Επιτρέψτε μου να σας περιγράψω μια εικόνα που ίσως σας φανεί γνώριμη. Ένα νήπιο τρέχει ανέμελα (και ελαφρώς αυτοκαταστροφικά) από τη μια άκρη του σπιτιού στην άλλη. Πίσω του μια μαμά, σίγουρα λιγότερο ανέμελη από εκείνο, προσπαθεί να το ταΐσει, να το απασχολήσει, να το κοιμίσει – και κυρίως να το προστατεύσει από τον εαυτό του – ενώ παράλληλα κρατά στην αγκαλιά της, και ενίοτε θηλάζει, το μικρό αδερφάκι του.

Εκείνες τις εποχές – γιατί, ναι, προφανώς και πρόκειται για εμένα – ήμουν εξαιρετικά περήφανη που «τα κατάφερνα». Ακόμη και όταν επέστρεφα στο σπίτι μετά από τις βόλτες του σκύλου, που λίγο-πολύ μπορούν να συμπυκνωθούν ως κυνηγητό πίσω από δυο δίποδα και ένα τετράποδο – δεν έλειπε μια αίσθηση ικανοποίησης που, αν μη τι άλλο, γυρίσαμε όλοι σώοι και αβλαβείς. Μπορεί το άγχος να χτυπούσε κόκκινο σαράντα φορές την ημέρα, αλλά στο μυαλό μου αυτό ήταν η μητρότητα. Η ικανότητα να κάνεις ταυτόχρονα όσα χρειαστεί και ακόμη περισσότερα, για να «δώσεις στα παιδιά σου τα πάντα». Έτσι, μόνη σου, και χωρίς να δίνεις καμιά σημασία στις αντοχές σου.

Παρεμπιπτόντως, αυτές οι σκέψεις δεν ήταν συνειδητές. Για την ακρίβεια, δεν ήταν καν σκέψεις. Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι απλώς φορούσα την εξάντλησή μου σαν παράσημο και ότι αυτό μάλλον δεν κάνει καλό σε κανέναν.

Και πρώτα από όλους σε εμένα, που βίωνα τη μητρότητα πάνω-κάτω σαν στρατιωτική θητεία, με όλες τις σκοπιές, το καθάρισμα λαχανικών και τους αυστηρούς στρατηγούς (την κόρη μου) που αυτή συνεπάγεται.

Δεν χρειάζεται να σας πω ότι την ίδια στιγμή που εγώ γινόμουν χίλια κομμάτια, τίποτα δεν γινόταν σωστά. Και κείμενα γράφτηκαν στο πόδι, και φαγητά κάηκαν, και τα παιδιά είδαν περισσότερες ώρες παιδικών προγραμμάτων από όσες περίμενα ότι  θα επέτρεπα ποτέ, όταν ακόμη πίστευα πως μπορώ να τα κάνω όλα τέλεια. Και σε όλο αυτό, ένας σύζυγος να προσπαθεί να αναλάβει το φορτίο που του αναλογούσε – ή να με πείσει να προσλάβουμε, τέλος πάντων, έναν άνθρωπο να βοηθήσει – κι εγώ να επιμένω ότι φοβάμαι να φέρω «αγνώστους» στο σπίτι, αλλά και ότι δεν θέλω να χάνω στιγμές.

Fun fact: χρειάστηκε μια εβδομάδα με baby sitter για να καταλάβω ότι τις έχανα όλες, αφού ποτέ δεν ήμουν απολύτως συγκεντρωμένη σε καμιά τους. Όσο για την ασφάλεια, κάποια στιγμή διαπίστωσα με ανακούφιση ότι περιλαμβάνεται στις σύγχρονες ανέσεις: μια φίλη μου υπενθύμισε τη λύση που είναι συνώνυμη με τη φροντίδα όλης της οικογένειας στο σπίτι και μπήκα άμεσα στη Nannuka όπου ανακάλυψα babysitters μέχρι γηροκόμους αλλά και pet sitters μέχρι και οικιακές βοηθούς.

Αποφάσισα να τη δοκιμάσω, δημιούργησα μια αγγελία με τις ανάγκες μου και το Nannuka ανέλαβε να καθησυχάσει τις ανησυχίες μου, προτείνοντάς μου πιστοποιημένες babysitters των οποίων δεν είχε απλώς εξακριβώσει τα στοιχεία, αλλά είχε φροντίσει να τις γνωρίσει και από κοντά και να επαληθεύσει τις συστάσεις και τις αξιολογήσεις τους από άλλες οικογένειες. Μερικές ανταλλαγές μηνυμάτων και δυο-τρεις συναντήσεις αργότερα, είχα βρει την νταντά των παιδιών μου, αλλά και pet sitter για τις διακοπές του σκυλιού.

Έκτοτε έχει μεσολαβήσει ένας χρόνος. Ο πρώτος που στα έξι χρόνια της μητρότητας μπόρεσα να χαρώ την οικογενειακή μου ζωή χωρίς άγχος – ή έστω, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, με σημαντικά λιγότερο άγχος- και να ζήσω στο έπακρο αυτή την αγάπη που, όσο κλισέ και αν είναι, όντως δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος.

Headlines