Η Σοφία Μαυραγάνη μιλάει στο in για μια παράσταση που «ανεβαίνει» σε στούντιο νυχιών, καφενείο και υδραγωγείο

“Επιθυμείς ακατόρθωτα πράγματα” λέει η Ισμήνη στην Αντιγόνη στο έργο του Σοφοκλή.  Η Αντιγόνη ως διαπολιτισμικό ερώτημα για το δίκαιο και την ενσώματη αντίσταση είναι η αφορμή για τη δημιουργία του έργου. Πώς επανερχόμαστε στην Αντιγόνη όταν έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για αυτή κι ενδεχομένως χωρίς αυτή;

Το “A Live” της Σοφίας Μαυραγάνη τροφοδοτείται από πεδία θεωρίας, πράξης, κειμενικότητας, ήχου και σωματικότητας και κινείται στα όρια της συναυλίας, της διάλεξης και της παράστασης χορού. Μια χορογραφία λέξεων και εννοιών πάνω σε κείμενα και σκέψεις των: Αθηνά Αθανασίου, Αν Κάρσον, Φρεντ Μότεν, Τζούντιθ Μπάτλερ, Τζίνα Πολίτη, και Έλενα Τζελέπη.

Ένα έργο που πρωταγωνιστούν οι ιδέες που προκύπτουν από τις πράξεις της Αντιγόνης. Η Μαρία Βούρου, η Αντιγόνη Φρυδά και ο Larry Gus / Παναγιώτης Μελίδης παίζουν επί σκηνής με τη δύναμη του λόγου, της θεωρίας, της μουσικής και της κίνησης και συνθέτουν ένα νέο συλλογικό κείμενο που μπορεί (ή δεν μπορεί) να ακουστεί, να τραγουδηθεί και να χορευτεί.

H Σοφία Μαυραγάνη μίλησε στο in για αυτή την τόσο ιδιαίτερη παράσταση

Τι σας ενέπνευσε και προέκυψε το A Live;

Έμπνευση για το έργο είναι ο συντονισμός τριών διαφορετικών πεδίων ενδιαφέροντος που παρέκκλιναν της παράλληλης πορείας τους και συναντήθηκαν.

Αρχίζω με το πιο πρόσφατο, τη γνωριμία με την Έλενα Τζελέπη και το ερευνητικό πρότζεκτ  “ANTIGONES: BODIES OF RESISTANCE IN THE CONTEMPORARY WORLD [ANTISOMAΤΑ]” που ήταν για μένα η αρχή ενός διαλόγου πάνω στο πώς προσεγγίζουμε τις ιδέες που προκύπτουν από τα αρχαία κείμενα και τι απο-μένει από αυτές στο σήμερα. Τι από-μένει και τι επί-μένει συγκεκριμένα από την Αντιγόνη ως ερώτημα και ως τόπο αμφισβήτησης και ενσώματης αντίστασης.

Βασικό ρόλο έπαιξαν επίσης οι σκέψεις που έχει πυροδοτήσει η έρευνα που κάνω πάνω στον αυτοσχεδιασμό. Τροφοδοτείται το πώς συνυπάρχουν οι ερμηνευτές στη σκηνή, από το πώς συνυπάρχουν ιδανικά οι πολίτες στην κοινωνία; Ποιά είναι η σκηνική λειτουργία του κανόνα, με ποιόν τρόπο δημιουργείται από τους ερμηνευτές και πώς αλλάζει όταν δεν εξυπηρετεί πια το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε;

Μεγάλη πρόσκληση αποτελεί τέλος η ερευνητική κατεύθυνση των τελευταίων έργων, η οποία επικεντρώνεται πάνω στην υλικότητα της φωνής, τη μουσικότητα, τη σωματικότητα και την κειμενικότητα.

Στο Α Live αντιμετωπίζω μια καινούργια και τη δυσκολότερη μέχρι στιγμής πίστα: πώς μεταφέρονται/μεταφράζονται/τραγουδιούνται/χορεύονται οι ιδέες που φέρουν οι λέξεις και σε ποιό βαθμό οι λέξεις γίνονται πράξεις.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Ακούγοντας ξανά και ξανά τα επιλεγμένα κείμενα της παράστασης το μόνο που αισθάνομαι είναι ότι κάνω βουτιά σε έναν ωκεανό προβληματισμών. Σχεδόν κάθε λέξη είναι αφορμή για μια καινούργια φαντασία. Υπάρχουν πράγματι δύο μόνο πλευρές; Μήπως είναι τελικά η Ι. και όχι η Α.; Πετυχαίνει η αντίσταση της Α να φωτίσει τη μονολιθικότητα  του νόμου; Λειτουργεί ο κανόνας μόνο στο βαθμό που υπάρχει το ενδεχόμενο να περισταλεί και να κλονιστεί; Βρώμικη δουλειά ή επαναστατική πράξη; Αυτές είναι μερικές από τις σταγόνες του ωκεανού.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα; Γιατί είναι η Αντιγόνη επίκαιρη σήμερα;

Λογικά η Αντιγόνη θα είναι πάντα επίκαιρη γιατί έτσι έχουμε μάθει να διαβάζουμε τα αρχαία κείμενα. Στο έργο αυτό αν κάποια επιλογή έγινε συνειδητά αυτή ήταν να μην χρησιμοποιηθούν λόγια από το αρχαίο κείμενο (εντάξει μόνο μια φράση) και να μην πρωταγωνιστήσει η Αντιγόνη, αλλά η Α. Αυτό που με παρακίνησε και με προκάλεσε είναι οι σκέψεις των: Αθηνά Αθανασίου, Αν Κάρσον, Φρεντ Μότεν, Τζούντιθ Μπάτλερ, Τζίνα Πολίτη, και Έλενα Τζελέπη. Επίκαιρα για μένα είναι τα ερωτήματα που θέτουν και  ο διάλογος που ανοίγουν. Μια νέα Α., συλλογική και ζωντανή.

“Επιθυμείς ακατόρθωτα πράγματα” λέει η Ισμήνη στην Αντιγόνη. Τι είναι για σας το ακατόρθωτο;

Με συγκινεί ιδιαίτερα αυτή η φράση. Ακατόρθωτο μου φαίνεται να ορίσω τι είναι ακατόρθωτο και να καταλάβω αν τελικά το επιθυμώ.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Πραγματικά είναι τόσο πολυεπίπεδη, πολυσήμαντη και εντατική η παράσταση που το “μήνυμα” δεν μπορεί να οριστεί. Εγώ θα ήθελα να ήξερε το κοινό τα κείμενα για να τα τραγουδήσει ή να τα χορέψει. Να τα καταλάβει αλλιώς.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Θα αναφερθώ στη σκηνή με τον κωδικό όνομα “μονολιθικότητα” γιατί είναι η σκηνή που δεν έχει βρει ακόμα τη θέση της στο έργο και παλεύει να παραμείνει εντός του!  Η μονολιθικότητα λοιπόν που υπάρχει και παλεύει να τη δούμε.

Μελλοντικά σχέδια;

Διακοπές.