώνυμα troll που σκοπίμως δημιουργούν καβγάδες, εντάσεις και δράματα δεν τα βλέπω καν. Κάποτε διάβαζα διαγώνια από περιέργεια, τώρα πια το βαρέθηκα κι αυτό. Είναι τόσο κλισέ οι αντιδράσεις!

Πώς αντιμετωπίζεις όσους ασκούν ανώνυμα κριτική πίσω από μια οθόνη και ποια είναι η άποψη σου γι’ αυτούς;

Oτι έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο! Υπάρχουν βέβαια και τα έμμισθα κομματικά troll, που στοχευμένα επιδίδονται σε συστηματικές δολοφονίες χαρακτήρων όσων «ενοχλούν». Ακόμα κι αυτό πια το θεωρώ παρωχημένο. Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι πολλές φορές οι ομάδες στα social media είναι μικρόκοσμοι που έχουν την ψευδαίσθηση ότι επηρεάζουν, ενώ στην πραγματικότητα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ενδυναμώνοντας απόψεις που ήδη έχουν.

Στην Ελλάδα, και όχι μόνο, ακούμε συχνά κριτική για τη στάση των δημοσιογράφων σε θέματα που αφορούν την κοινωνία. Θεωρείς βάσιμη αυτή την κριτική; Πιστεύεις ότι οι δημοσιογράφοι είναι η φωνή της κοινωνίας ή όχι;

Προσπαθούμε να είμαστε. Αν και κάποιες φορές μπερδευόμαστε και είμαστε η φωνή του κομματιού της κοινωνίας που φωνάζει πιο δυνατά… Οι σιωπηρές πλειοψηφίες αδικούνται από το δημοσιογραφικό λόγο γιατί δεν φέρνουν νούμερα, δεν δημιουργούν θόρυβο, δεν σηκώνουν γροθιά. Ξέρεις τι είδα εγώ ότι συνέβη στα δύσκολα χρόνια
της κρίσης; Αντί οι δημοσιογράφοι να πιέζουμε για περισσότερες μεταρρυθμίσεις και πιο γρήγορες αλλαγές, αντί να πούμε σκληρές αλήθειες, συχνά πλειοδοτούσαμε στο παιχνίδι της δημαγωγίας επειδή αυτό έφερνε νούμερα. Το πληρώσαμε μαζί με την κοινωνία.

Θα έκανες περισσότερες θυσίες για ένα σημαντικό ρεπορτάζ ή για ένα σύντροφο;

Θα κάνω πάντα θυσίες γι’ αυτό που με γεμίζει τη δεδομένη στιγμή και γι’ αυτό που με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη. Και για τα δύο θα έκανα. Είμαι άνθρωπος του «όλα πολύ», που δίνεται ολοκληρωτικά και μπορεί να αφιερώσει τα πάντα για κάτι που θέλει ή πιστεύει, χωρίς να βάζει όρους και προϋποθέσεις. Είτε είναι σύντροφος είτε δουλειά. Αρκεί τα συναισθήματα να χτυπούν κόκκινο. Για μένα αυτό είναι το μόνο που μετράει: Να χτυπάει η καρδιά μου δυνατά.

Σε ενοχλεί να εισβάλλει η δημοσιότητα στην προσωπική σου ζωή;

Δεν θεωρώ ότι η προσωπική ζωή της παρουσιάστριας ενός κεντρικού δελτίου ειδήσεων πρέπει να απασχολεί τη δημοσιότητα. Και είμαι απόλυτη σε αυτό. Η επικαιρότητα είναι συχνά τόσο δυσάρεστη ή βαριά, που δεν έχει θέση η δημόσια διαφήμιση προσωπικής ευτυχίας. Άσε που έχω διαπιστώσει πως όταν κάποιος διαφημίζει την προσωπική του ευτυχία, συνήθως κάτι κρύβεται από πίσω. Γενικότερα όμως ανέκαθεν ήμουν αντίθετη στο να μιλάω για την προσωπική μου ζωή. Οι πολίτες περιμένουν από την παρουσιάστρια του δελτίου ειδήσεων να ενημερωθούν για θέματα όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ακρίβεια ή η πολιτική κατάσταση και το τελευταίο που τους απασχολεί είναι να μάθουν πτυχές της προσωπικής της ζωής ή να την ακούν να μιλάει για τις σχέσεις της. Επιπροσθέτως, ως δημοσιογράφος γνωρίζω καλά πως αν μπεις στο παιχνίδι αυτού του είδους της δημοσιότητας, μετά δεν έχει τέλος.

Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να νιώσει ανασφάλεια από την κριτική που φέρνει η έκθεση;

Όχι τόσο από την κριτική που φέρνει η έκθεση όσο από την έκθεση αυτή καθεαυτή, που μέρα με τη μέρα συνειδητοποιώ ότι μπορεί να γίνει πολύ πιεστική. Πράγματι, κάποιες φορές η ζωή σου γίνεται διάφανη και γι’ αυτό προσπαθώ να είμαι προσεκτική και αυστηρή στο τι θα κάνω δημόσια και στην εικόνα που θα βγει. Δεν τα καταφέρνω πάντα διότι πολλές φορές δεν περνάει από τον έλεγχό μου, αλλά και επειδή ως άνθρωπος είμαι λίγο ροκ και πολύ αυθόρμητη, αλλά προσπαθώ. Έχω στο μυαλό μου πως ό,τι κάνω αντανακλάται σε ένα δελτίο ειδήσεων και συχνά πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται «τώρα αυτό που συμβαίνει συμβαδίζει με την εικόνα που θέλω να
έχω στο δελτίο;». Και βέβαια προφανώς υπάρχουν στιγμές που με έχει πιέσει το να υπάρχουν συζητήσεις για εμένα ή την προσωπική μου ζωή. Όμως, ως προς το εμφανισιακό που αναφέρατε, δεν καταπιέζομαι καθόλου. Κυκλοφορώ τελείως χύμα και όπως νιώθω κάθε στιγμή.

Headlines