Καπετάνιε δεν ξεχνάμε

Στα μέρη από όπου πέρασε τον θυμούνταν για χρόνια.

Να φτάνει στο χωριό, να μιλάει, απλά αλλά ουσιαστικά, να φέρνει το μήνυμα της αντίστασης.

Ειδικά προς το τέλος της Κατοχής ήταν ήδη θρύλος.

Ήταν ο Καπετάνιος.

Το πρόσωπο της αντίστασης, της ελπίδας, της λευτεριάς.

Γέννημα της ιστορίας και δημιουργός της μαζί.

Κομμουνιστής αλλά και ταυτόχρονα ηγέτης μιας ιστορικά πρωτότυπης επανάστασης που δεν την έβρισκες στα εγχειρίδια του «μαρξισμού-λενινισμού».

Γιατί δεν πήγαινε να επιβάλει ιδέες, αλλά να βοηθήσει τον λαό να σταθεί στα πόδια του μόνος του.

Ο λαός τον αγαπούσε, γιατί ήταν παλικάρι αλλά και γιατί μπορούσε να δει τους κινδύνους.

Καταλάβαινε ότι τόσο οι Άγγλοι όσο και οι εκπρόσωποι του παλαιού κατεστημένου τον μεθόδευαν τον Εμφύλιο, για να γκρεμίσουν όσα κέρδισε ο λαός στην Αντίσταση.

Και πρότεινε να δώσουν τη μάχη όσο πιο αποφασιστικά γινόταν.

Το Κόμμα του δεν τον άκουσε. Τον Δεκέμβρη τον έστειλε μακριά από τη μάχη. Τον αποκήρυξε. Και έκανε τη μία καταστροφική επιλογή μετά την άλλη.

Άρης Βελουχιώτης: Η αποκήρυξη, το τραγικό τέλος και η διαπόμπευση

Και αυτός βρέθηκε πάλι στα βουνά. Κυνηγημένος.

Και κάπου στη Μεσούντα ο δρόμος τέλειωσε.

Οι αντίπαλοι του έκοψαν το κεφάλι και το κρέμασαν μαζί με ενός συντρόφου του σε ένα φανοστάτη.

Νομίζοντας, οι άθλιοι, ότι τον ταπείνωναν.

Όμως, ο λαός δεν τον αποκήρυξε ποτέ.

Τον είχε πάντα στην καρδιά του.

Τον θυμόταν για το θάρρος μα και για τη δικαιοσύνη.

Για την τιμιότητα και την αυτοθυσία.

Για την εξαγγελία μιας επανάστασης που θα έκανε τον τόπο αυτό αληθινή πατρίδα.

Γι’ αυτό και δεν τον ξέχασε ποτέ.

Τις ιστορίες για αυτόν και τους μαχητές του συνέχισαν να τις διηγούνται.

Και συνέχισαν να τραγουδούν:

«Που γρήγορος σαν τον αητό
σαν το γοργό τ’ αγέρι
φασίστες έσφαξε πολλούς
με δίκοπο μαχαίρι».

Και η μνήμη του είναι ακόμη εδώ.

Ζωντανή.

Γιατί δεν είναι παρελθόν.

Ούτε «σελίδα της ιστορίας».

Ανεξόφλητο γραμμάτιο απέναντι στην ιστορία είναι.

Και υπόσχεση που μένει να εκπληρωθεί.