Πρόσεχε τι εύχεσαι…

Αν στον πρώτο τελικό του ΣΕΦ επιβεβαιώθηκε η διαφορά που καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν χωρίζει τις δύο ομάδες, στον δεύτερο τέθηκε εν αμφιβόλω. Για ένα ημίχρονο, βέβαια, διότι στο δεύτερο η τάξη αποκαταστάθηκε κι ο Ολυμπιακός αγκάλιασε το πρωτάθλημα. Το τελικό 72-78 ήρθε με με ένα από τα μεγαλύτερα, πιο γρήγορα και πιο επιβλητικά come back στην ιστορία των τελικών, το οποίο έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία, καθώς έγινε στην έδρα μιας ομάδας που είχε βγάλει εγωισμό και είχε ξεσηκώσει την εξέδρα.

Η μεταφορά της σειράς στο ΟΑΚΑ, η ανάγκη αντίδρασης από τον Παναθηναϊκό αλλά και η μειωμένη πίεση από πλευράς Ολυμπιακού (μετά το 1-0) προμήνυε ένα πιο ενδιαφέρον ως προς την εξέλιξη 40λεπτο. Περιμέναμε από τους Πράσινους μεγαλύτερη προσαρμογή στις απαιτήσεις του διακυβεύματος, καλύτερη επιθετική λειτουργία, βελτιωμένη παρουσία στο ζωγραφιστό και κυρίως αυξημένο κίνητρο λόγω της παρουσίας του κόσμου τους. Από τους Ερυθρόλευκους πάλι περιμέναμε λιγότερη νευρικότητα, περισσότερη σιγουριά στα τελειώματά τους και πάνω απ’ όλα αγωνιστική κυνικότητα εμπρός στον αντικείμενο στόχο του 2-0.

Και πράγματι στο πρώτο ημίχρονο, τίποτα από όσα συνέβησαν στο παρκέ δεν θύμιζε την αναμέτρηση της περασμένης Τρίτης. Ο Ολυμπιακός έχασε πολύ νωρίς με δεύτερο φάουλ δύο από τους πιο κομβικούς παίκτες του, ειδικά για τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου ντέρμπι. Ο Γουόκαπ πήγε στον πάγκο μετά από μόλις δυόμισι λεπτά παιχνιδιού και ο Φαλ τον ακολούθησε στο πεντάλεπτο.

Η απουσία τους βοήθησε τον Παναθηναϊκό να νιώσει πιο άνετα στην επίθεσή του και να κάνει μεγάλη ζημιά στο επιθετικό ριμπάουντ. Οι Πράσινοι έμπαιναν με περισσότερο πάθος στις φάσεις, διεκδικούσαν δυναμικά όλες τις μπάλες και σταδιακά άρχισαν να επιβάλλονται στην ρακέτα και να χτίζουν αυτοπεποίθηση. Ο Οκάρο έβγαζε τρομερή ενέργεια, ο Παπαγιάννης έδινε τις δικές του… απαντήσεις, ο Παπαπέτρου ήταν εξαιρετικός.

Στην αντίπερα όχθη ο Ολυμπιακός κατάφερε να ακολουθήσει στο σκορ στο πρώτο δεκάλεπτο παίρνοντας πόντους μόνο από το τρίποντο, αλλά φαινόταν να μην βρίσκεται στο πνεύμα του αγώνα, να μην μπορεί να επιβάλει το ρυθμό του και κυρίως να υστερεί σε ένταση και επιθετικότητα. Ντόρσεϊ και Μάρτιν δεν μπόρεσαν να καλύψουν τους φορτωμένους συμπαίκτες τους, ο ΜακΚίσικ έδειχνε ανέτοιμος, αλλά και κανείς άλλος -με εξαίρεση τον Σλούκα- δεν κατάφερε να ανταποκριθεί.

Τα τρία χαμένα λέι απ στο τέλος της δεύτερης περιόδου σε συνδυασμό με δύο μεγάλα τρίποντα από Παπαπέτρου και Μέικον διαμόρφωσαν στην ανάπαυλα ένα σκηνικό που ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλος του Παναθηναϊκού δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Οι γηπεδούχοι πήγαν στα αποδυτήρια με ένα υπέρ τους +14, η εξέδρα είχε πάρει φωτιά κι ο Ολυμπιακός, κάπου εκεί, παρακολουθούσε το early party του ΟΑΚΑ σε ρόλο κομπάρσου…

«Πρόσεχε τι εύχεσαι» λέει ο διάσημος μύθος του Αισώπου, αλλά προκειμένη περίπτωση αποδείχθηκε μεγάλη αλήθεια. Το 46-32 έμοιαζε μεν βγαλμένο από τα πιο τρελά πράσινα όνειρα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν εύκολο ούτε οι ώμοι του Ολυμπιακού να το ανεχτούν ούτε εκείνοι του Παναθηναϊκού να το σηκώσουν.

Ειδικά για ένα ατίθασο κι ενίοτε άμυαλο παιδί, που ώρες-ώρες δείχνει να μην δίνει δεκάρα τσακιστή για την σεταρισμένη μπασκετική λογική της Eυρώπης και παίρνει τα πράγματα προσωπικά, ήταν μιας πρώτης τάξεως πρόκληση. Κι όταν το κάνει τού τα συγχωρείς όλα κι απλώς κάθεσαι και τον χαζεύεις….

«Challenge accepted», λοιπόν, και ποιος είδε τον Ντόρσεϊ και δεν τον φοβήθηκε. Με 13 δικούς του πόντους που έπεσαν στο ΟΑΚΑ σαν καλοκαιρινή μπόρα ο Ολυμπιακός κατέγραψε ένα επικό 22-3 στο πρώτο εξάλεπτο της επανάληψης και η Γη άρχισε και πάλι να κινείται αριστερόστροφα. Δηλαδή φυσιολογικά. Η αναμενόμενη για τη δυναμική των ομάδων εικόνα επέστρεψε στο παρκέ, ο Ολυμπιακός δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω, ο Παναθηναϊκός κυριεύτηκε από απογοήτευση και το 2-0 ήταν πια θέμα λίγων λεπτών.

Ένας εκπληκτικός Σλούκας καθοδήγησε μαεστρικά τους Πειραιώτες, εκτελώντας, δημιουργώντας, διαβάζοντας και αυξομειώνοντας αριστοτεχνικά την ταχύτητα της ομάδας. Ένας σιωπηλός δολοφόνος ονόματι Βεζένκοφ εκτέλεσε χωρίς δισταγμό τον Παναθηναϊκό όσες φορές διανοήθηκε να σκεφτεί να επιστρέψει. Ένας Παπανικολάου απροσπέλαστος και καθοριστικός, και φυσικά οι Γουόκαπ και Φαλ, που με την παρουσία τους στο δεύτερο μισό έδωσαν την πιο κατανοητή ερμηνεία τού τι συνέβη στο πρώτο.

Τελικά ήταν και πάλι ζήτημα ενός δεκαλέπτου…