Το ξυδάτο χταπόδι, το γουρούνι, ο κόκορας και μια χώρα σε αφασία

Και αφού λύσαμε όλα τα προβλήματα ως χώρα, είπαμε να ασχοληθούμε με το χταπόδι και τις λοιπές γαστρονομικές απολαύσεις εκατομμυρίων πολιτών.

Γιατί αν κάποιος αδαής με την ελληνική πραγματικότητα προσγειωνόταν στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» κι άνοιγε τα social media για να ενημερωθεί για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα, θα έμενε έκπληκτος.

Εκπληκτος με το πώς έσονται πρώτοι οι τελευταίοι. Και πώς μπορούμε να τσακωθούμε ακόμη και για τα χταπόδια.

Κι όχι μόνο γι’ αυτά. Είναι βέβαιο ότι τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να γίνουν εμβριθείς αναλύσεις για το αν πρέπει να τρώμε το χοιρινό.

Διότι οι καλά γνωρίζοντες λένε ότι το γουρούνι είναι πανέξυπνο.

Δεν πρέπει να τρώμε ούτε τον κόκορα, γιατί οι ορνιθολόγοι επιμένουν ότι είναι από τα πιο έξυπνα είδη του ζωϊκού βασιλείου.

Και προσοχή. Μην σκοτώνετε τις κατσαριδούλες στο σπίτι σας διότι είναι πανέξυπνες, μιας και καταφέρνουν να επιβιώνουν ακόμη και από… πυρηνικό πόλεμο.

Όχι, δεν είμαστε σοβαρή χώρα, διότι ακόμη και μια ενδεχομένως σοβαρή συζήτηση για το τι πρέπει να τρώμε, τι κινδυνεύει και πρέπει να το προστατέψουμε και τι είναι έξυπνο ή χαζό, εμείς το μετατρέπουμε σε χαβαλέ.

Σε χαβαλέ που τελικά καταλήγει σε μίσος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μπορεί και σε πολιτική αντιπαράθεση.

Διότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του ελεύθερα, όπως και να τρώει ή να μην τρώει ό,τι αυτός επιθυμεί.

Διότι κανείς δεν μπορεί να γράψει ένα άρθρο για τη σωτηρία του χταποδιού, του γουρουνιού ή της όρνιθας, χωρίς να υπάρχει από την άλλη πλευρά της Ιστορίας, ο «εξυπνάκιας».

Διότι η χώρα πράγματι έχει λύσει όλα της τα προβλήματα, οπότε μπορεί με άνεση να κάνει γκουρμέ συζητήσεις, να απορρίπτει φαγητά ή να προτείνει συνταγές ως άλλος Master Chef.

«Να το φάω ξυδάτο ή κοκκινιστό το χταπόδι; Με κοφτό μακαρονάκι ή με πατάτες ο κόκορας;» Και άλλα όμορφα.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα το 2050 θα έχει περισσότερο από το 1/3 του πληθυσμού σε ηλικία… συνταξιοδότησης, δεν μας απασχολεί.

Ότι 8 στους 10 εργοδότες δεν βρίσκουν προσωπικό με ταλέντο, διότι προφανώς τα παιδιά μας είτε φεύγουν στο εξωτερικό είτε η Παιδεία καταστρέφει τις δεξιότητές τους, δεν πρέπει να μας απασχολεί.

Ούτε φυσικά οι απειλές του γείτονα για πόλεμο ή το νέο κύμα πανδημίας που σαρώνει μέσα στο καλοκαίρι και πολλοί φοβούνται ότι το φθινόπωρο θα έχουμε νέα lockdown, είναι ικανά να μας συγκινήσουν.

Μήπως θα έπρεπε να μάθουμε τι θα συμβεί στην οικονομία το χειμώνα αν συνεχιστεί το κύμα ακρίβειας;

Μήπως θα πρέπει να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση να κάνει πράξη τις δεσμεύσεις της για μεγάλες επενδύσεις, βιώσιμη ανάπτυξη και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας;

Μήπως να ξαναδούμε σοβαρά κοινωνικά θέματα στα οποία η χώρα μας είναι τόσο πίσω όσο η παρουσία του χταποδιού στον πλανήτη;

Τι λέμε άραγε για το γεγονός ότι οι γυναικοκτονίες, η βία κατά γυναικών, οι βιασμοί, ο υποβιβασμός του… ασθενούς φύλου, παραμένουν έθιμα για την Ελλάδα;

«Ελα μωρέ, βγήκαν ξανά οι φεμινίστριες και οι δικαιωματιστές και μιλάνε». Ετσι το αντιμετωπίζουμε.

Μήπως να μιλήσουμε ξεκάθαρα, χωρίς φόβο, πάθος και ντροπή για τους «διαφορετικούς» συνανθρώπους μας. Για την LGBTQI+ κοινότητα χωρίς να λειτουργούμε με τη λογική της κλειδαρότρυπας;

Να εξοργιστούμε μήπως γιατί στην Κρήτη σκοτώνονται ακόμη παλικάρια 22 ετών για μικροδιαφορές και βεντέτες; Ή μήπως εκεί η οπλοκατοχή είναι νόμιμη, κλείνουμε τα μάτια, αλλά δεν ξεχνάμε να βρίζουμε τους Αμερικανούς;

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα χταπόδια, τις κότες και τα γουρούνια. Ας επιτρέψουμε στον καθένα να τρώει ό,τι θέλει, αρκεί να μην επηρεάζει τη διατροφική αλυσίδα και αρκεί να μην κινδυνεύουν είδη του ζωϊκού βασιλείου.

Κι ας ασχοληθούμε με την καθημερινότητα που μας πνίγει. Ας δείξουμε τουλάχιστον ότι είμαστε σοβαροί.