Το γνωρίζουμε όλοι πια ότι ο κύριος Ερντογάν παίζει τα ρέστα του στα ελληνοτουρκικά – γιατί τι άλλο μπορεί να είναι οι πληροφορίες ότι στην επικείμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ θα θέσει θέμα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών; Ζούμε καθημερινά πλέον με την τουρκική επιθετικότητα και το τι ισχυρίζεται σε ένα ιδιότυπο χρηματιστήριο έντασης και ανοησίας ο ένας κι ο άλλος που παρελαύνουν από τα τουρκικά κανάλια.

Προσπαθούμε λοιπόν να καταλάβουμε μέσα από ακριτομυθίες αλλά και περιορισμένη πληροφόρηση από τις πηγές το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Κυρίως, αν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει το πράγμα και να έχουμε κάποιο «θερμό» επεισόδιο, και τι μπορεί να είναι αυτό, μέσα στο καλοκαίρι. Υπάρχει περίπτωση; Θα διακινδυνεύσω την πρόβλεψη, όχι!

Ο πρόεδρος Ερντογάν έχει ήδη κερδίσει ό,τι επεδίωκε. Διεθνοποίησε την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας και θα το επισημοποιήσει στο ΝΑΤΟ. Αν καταφέρει να πείσει τους συμμάχους, θα έχει επιτύχει το μείζον: να μας καθίσει σε ένα τραπέζι να διαπραγματευθούμε για το Αιγαίο. Ως εκεί. Κορόιδο όμως δεν είναι να ανάψει φωτιές στο μαλακό υπογάστριο του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης, την ώρα που εξελίσσεται ο πόλεμος στην Ουκρανία.

(Νομίζω ότι αυτή είναι και η ανάλυση που κάνει η ελληνική κυβέρνηση…)

Ισες αποστάσεις ή σιωπή

Συμβαίνουν, που λέτε, όλα αυτά, ακούγονται και διάφορα εκατέρωθεν, εμείς εξοργιζόμαστε πολύ με αυτά που ακούμε (λ.χ. την ανιστόρητη παρέμβαση του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ), αλλά εκείνοι που θα έπρεπε να πάρουν την πρωτοβουλία να πουν πέντε πράγματα στη διεθνή κοινότητα για το τι πραγματικά συμβαίνει στο Αιγαίο, περιέργως πως, δεν το κάνουν.

Τούτου δοθέντος, επιθυμώ να εξάρω την πρωτοβουλία του κυρίου Πέτρου Μολυβιάτη, βετεράνου της διπλωματίας, χρηματίσαντος και ένα διάστημα υπουργού Εξωτερικών (επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή), ο οποίος, μη αντέχοντας τις ανιστόρητες και αδικαιολόγητα φιλοτουρκικές δηλώσεις Στόλτενμπεργκ, του απέστειλε επιστολή – κόλαφο! Αντιγράφω ένα μέρος, διότι δείχνει τον δρόμο τού τι πρέπει να κάνει η ελληνική πολιτική τάξη – έναν μαραθώνιο διπλωματικής ενημέρωσης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης σχετικά με το τι επιδιώκει η Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο:

«Αυτό δεν είναι στάση ίσων αποστάσεων», του γράφει ο κ. Μολυβιάτης. «Είναι ενθάρρυνση του επιτιθέμενου εις βάρος του θύματός του. Και αυτό, τελικά, δεν οδηγεί σε ενίσχυση της συνοχής της Συμμαχίας, αλλά μάλλον στη διάλυσή της. Εάν, κύριε Γενικέ Γραμματέα, δεν έχετε την εξουσιοδότηση να παρέμβετε για να διορθωθεί αυτή η πρωτοφανής και απαράδεκτη κατάσταση στους κόλπους της Συμμαχίας, νομίζω ότι το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να σιωπήσετε έως ότου λήξει η θητεία σας».

Ωραία τού τα είπε. Προηγουμένως του είχε υπενθυμίσει ότι πληρώνεται από τα κράτη – μέλη, δηλαδή τους φορολογουμένους, για να υλοποιεί πολιτικές, και όχι για να διαμορφώνει θέσεις.

Εθνικό ραντεβού

Η παρέμβαση Μολυβιάτη, όπως και η προηγούμενη, με θετικό πρόσημο, προς το Μέγαρο Μαξίμου, των Σάββα Τσιτουρίδη και Βαγγέλη Αντώναρου, να κληθούν οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί της χώρας να ενταχθούν σε διπλωματική εκστρατεία επί των δικαίων της Ελλάδας έναντι της τουρκικής προκλητικότητας, επαναφέρει στο προσκήνιο και μια… δική μου πρόταση. Διατυπωμένη σε ανύποπτο χρόνο – συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 2020. Συγγνώμη για την περιαυτολογία, αλλά εδώ που έχουμε φτάσει τη θυμίζω εκ νέου, μήπως και ο πρόεδρος Κυριάκος την έχει ξεχάσει – πράγμα φυσιολογικό, λόγω του εύρους των καθημερινών προκλήσεων που αντιμετωπίζει ως Πρωθυπουργός.

