Ολη αυτή η συζήτηση για το ποιος κέρδισε και ποιος έχασε στις εκλογές στη Γαλλία, αλλά και ποια είναι τα μηνύματα της κάλπης, είναι ενδιαφέρουσα.

Όμως, εκτός από ενδιαφέρουσα είναι και στείρα, και άκρως αποπροσανατολιστική. Διότι ο καθένας, ανάλογα με την πολιτική του τοποθέτηση, εξάγει τα συμπεράσματα που θέλει.

Αγνοώντας άλλα, προφανή και πιο σημαντικά.

Λένε παραδείγματος χάριν οι Αριστεροί: «Μεγάλη νίκη της γαλλικής Αριστεράς», επειδή ο Μελανσόν κατάφερε να ενώσει πρόσκαιρα κάποιες διασπασμένες δυνάμεις της γαλλικής Αριστεράς και να εμφανίσει ένα αξιοπρεπές ποσοστό.

Ένα ποσοστό που όμως δεν συνιστά σε καμιά περίπτωση ανατροπή του γαλλικού πολιτικού σκηνικού. Μεγάλη νίκη θα ήταν αν η ένωση του Μελανσόν ήταν πρώτο κόμμα και είχε τον πρώτο λόγο για σχηματισμό κυβέρνησης.

Μεγάλη νίκη θα ήταν αν πράγματι υπήρχε η πίεση στον Μακρόν να πάψει να κυβερνά ως άλλος Βοναπάρτης, αγνοώντας την καθημερινότητα του φτωχού και μεσαίου Γάλλου πολίτη.

Και μεγάλη νίκη της Αριστεράς θα ήταν αν ήταν πράγματι… ενωμένη Αριστερά κι όχι μια τυχαία και συγκυριακή μάζωξη αριστερών δυνάμεων.

Αραγε είναι ο Μελανσόν Αριστερά; Γιατί ο Κουτσούμπας μίλησε για «δήθεν Αριστερά» ενώ πανηγυρίζει ο Τσίπρας για τον οποίον κάποτε ο Γάλλος πολιτικός είχε πει τα χειρότερα.

Βεβαίως και είναι ήττα του Μακρόν, μια ψυχρολουσία του προέδρου που πρόσφατα εξελέγη στο ανώτατο αξίωμα, αυτό του Προέδρου.

Και είναι ήττα και με βάση τα ποσοστά και τις έδρες που πήρε, και γιατί θα πρέπει να ικετεύσει για να σχηματίσει κυβέρνηση, αλλά και γιατί πιθανότατα θα οδηγήσει τη χώρα ξανά σε πρόωρες εκλογές.

Ολοι όσοι ασχολούνται, λοιπόν, με νικητές και ηττημένους χάνουν το δάσος για το δέντρο.

Η μεγάλη κερδισμένη είναι η ακροδεξιά Λεπέν και η μεγάλη χαμένη η γαλλική (και κατ’ επέκταση η ευρωπαϊκή Δημοκρατία).

Όταν η ακροδεξιά, έστω και φτιασιδωμένη, δεκαπλασιάζει τους βουλευτές της, αυτό δεν περιποιεί τιμή για κανέναν στη Γαλλία.

Κι όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος να δούμε σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές ακόμη πιο ψηλά το κόμμα της Λεπέν, τότε πρέπει να ανησυχούμε.

Ειδικά εμείς εδώ στην Ελλάδα που έχουμε βιώσει στο πετσί μας την άνοδο της Χρυσής Αυγής, το άγος της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας.

Ας μην σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι οι ψηφοφόροι της Λεπέν είναι όλοι ακροδεξιοί, ρατσιστές κ.λπ. Τα ίδια λέγαμε και για τους 500-600 χιλιάδες υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής.

Δυστυχώς είναι άνθρωποι καθημερινοί, φτωχοί, απογοητευμένοι από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Είναι πολίτες που νιώθουν δεύτερης κατηγορίας, πλήρως αποσυνδεδεμένοι από άβουλα, αδιάφορα ή και διαπλεκόμενα πολιτικά κόμματα.

Αυτό είναι, λοιπόν, το ηχηρό μήνυμα που στέλνει η Γαλλία και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Που ενισχύεται και από την τεράστια αποχή, από την απομάκρυνση των πολιτών από την πολιτική.

Ότι δηλαδή, όσο οι πολιτικές των παραδοσιακών – συστημικών κομμάτων δεν στοχεύουν στην πρόοδο της κοινωνίας, στην ευημερία των πολιτών, σε μια αξιοπρεπή διαβίωση, στον σεβασμό του δημοσίου χρήματος και σε ένα πραγματικό όραμα για βιώσιμη ανάπτυξη και επίλυση των προβλημάτων με το επίκεντρο να είναι ο άνθρωπος και όχι οι αριθμοί, τόσο θα ενισχύονται τα άκρα.

Τόσο θα θέλγεται ο πολίτης από τον λύκο που έχει φορέσει προβιά.

Τόσο μια σκληρή ακροδεξιά, ρατσιστική, ακραία, απάνθρωπη ατζέντα θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί.

Αυτά τα μηνύματα πρέπει να διαβάσουν και τα ελληνικά συστημικά κόμματα. Διότι τον λαϊκισμό τον πληρώσαμε ακριβά.

Δεν αντέχουμε άλλες τέτοιες αθλιότητες.

Headlines