Το καζάν ντιπί τελείωσε

Δυστυχώς, τους έχουμε βαρεθεί, πλέον, τους γείτονες. Μας τα ‘χουνε πρήξει. Βαρεθήκαμε και τις πιρουέτες του Ερντογάν και τους νταήδες υποτακτικούς του – μαγκιά, εξαερισμός και πίσω φινιστρίνι. Ανιαροί και κλεφτοπορδίλοι. Μα, κάθε μέρα, τα ίδια  – δεν τους φτάνει 70% πληθωρισμός παρά ονειρεύονται και κατακτητικά καρβέλια; Αν έχουνε τα κότσια ας δοκιμάσουν πόσα αχλάδια παίρνει το ζεμπίλι, αλλιώς ας μας αφήσουνε στην ησυχία μας να κάνουμε κάνα μπάνιο ανάμεσα στις μωβ μέδουσες.

Διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα εκσφενδονίσει το μεγαλύτερο πυρότουβλο, την πιο φαιδρή μεγαλοστομία – έχουνε πείσει το εαυτό τους πως είναι Καρλομάγνοι, πως θα κατακτήσουνε τη Βιέννη και θα εκδικηθούνε τους Αυστριακούς για το κρουασάν. Εχουνε καβαλήσει καλάμι μπαμπού και το καμτσικίζουν. Μήπως είναι οι νέοι Μπρανκαλεόνε με σαλβάρια και φέσια; Μήπως νομίζουνε πως επειδή είναι πολλοί τους φοβόμαστε – ίσως πιστεύουνε πως είμαστε ακόμα στην εποχή που έκαναν κουμάντο τα γιαταγάνια, οι μπουνταλάδες και τα γιουρούσια. Οχι, αρκαντάς: τώρα μιλάει η τεχνολογία και το μυαλό, ο πόλεμος δεν είναι αυτός που ήταν και κανείς δεν ξέρει, σε περίπτωση που κάνουνε το απονενοημένο, αν θα πάρουνε καμιά ξερή βραχονησίδα, ή θα χάσουνε την Ανατολική Θράκη για να βγάλουνε βάσεις οι Αμερικάνοι και στον Μαρμαρά. Αν θα χάσουνε την Κύπρο, ή και κάτι άλλο. Αν θα βρούνε  ευκαιρία οι Κούρδοι να σηκώσουνε μπαϊράκι, κι αν θα τους τραβήξουνε το χαλί οι κεμαλιστές. Ούτε καν ο Αλλάχ το ξέρει -αλλιώς θα τους το είχε ψιθυρίσει χαμηλόφωνα στο αφτί.

Φαίνεται σαν να έχουνε πάθει ένα είδος συλλογικής παραφροσύνης κάτι που μας βολεύει, διότι αυτή η τρέλα είναι πάντα προάγγελος της καταστροφής εκείνου που την έχει. Αλαλάζουνε σαν γριές που δεν τους πέτυχε η βαφή στο μαλλί. Παίρνουνε φόρα ο ένας με τον άλλον, βαυκαλίζονται, πλην αγνοούν πως πολλοί καραδοκούν να τους διαμελίσουν για να τελειώνουμε. Κι αν κάνουνε το ελάχιστο να είναι σίγουροι πως εκτός από εμάς που τους περιμένουμε, γρήγορα θα δουν να έρχονται φρεγάτες και  αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ, της Γαλλίας και άλλων, κι όχι βέβαια για ψάρεμα τσέρουλας.

Είναι φανερό πως κάποιοι απ’ αυτούς τους ανθρώπους ζούνε στην εποχή της Χούλιας Κότσγιγιτ κι ακόμα παλιότερα  – είναι πολιτισμικά πίσω καμιά τριανταριά χρόνια και το ξέρουνε. Δεν τους αντέχουν στην Ευρώπη και το ξέρουνε. Αισθάνονται ότι υπολείπονται και θέλουν να το αντιστρέψουν, αλλά χωρίς προσόντα. Να ‘ρθούνε καβάλα με το ζόρι, πέρα απ’ τις δυνάμεις τους. Και απολύτως άκομψα, διότι όταν λέει ο Ερντογάν «ότι ήρθε ο Μητσοτάκης, τον τάισα…» – λες και είχε ανάγκη ο Πρωθυπουργός να φάει τα κεμπάπια του Τούρκου, δεν είχε καν λεφτά να αγοράσει μια τυρόπιτα. Κι επειδή «τον τάισε» ο Ερντογάν έπρεπε ο Μητσοτάκης να του πει, άφεριμ, εφέντη μ’, πάρε κι εσύ δυο νησιά να σ’ ευχαριστήσω για το φαΐ. Μόνο απ’ αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσους αιώνες πολιτισμού πρέπει να διασχίσουν για να ‘ρθούνε στην εποχή μας αυτοί οι άνθρωποι.