Είχα λοιπόν αναφέρει ότι δεν πρόκειται να μειωθεί σε τίποτε το κύρος του ως Πρωθυπουργού εάν, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης, καλούσε στο γραφείο του τον τέως και τους πρώην πρωθυπουργούς της χώρας σε ξεχωριστές συναντήσεις και αντάλλασσε απόψεις επί των ελληνοτουρκικών. Ολοι, μηδενός εξαιρουμένου (Τσίπρας, Σαμαράς, Παπαδήμος, Παπανδρέου, Καραμανλής, Σημίτης – η σειρά ακολουθεί την κατιούσα, από τον τέως πρωθυπουργό στους πρώην), αντιμετώπισαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα. Οι περισσότεροι δε, από τον ίδιο, τον Ερντογάν, που και σήμερα σέρνει τον χορό των τουρκικών απειλών. Και είχα προσθέσει, για να ισχυροποιήσω την πρότασή μου, ότι ο τέως και οι πέντε πρώην πρωθυπουργοί «όλο και κάποια ιδέα θα είχαν να (του) προσφέρουν» – χωρίς, επαναλαμβάνω, τίποτε να τον απομειώνει. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή – θα το γνωρίζατε αν είχε συμβεί. Μήπως, λέω, μήπως ήρθε η ώρα να το ξανασκεφτούν στο Μέγαρο Μαξίμου; Πλην των άλλων, θα στείλει και ένα μήνυμα προς τα έξω ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ενωμένο μπροστά στην απειλή!

Δείγμα πολιτικής σύμπλευσης

Ενα έξοχο δείγμα πολιτικής σύμπλευσης αποτελεί και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να τιμηθεί ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου με την ονοματοδοσία μιας αίθουσας του κοινοβουλίου στις 6 Ιουλίου. Η πρωτοβουλία, όπως ανέφερα και το Σάββατο, ήταν του Νίκου Ανδρουλάκη και επιτεύχθηκε ύστερα από συντονισμένες προσπάθειες σε όλα τα επίπεδα. Εκ των υστέρων πληροφορήθηκα – εξού και η αναφορά στην αρχή του σημειώματος – ότι για να υλοποιηθεί η πρόταση του Ανδρουλάκη χρειάστηκε η… συνδρομή του αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Ευάγγελου Μεϊμαράκη. Επειδή αυτού του είδους οι αποφάσεις απαιτούν πλειοψηφία των δύο τρίτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, χωρίς τη συναίνεση του ΕΛΚ κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον. Μάλιστα, η πρόταση για την ονοματοδοσία προς τιμήν του Ανδρέα είχε επανέλθει προ τριετίας και δεν είχε γίνει δεκτή, επειδή είχε αντιδράσει το ΕΛΚ υποστηρίζοντας ότι ο Ανδρέας ήταν… «αντιευρωπαϊστής» – είχαν αναβιώσει τα σύνδρομα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο»!!

Αυτή τη φορά όμως ο Μεϊμαράκης έπεισε τον Μάνφρεντ Βέμπερ, τον πρόεδρο του ΕΛΚ, για την αναγκαιότητα να τιμηθεί ο Ανδρέας και εκείνος με τη σειρά του, στη διάσκεψη των προέδρων των Κοινοβουλευτικών Ομάδων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είπε το «ναι» και κάπως έτσι πάρθηκε η ιστορική απόφαση.

Να μην πω λοιπόν ένα «μπράβο» στον Βαγγέλη, τον φίλο μου, που απέφυγε τις κομματικές αγκυλώσεις για έναν ιστορικό αντίπαλο της παράταξής του; Θα το πω! Εύγε, Βαγγέλη.

«Μυρίζουν» εκλογές

Μπορεί να είναι τυχαίο, μπορεί και όχι. Κι επειδή στους (πονηρούς) καιρούς που ζούμε ποτέ δεν ξέρει κανείς, δέχθηκα πληροφορία εκ Πατρών, συνοδευόμενη υπό δύο φωτογραφιών, ότι την Παρασκευή που μας πέρασε, κατά τις 11 το πρωί, έξω από το 2ο Δημοτικό Σχολείο – που φέρει την ονομασία Στρούμπειο, προφανώς από τον δωρητή του -, επί της κεντρικής οδού Μαιζώνος, φορτηγό φόρτωνε παραβάν, κάλπες, τραπεζάκια (ό,τι δηλαδή συναπαρτίζει τον εξοπλισμό ενός εκλογικού κέντρου), τα οποία βρίσκονταν αποθηκευμένα στις αποθήκες του σχολείου. Ο αναγνώστης μου, που μου απέστειλε και τις σχετικές φωτογραφίες, δεν ήταν σε θέση να με ενημερώσει για το πού μετέφερε το εκλογικό υλικό το φορτηγό. Με ρώτησε όμως «τι να σημαίνει αυτό εν μέσω θέρους;». Τι άλλο μπορεί να σημαίνει, από προετοιμασία εκλογών; απαντώ δι’ ερωτήσεως κι εγώ με τη σειρά μου.

Επισημαίνω ότι για το θέμα δεν έχει λάβει ακόμη θέση ο Γέρων Νίκος Νικολόπουλος! Πώς του ξέφυγε κάτι τέτοιο αυτού, που και να βήξει κάποιος στην Πάτρα είναι έτοιμος να κάνει… διάγνωση εκ του μακρόθεν;

Το αποδίδω στο γεγονός ότι αυτή την περίοδο είναι σοβαρά απασχολημένος με την οργάνωση του κόμματος Γαλάζιοι, που είναι άλλη μία προσπάθεια να στηθεί μαγαζί στα δεξιά της ΝουΔου. Ως ελαφρυντικό (του) το αναφέρω…

Headlines