Η στιγμή που θα χρειαστείς ψυχίατρο δεν έρχεται απλά. Δεν είναι σαν τον παθολόγο, ας πούμε. Δε σηκώνεις πυρετό και πας κι είναι απολύτως αποδεκτό. Με τον ψυχίατρο είναι αλλιώς. Σηκώνεις πυρετό, υποφέρεις ολομόναχος κι όλοι έχουν από μία άποψη. “Μην είσαι στεναχωρημένος”. “Μην αγχώνεσαι”. Πώς δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν να μην αγχώνομαι. Τώρα θα γίνω καλά.

Πρώτα σκέφτεσαι ανώδυνες λύσεις, ψυχολόγους, ας πούμε. Οι ψυχολόγοι δε δίνουν χάπια κι αν πάρεις χάπια, τότε είσαι οπωσδήποτε ασθενής. Μετά βρίσκεις εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας. Ας τις πούμε αλκοόλ. Μετά το σώμα σου επαναστατεί. Βιαίως.

Το δικό μου επαναστάτησε πολλές φορές από όταν ήμουν παιδί μέχρι και σήμερα, αλλά κανένας δε μου έδωσε σημασία. Με αγαπούσαν, όμως δεν ήθελαν να είμαι άρρωστη γιατί αυτό είμαι. Άρρωστη. Κι εξάλλου, δεν έκοψα δα και τις φλέβες μου. Μόνο που μια φορά στα έντεκά μου χρόνια ξύρισα ένα κομμάτι από τα μαλλιά μου. Κι έπειτα, ποιος ανησυχεί για κάτι τέτοιο;

Έπρεπε να επέμβει μία “κανονική” νόσος, από αυτές που ποτέ δεν θα ακούσεις ότι είναι στο μυαλό σου και ότι θα περάσει. Και καθώς τυφλώθηκα και παρέλυσα, ήταν πια δεδομένο: δεν ευθύνομαι εγώ. Τότε, απελευθερωμένη από τα ταμπού μου, πήγα σε ψυχίατρο. Είχα καλή δικαιολογία. Μία δύσκολη, χρόνια, ανίατη νόσο που μου έκοψε την ανάσα με την βία της.

Πέρασαν έκτοτε τρία χρόνια με την ψυχίατρο. Παίρνω τα χάπια μου, διαχειρίζομαι την κατάθλιψή μου. Μόνο που να, κάποιες φορές εξελίσσεται. Έτσι, της τηλεφώνησα, επειδή “η ζωή είναι αγρίως απίθανη”. Και ήταν υποτροπή. Αυτό το χάος, το σκοτάδι κι η ομίχλη, η καρδιά μου σπασμένη σε χιλιάδες κομματάκια που αιμορραγούν, το άγχος του θανάτου -θέλω τόσο πολύ να μιλώ για τον θάνατο.  Μικρά τέλματα ή και μεγάλα λύνονται με τον ύπνο, ακόμη κι αν αυτός είναι αιώνιος. Όμως, κι αυτό κι αν είναι παράδοξο, φοβάμαι μην πεθάνω.

Η καλή γιατρός μου είπε ότι θα χρειαστούν φάρμακα για να γίνω χαρούμενη. Αλλά είπε και κάτι ακόμα. Είπε πως όλη αυτή η διάχυτη αίσθηση του τρόμου, η αβεβαιότητα εκεί έξω, η πανδημία, μετά η φτώχεια, ο πόλεμος, όλα αυτά είναι λάδι σε μία φωτιά που είτε καίει, είτε περιμένει να σε κάψει. Είπε πως ο κόσμος αρρωσταίνει, ναι.

Γιατί είναι νόσος, όπως όλες. Βουβή και ύπουλη, όμως. Κανένας δεν ντρέπεται να μιλήσει για μια σκλήρυνση κατά πλάκας, ας πούμε -εγώ δεν ντράπηκα ποτέ. Για μία ίωση, για έναν καρκίνο. Αλλά για την ψυχή μας δεν είμαστε παρά μόνο χιλιάδες ματωμένα κομματάκια, διάσπαρτα σε έναν ορίζοντα όχι χρονικό, όχι γεωγραφικό, αλλά αόριστο. Όπως αόριστος είναι ο ανθρώπινος νους.

Σε πιάνει και το παράπονο. Να κρύβεσαι συνέχεια είναι βία. Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν πολιτικό που να έχει παραδεχτεί την ψυχική του πάθηση, ή κανέναν ηθοποιό που να παλεύει ακόμη και να μιλάει για αυτό, μόνο σε παρελθόντα χρόνο θα αναφερθεί. “Βούλιαξα στην κατάθλιψη και νίκησα το τέρας”. Μωρέ, τι μας λες! Τροφή για τους τίτλους των εφημερίδων τέτοιες περιγραφές.

Γεννήθηκα με κατάθλιψη. Εγώ δεν είμαι τυχερή να βουλιάξω κάποια στιγμή και μετά να νικήσω το τέρας. Εγώ ζω μαζί του σε έναν κόσμο γεμάτο ταμπού, στίγμα, άρνηση. Άρνηση, ναι. Είμαστε μόνοι μας απέναντι σε έναν κόσμο ανθρώπων που αναρωτιούνται αν είμαστε επικίνδυνοι, αν είμαστε βίαιοι, αν είμαστε τρελοί. Τρελοί. Τρελοί.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο μοναχικό από την στιγμή που ρισκάρεις να αναμετρηθείς με εσένα και με όλους τους άλλους σε μία κοινωνία που σε αρρωσταίνει όλο και πιο πολύ, όλο και πιο άγρια.

Headlines