Προφανώς υπάρχουνε κωλοπλύνηδες που έχουνε πείσει τον Ερντογάν ότι είναι κι αυτός πατερούλης σαν τον Πούτιν που πίστεψε κι εκείνος ότι του πάει το καπέλο του Ναπολέοντα – όμως ο Ερντογάν δεν έχει καν να αντιμετωπίσει μιαν Ουκρανία, αλλά ολόκληρη τη Δύση, όλο το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη και κυρίως και καταρχήν εμάς που τον αναμένουνε δεόντως, διότι μας έπρηξε.  Κι αν, καθώς λένε, αισθάνεται μίσος για τους Δυτικούς και σύμπλεγμα κατωτερότητας δεν τον φταίει κανένας – ο ίδιος φυλάκισε τη μισή Τουρκία, επιβάλλει τις μπούργκες, τους χοτζάδες, τις γυναίκες να ντύνονται σαν πιγκουίνοι και τις λέει «σουρτούκες» αν κάνουνε καμιά διαδήλωση. Ακου τη λέξη «σουρτούκες» και βγάλε συμπέρασμα.

Κι αν οι Τούρκοι δεν φοβούνται να πεθάνουνε επιτιθέμενοι για να μας κλέψουν, τότε εκατό φορές δεν φοβόμαστε εμείς, προκειμένου να προασπίσουμε τα σπίτια μας  και την ύπαρξη του Ελληνισμού. Ας έρθουνε λοιπόν. Νύχτα, απογευματάκι, ή όποτε τους βολεύει – και κάποτε η Δύση να καταλάβει κάτι: ότι αν η Τουρκία δεν ταπεινωθεί άγρια (και τώρα ίσως είναι μια ευκαιρία) δεν πρόκειται να ησυχάσει για τις επόμενες δεκαετίες – αν όμως φάει μια κατακέφαλα, θα ηρεμήσει όλη η ευρύτερη περιοχή για τα επόμενα εβδομήντα χρόνια. Δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος τρόπος – μόνο έτσι καταλαβαίνουν οι κενταυροζελέδες της φακής.

Και, παράκληση προς τα κανάλια: μη βάζετε τον Ερντογάν να μιλάει τα βάναυσα τουρκικά του – όταν τον ακούω, κι εγώ κι άλλοι, γυρίζει το έντερό μας σαν τα εντόσθια πλυντηρίου. (Ενώ ο Λιβανελί δίνει μιαν αύρα γλυκύτητας σε αυτήν την κακόηχη γλώσσα). Σε κάθε περίπτωση να μην παρεξηγηθούμε: ο τούρκικος λαός είναι ευγενής και φιλόξενος και δεν έχουμε τίποτε μαζί του – εξάλλου κι αυτός υποφέρει απ’ τον Ερντογάν. (Οικονομία, φίμωση, φυλακίσεις, ισλαμιστίλα). Αλλά μην αυταπατάται κανείς πως αν απλώσουνε χέρι δεν θα τους το κόψουμε στο ύψος του ώμου. Διότι φαίνεται πως όλο σχεδόν το τούρκικο πολιτικό σύστημα λιμπίζεται τα νησιά και το Αιγαίο και σχεδόν όλοι πλειοδοτούν σε παλικαρισμούς, φοβούμενοι μη δεν φανούν επαρκώς εθνικιστές σε σύγκριση με τους λοιπούς. Τα λόγια, βέβαια, είναι εύκολα. Αν κάνουνε όμως το μοιραίο βήμα, ας μην νομίζουν πως τους περιμένουμε για να τους κεράσουμε καζάν ντιπί.

«Η παρακμή ενός έθνους φαίνεται στις ρυτίδες των ηγετών του» γράφει ο Σιοράν. Δες τον Ερντογάν: παραπαίει. Δες τον γερο-κλανιάρη Μπαχτσελί που απειλεί ότι «θα μας φάει την καρδιά» – αυτός που δεν μπορεί να φάει ούτε βρεγμένο ψωμί, μήπως και του φύγει η μασέλα. Απέτυχαν στο εσωτερικό και ψάχνουν μιαν ουτοπία έξωθεν για να σταθούν ακόμα λίγο όρθιοι.